Με τον ερχομό ενός παιδιού, αλλάζουν οι ισορροπίες του ζευγαριού. Από δυο γίνονται τρεις και το κέντρο τους το παιδί! Για πολλούς ανθρώπους , αυτή η στιγμή είναι αναμφισβήτητα μία από τις ομορφότερες της ζωής τους! Κάτι το ανεπανάληπτο!
Ένα παιδί μπορεί να ολοκληρώσει την ύπαρξη δυο ανθρώπων, όμως παρά το μικρό θαύμα που μόλις έγινε, η ζωή συνεχίζει κανονικά με όλα τα πιθανά εμπόδια και τις καθημερινές δυσκολίες της.
Πολύ πιθανόν οι γονείς καθ’ όλη την διάρκεια της «θητείας» τους στον καινούργιο τους ρόλο, να κληθούν να ανταπεξέλθουν σε δυσκολίες και ταυτόχρονα να συνεχίσουν κανονικά τον ρόλο τους ως γονείς. Αν η δυσκολία είναι παροδική, τότε έχει καλώς. Αν όμως το θέμα είναι πιο σύνθετο, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος είτε ο ρόλος του ατόμου ως ανθρώπου να «παραγκωνιστεί» είτε ο ρόλος του γονέα να περάσει μία «κρίση».
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι όποιος και από τους δυο ρόλους τεθεί σε δεύτερη μοίρα, τότε σαν ντόμινο θα καταρρεύσει και ο άλλος. Όταν οι γονείς βάζουν τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους σε δεύτερη μοίρα, τότε γίνεται δυσκολότερη η ανταπόκριση στο ρόλο του γονέα. Από την άλλη μεριά, αν τα προβλήματα παρασύρουν τους γονείς τόσο, ώστε να μειωθεί η αποτελεσματικότητα τους στο ρόλο του γονέα, τότε αυτό σίγουρα, αργά ή γρήγορα θα επηρεάσει την γενικότερη λειτουργικότητα τους στην καθημερινότητα.
Φυσικά είναι απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό, πως οι άνθρωποι είναι αδύνατον να βρισκόμαστε σε μια διαρκή «τέλεια λειτουργία». Είναι κάτι το ουτοπικό στο οποίο στοχεύουμε πολλές φορές, αλλά δεν μπορεί να επιτευχθεί στον απόλυτο βαθμό.
Τα παιδιά από την άλλη μεριά, δεν θα ήταν καλό να ζήσουν σε μία «γυάλα», όπου όλα θα ήταν τέλεια και δεν θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν καμία δυσκολία, γιατί τότε, οι δυσκολίες θα έρχονταν στην ενήλικη ζωή με μία μεγαλύτερη φαινομενικά «ορμή», αφού θα ήταν κάτι που θα «συναντήσουν» για πρώτη φορά και δεν θα ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν.
Αυτό που θα ήταν πολύ βοηθητικό ως και αναγκαίο, είναι ανάλογα με την φύση του προβλήματος, εκτός από την αναζήτηση των προσωπικών μας δυνάμεων και η αναζήτηση εξωτερικής υποστήριξης!
Διαβάστε σχετικά: Πως να δημιουργήσουμε καλές οικογενειακές σχέσεις
Πρώτος/η στην λίστα θα μπορούσε να είναι ο/η σύντροφος και έπειτα γονείς, φίλοι, άλλοι γονείς με παιδιά ή και κάποιος ειδικός, αλλά όχι το παιδί! Το παιδί δεν μπορεί να «αντικαταστήσει» τον/ην σύντροφο ή τους φίλους. Δεν χρειάζεται να ξέρει όλες τις λεπτομέρειες των προβλημάτων των γονιών του, διότι όχι μόνο δεν μπορεί να βοηθήσει, αλλά επιπρόσθετα «φορτώνεται» ένα βάρος, το οποίο δεν έτοιμο να αντέξει.
Είναι αποδεδειγμένο πως η ψυχική υγεία των γονιών μπορεί να επηρεάσει σημαντικά και την ψυχική υγεία των παιδιών, αλλά και τις μετέπειτα σχέσεις τους ως ενήλικες! Δεν είναι τυχαίο, πως στα αεροπλάνα σε καταστάσεις κινδύνου, οι οδηγίες που δίνονται είναι: πως: πρώτα οι μητέρες πρέπει να φορέσουν την μάσκα οξυγόνου και έπειτα να την βάλουν στα παιδιά τους!
Η μάθηση στα παιδιά γίνεται πιο άμεσα μέσα από αυτό που βλέπουν και ζουν! Για παράδειγμα παιδιά που παρατηρούν γονείς με οργάνωση, τείνουν να είναι πιο οργανωτικά από τα άλλα. Αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί, οι γονείς είναι το σημαντικότερο πρόσωπο αναφοράς για τα παιδιά τους και το πρώτο πρότυπο με το οποίο έρχονται σε επαφή και παίζει έναν από τους σοβαρότερους ρόλους στη ζωή τους.
«Υγιή» πρότυπα γονέων προσφέρουν στα παιδιά ανεκτίμητα εφόδια για την ζωή και το πώς να ανταπεξέρχονται σε διάφορες καταστάσεις της και ταυτόχρονα δίνει στους ίδιους την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, χωρίς να βγουν knockout!
*Το παρόν άρθρο αποτελεί απόρροια της μέχρι τώρα επαφής μου με παιδιά και οικογένειες.
