Πολλές οικογένειες έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με την απώλεια της εργασίας τους. Η ανεργία αποτελεί μια κατάσταση κρίσης η οποία ανατρέπει τα δεδομένα και πυροδοτεί φόβο και ανασφάλεια. Διαταράσσονται οι ισορροπίες της οικογένειας με αιφνίδιο τρόπο, ενώ κυριαρχεί έντονο στρες (Boss, 2006).
Όταν ένας γονέας χάνει την εργασία του επωμίζεται οικονομικές συνέπειες και βιώνει ένα πλήθος αρνητικών συναισθημάτων. Αισθάνεται ανασφάλεια, άγχος, σύγχυση, αγωνία για το πώς θα καταφέρει να καλύψει τις οικονομικές του υποχρεώσεις και πώς θα προσφέρει αυτά που μέχρι πρότινος προσέφερε στην οικογένειά του.
Σκέφτεται, προβληματίζεται, και αγχώνεται σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στην περίπτωση που τα έξοδα καλύπτονταν μόνο από εκείνον. Είναι φυσιολογικό να πλήττεται η αυτοεκτίμηση του, και να ενισχύεται προσωρινά μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του. Όταν συμβαίνει μια τόσο μεγάλη αλλαγή, επηρεάζεται η λειτουργικότητά του καθώς και η άσκηση του γονικού ρόλου με αποτελεσματικό τρόπο (Παππά, 2016).
Χρειάζεται να επισημανθεί ότι στρες δεν βιώνει μόνο ο γονέας που έχασε την δουλειά του, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης, είναι αρκετά συχνή η εκδήλωση συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας. Τα παιδιά ενδεχομένως να απομονώνονται, να βιώνουν άγχος, κατάθλιψη, ή να εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά. Έχει φανεί ότι η σχολική τους επίδοση και τα ακαδημαϊκά τους κίνητρα μειώνονται σημαντικά.
Επίσης, συχνά οι γονείς αναγκάζονται να διακόψουν παροχές όπως την παρακολούθηση φροντιστηριακών μαθημάτων, με αποτέλεσμα τα παιδιά να έχουν λιγότερες ευκαιρίες και μέσα για την πραγματοποίηση των στόχων τους (Kalil, 2009).
Διαβάστε σχετικά: Δεν αντέχω να πάω πάλι στη δουλειά, αλλά και η ανεργία με τρομάζει
Οι γονείς είναι σημαντικό να μιλήσουν στα παιδιά με ειλικρίνεια για την απώλεια της εργασίας, με βάση το αναπτυξιακό τους επίπεδο. Εξίσου σημαντικό είναι να εκφράσουν στα παιδιά τους τα συναισθήματά τους για αυτήν την κατάσταση, βοηθώντας τα να εκφράσουν και εκείνα τα δικά τους συναισθήματα και τις δικές τους σκέψεις ή απορίες.
Ο τρόπος που θα μιλήσουν στα παιδιά, είναι ωφέλιμο να αποπνέει ρεαλισμό και παράλληλα αισιοδοξία, χωρίς δραματοποίηση της κατάστασης, με στόχο τα παιδιά να διαχειριστούν καλύτερα τα αρνητικά τους συναισθήματα. Εάν τα παιδιά φωνάξουν ή κλάψουν, οι γονείς μπορούν να αποδεχθούν τις αντιδράσεις αυτές, προσπαθώντας να αποφύγουν εκφράσεις όπως: “ Έλα τώρα, μην στεναχωριέσαι. Δεν έγινε και τίποτα”.
Με αυτές τις εκφράσεις ουσιαστικά απορρίπτεται το αυθεντικό συναίσθημα του παιδιού. Αυτό που μπορούν να πουν είναι: “ Καταλαβαίνω ότι νιώθεις πολύ λυπημένος” (James, Friedman, & Matthews, 2002). Τέλος, είναι βοηθητικό οι γονείς με ήρεμο, εγκάρδιο τόνο, να εκφράσουν στα παιδιά μια θετική πτυχή του γεγονότος. Για παράδειγμα: “ Μέχρι η μαμά να βρει νέα δουλειά, θα ζωγραφίζετε και θα πηγαίνετε βόλτες μαζί” (Παππά, 2016).
Όταν τα παιδιά βλέπουν ότι οι γονείς αντιμετωπίζουν με θάρρος και ψυχραιμία δύσκολες καταστάσεις, αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια, σιγουριά, και εμπιστοσύνη. Μακροπρόθεσμα, και τα ίδια θα είναι ικανά να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά αντίξοες συνθήκες ή δυσκολίες.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Boss, P., G. (2006). Loss, Trauma, and Resilience: Therapeutic Work with Ambiguous Loss. New York: W. W. Norton and Company
- James, J., W., Friedman, R., & Matthews, L., L. (2002). When Children Grieve: For Adults to Help Children Deal with Death, Divorce, Pet Loss, Moving, and Other Losses. New York: Harper Collins Publishers
- Kalil, A. (2009). Joblessness, family relations and children’s development. Family Matters, 83, 15-22
- Παππά, Β. (2016). Γονείς σε Κρίση. Η Διαχείριση της Απώλειας και της Αλλαγής. Εκδόσεις: Οκτώ
