Ο ρόλος της μητέρας, όχι μόνο ως μάνας-τροφού, απαραίτητης για την επιβίωση του παιδιού, αλλά και ως παράγοντας στη συνέχεια της ωρίμανσής του, σε συνδυασμό φυσικά με την κληρονομική προικοδότηση του παιδιού, είναι αναμφισβήτητη.
Από τις πιο φαντασμαγορικές περιγραφές είναι εκείνη του Jean Paul Sartre, στο τέλος της δεκαετίας του 40, «πρόκειται για μία κοιλότητα μεγάλη, μια χώρα ολόκληρη, όπου εκεί συμβαίνουν πολλά πράγματα, ευδαιμονίας και τρόμου!»
Ο ρόλος της, καταλυτικής σημασίας για όλη την ανθρωπότητα, αφού μέσα στα πρώτα 5–6χρ. της ζωής ενός παιδιού, η ποιότητα του δεσμού της με το παιδί της, θα διαμορφώνουν συνειδητά ή ασυνείδητα το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του αυριανού ενήλικα, τη συμπεριφορά προς τον εαυτό του, αλλά και προς τους άλλους.
Η μητέρα είναι ο μηχανικός και ο αρχιτέκτονας της κοινωνίας, καθώς ευτυχισμένα παιδιά γίνονται από ευτυχισμένους γονείς και ειδικότερα, από ευτυχισμένες μάνες!
Δυσλειτουργικές συμπεριφορές παιδιών, με αντικοινωνική συμπεριφορά, θύματα ή θήτες bullying, παιδιά που παρουσιάζουν σχολική φοβία, υπερκινητικότητα, σεξουαλικά προβλήματα αργότερα, ομοφυλοφιλία και πολλά άλλα, φαίνεται να αφορούν σε παιδιά που στερήθηκαν για σημαντικό διάστημα, ή παντοτινά, την αγαπημένη τους μητέρα, την πρώτη τους λατρεία! ή που έζησαν με μία πολύ κακή μαμά.
Η μητέρα για το παιδί, ίσως τελικά να είναι ο μόνος άνθρωπος, στον οποίο το ίδιο, βλέπει τόσα διαφορετικά πρόσωπα και που θα του εμφυσήσει τόσα αντικρουόμενα συναισθήματα, — με την αγάπη της να μην μπορεί να λείπει, αλλά και την υπόστασή της, να γίνεται ενίοτε αφόρητη, αφού είναι άλλοτε καλή και άλλοτε κακή.
Η αγάπη λοιπόν μίας καλής μάνας θεωρείται σαν η πιο αγνή μορφή αγάπης, γιατί είναι απαλλαγμένη από τις περιπλοκές του σεξ ή και άλλων κοινωνικών επιφάσεων, και χαρακτηρίζεται από ανιδιοτελή αφοσίωση και συνεχή προσφορά.
Διαβάστε σχετικά: Τα επώδυνα ψυχολογικά διδάγματα της μητέρας που δεν έχει αγαπήσει το παιδί της
Η προσωπικότητα του παιδιού αντλεί δύναμη και ορμή από την αγάπη αυτή και η αγάπη αυτή το πάει πιο ψηλά!!!!.
Από την άλλη, δεν υπάρχει ιδανική μητέρα,…………. ούτως ή αλλιώς…. Και φυσικά υπάρχουν και οι μητέρες, οι πιο δυστυχισμένες… δηλαδή αυτές που δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα δικά τους σοβαρά ελλείμματα – ούτε ίσως να τα αναγνωρίσουν…. επίσης υπάρχουν και οι καθημερινές μητέρες, που παραπαίουν σε ενδιάμεσα επίπεδα των παραπάνω καταστάσεων…
Πόσο εύκολο είναι να επιτρέψει η μητέρα, σε ένα δικό της κομμάτι, βγαλμένο από τα σπλάχνα της, να ζήσει ανεξάρτητα από εκείνη;….. η καρδιά της μάνας που τα πάντα συγχωρεί, δυσκολεύεται να συγχωρέσει το αυτονόητο!!… Την ελευθερία του παιδιού της…… έτσι μπορεί να το πνίξει από υπερβολική αγάπη, και σχεδόν να το καταστρέψει με την υπέρ-εμπλοκή της στη ζωή του… πρόκειται για το φαινόμενο, όπου οι μητέρες αυτές κατακλύζονται από τον αγώνα της καθημερινής ζωής τους και την ανασφάλεια της ύπαρξής τους, μη έχοντας οι ίδιες βιώσει έναν ζεστό δεσμό με τη δική τους μητέρα και έτσι προσκολλώνται και γαντζώνονται από το παιδί τους…. έτσι κι εκείνες, γίνονται θύτες και είναι ταυτόχρονα και θύματα……
Η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου κάθε χρόνο, σα σήμερα, είναι αφιερωμένη σε αυτό το αγαπημένο, μοναδικό και αναντικατάστατο πρόσωπο με την τρισυπόστατη παρουσία σε πραγματικό, φαντασιακό και συμβολικό επίπεδο.
Μια ημέρα και μία γιορτή βέβαια, έχουν μόνο μία συμβολική θέση, αλλά δύνανται να προσφέρουν τη δυνατότητα σε όλους μας, να αναλογιστούμε τη σχέση που έχει, ή είχε, ο καθένας μας με τη μητέρα του.
Αναφορές:
1. «Η Πρόκληση να είμαστε Γονείς» Ρ. Ντράϊκωρς, εκδ. Θυμάρι
2. «Εμείς και το Παιδί μας», Ν.Ματσανιώτης
3. «Η Αγωγή του Παιδιού», Ά. Άντλερ, Εκδ. Επίκουρος
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
