Τι χρειάζονται τα παιδιά για να νιώσουν ασφάλεια και ευημερία μετά από διαζύγιο.
Όταν αρχίσαμε να συζητάμε για το χωρισμό, το παιδί μας ήταν ο κύριος λόγος που είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Ενώ πίστευα ότι το παιδί μου θα τα κατάφερνε μια χαρά μετά το διαζύγιο, υποπτευόμουν επίσης ότι θα ήταν πιο καλά αν ήμουν σε έναν ευτυχισμένο γάμο. Βέβαια, οι έρευνες δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών των διαζυγίων δεν παρουσιάζει μόνιμες αρνητικές επιπτώσεις στους βαθμούς ή τις κοινωνικές δεξιότητες, την ικανοποίηση από τη ζωή ή την αυτοεκτίμησή τους.
Αλλά τι γίνεται με αυτά τα «ασήμαντα», ανεπαίσθητα σοκ που δεν καταγράφονται σε μια μελέτη; Δεν είναι ένας γάμος «συγκατοίκων» μια καλύτερη επιλογή, πραγματικά, από το να μην υπάρχει καθόλου γάμος;
Λοιπόν, όχι. Για ένα πράγμα, η παραμονή στο γάμο μου δεν ήταν πλέον επιλογή. Δεύτερον, όσο περισσότερο άρχισα να μιλάω με ερευνητές, κλινικούς γιατρούς, διαζευγμένους γονείς και ενήλικα παιδιά διαζυγίων, τόσο περισσότερο γινόταν φανερό ότι μπορούσα να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο, υγιές παιδί σε μια ποικιλία σεναρίων -συμπεριλαμβανομένου του να μην είμαι παντρεμένη με τον πατέρα του.
Φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Διαισθητικά, απλά γνωρίζουμε ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με δύο παντρεμένους γονείς που ζουν μαζί. Κατά προτίμηση με ένα χνουδωτό σκύλο που αράζει δίπλα στο τζάκι, ένα ή δύο αδέλφια και βιολογικά βότανα που ξεφυτρώνουν από τον κήπο του παραθύρου της κουζίνας. Αλλά μια πληθώρα μελετών τα τελευταία 40 χρόνια δείχνει ότι δεν είναι αυτό που χρειάζονται.
Οι έρευνες δείχνουν ότι περίπου το 80% των παιδιών διαζευγμένων προσαρμόζονται καλά και δεν βλέπουν μόνιμες αρνητικές επιπτώσεις στους βαθμούς, την κοινωνική προσαρμογή ή την ψυχική τους υγεία. Τα ευρήματα αυτά προέρχονται από διάφορες πηγές, συμπεριλαμβανομένης μιας μελέτης 20 ετών που έγινε από την ψυχολόγο Constance Ahrons.
Η εργασία της αναπτυξιακής ψυχολόγου Mavis Hetherington που παρακολούθησε 2.500 παιδιά διαζυγίων έδειξε επίσης ότι περίπου το 80% των παιδιών τα πήγαιναν καλά, όπως και μια μετα-έρευνα του 2012 που ανέλυσε περίπου χίλιες μελέτες σχετικά με την παιδική προσαρμογή που έγιναν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, η οποία διεξήχθη από τον ειδικό στην ανάπτυξη του παιδιού και καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ Michael Lamb.
Διαβάστε σχετικά: Διαζύγιο: πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς τα παιδιά τους να διαχειριστούν την αλλαγή;
Η μετα-μελέτη του Michael Lamb, “Mothers, Fathers, Families, and Circumstances: Factors Affecting Children’s Adjustment“, συνοψίζει τα χαρακτηριστικά μιας υποστηρικτικής παιδικής ηλικίας:
- Τα παιδιά τα πάνε καλά όταν έχουν καλές σχέσεις και με τους δύο γονείς, ενήλικες που βασικά διατηρούν μία καλή σχέση. Αλλά αυτοί οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένοι ή να ζουν στο ίδιο σπίτι.
- Τα παιδιά επωφελούνται από συναισθηματικά σταθερούς γονείς – ενήλικες που έχουν ανακάμψει αρκετά, μετά από το διαζύγιο, ώστε να επικεντρωθούν στη βασική δουλειά της γονικής μέριμνας, συμπεριλαμβανομένης της εγκαθίδρυσης σταθερότητας, της άσκησης δίκαιης πειθαρχίας, της παροχής αγάπης και της συναισθηματικής ανταπόκρισης. Αλλά οι γονείς αυτοί δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένοι ή να ζουν στο ίδιο σπίτι.
- Τα παιδιά χρειάζονται επαρκείς πόρους, όπως τροφή, ασφαλή στέγαση και κοινωνική υποστήριξη. Αλλά δεν χρειάζονται μια έπαυλη με κάθε διαθέσιμο παιχνίδι, και αυτοί οι πόροι μπορούν να παρέχονται από γονείς που δεν είναι παντρεμένοι ή δεν ζουν στο ίδιο σπίτι.
Αυτό που δείχνει η εξαντλητική επισκόπηση του Lamb και το έργο δεκάδων άλλων μελετητών είναι ότι ο γάμος δεν είναι αυτό που έχει τόση σημασία για την ευημερία ενός παιδιού, αλλά μάλλον μια σχέση αγάπης με γονείς που δεν είναι μπλεγμένοι σε συγκρούσεις και μια αξιοπρεπή οικογενειακή ζωή. Όλες οι οικογένειες έχουν καλές και κακές στιγμές και τα παιδιά αντιμετωπίζουν κάθε είδους απογοητεύσεις καθώς μεγαλώνουν. Το διαζύγιο είναι ένα υποσύνολο της γονεϊκότητας, όχι κάποια φρικιαστική, ακραία εμπειρία.
Το γεγονός και μόνο ότι η πλειονότητα των παιδιών που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές ή διαζευγμένες οικογένειες είναι καλά προσαρμοσμένα υπονομεύει το επιχείρημα ότι τα παιδιά “πρέπει” να μεγαλώνουν σε παραδοσιακές οικογένειες. Αυτοί οι παράγοντες της διαδικασίας, και όχι η δομή της οικογένειας, επηρεάζουν την προσαρμογή τόσο στις παραδοσιακές όσο και στις μη παραδοσιακές οικογένειες, δήλωσε ο Lamb.
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
