Ας αντισταθούμε και ας φωνάξουμε όχι στη βία.
Πριν δύο χρόνια είχα γράψει κάτι για την Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών αλλά δεν το δημοσίευσα και έμεινε αποθηκευμένο στο σκληρό δίσκο μου.
Καθώς τα, περιστατικά βίας το τελευταίο διάστημα μας κατακλύζουν και αυξάνεται ο αριθμός των γυναικών που γίνονται δέκτες της και γενικά αντιλαμβανόμαστε ότι η κακοποίηση διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, θυμήθηκα το συγκεκριμένο κείμενο και θέλησα να το εμπλουτίσω και να το δημοσιεύσω.
Εκείνη την περίοδο που το έγραφα είχα σκεφτεί ότι δεν ήθελα να γράψω άλλο ένα κείμενο, που να μιλάει για τα ποσοστά της κακοποίησης και για το τί είναι, αλλά ότι θα ήθελα να δώσω φωνή σ’ αυτές που έχουν κακοποιηθεί.
Γι’ αυτό το λόγο θέλησα να παραθέσω το παρακάτω κείμενο, όπου είναι τα λόγια μιας κακοποιημένης γυναίκας, έτσι όπως τα έχω βιώσει στα χρόνια της επαγγελματικής και προσωπικής μου πορείας.
Φωνή μιας κακοποιημένης γυναίκας
Οι πολιτισμένες κοινωνίες του σήμερα, έχουν συνήθειο να γιορτάζουν διάφορα και να έχουν παγκόσμιες μέρες, για όλα τα δεινά και τα ελαττώματα τους (που μεταξύ μας πέρα από τα πανηγύρια, από τις αποδοκιμασίες και τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν ασκούν καμία προσπάθεια εξάλειψης τους).
Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή… Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης της γυναίκας…
Στο άκουσμά τις πολλές εικόνες, πολλές φάσεις της ζωής μου…
Ναι είμαι τυχερή ! Βίωσα σωματική και συναισθηματική κακοποίηση…
Στα πέντε μου, στα είκοσι μου και στα τριάντα μου.
Τη βία την γνώρισα μικρό κοριτσάκι.
Σαν τώρα το θυμάμαι να απλώνω το κορμάκι μου ασπίδα να σώσω τη μαμά, αλλά δεν ξέρω αν ήθελε τελικά να τη σώσω. Δεν ένιωσα, αν το εκτίμησε αυτό…Αντίθετα άκουσα πολλές φορές να λέει ότι μένει για τα παιδιά της σ’ αυτό το γάμο. Δεν αισθάνθηκα αν καταλαβαίνει τι εστί για ένα παιδί να γίνεται διασώστης της μητέρας του. Μεγαλώνοντας νομίζω ότι δεν ήθελε να σωθεί ….ότι όλο αυτό μπορεί να ήταν ο τρόπος να αγαπιούνται, να επικοινωνούν αυτοί οι δύο άνθρωποι και ίσως εγώ και να τους την χάλαγα…Εγώ πάντως υπέφερα ποικιλοτρόπως.
Από κοριτσάκι έγινα έφηβη και αφού γνώρισα τη βία μέσα από τους τσακωμούς των γονιών μου, αφού έφαγα τις ξυλιές μου και την τιμωρία μου σαν παιδί, αφού γνώρισα και την συναισθηματική βία και την υποτίμηση στην παιδική μου ηλικία, ήρθε η στιγμή να ανέβω επίπεδο και από την γονεϊκή κακοποίηση να περάσω στη συντροφική, εργασιακή και να μην αφήσω ψίχουλο βίας που να μη τη βιώσω…
Σαν γνήσιος εκπρόσωπος λοιπόν της ημέρας έχω να πω … ΦΤΑΝΟΥΝ ΠΙΑ οι παγκόσμιες μέρες…
Κάντε κάτι πιο ουσιαστικό για κάθε ήρωα μιας τέτοιας μέρας…
Και στην προκειμένη περίπτωση, κάντε σχολές γονέων, φροντίστε να μαθαίνουν οι άνθρωποι πως αγαπούν, πως φροντίζουν, πως βλάπτουν, πως δυναμώνουν, πως ενισχύουν την αυτοπεποίθηση την δική τους και των άλλων, πότε πρέπει να ζητούν βοήθεια…
Κάντε νόμους, δημιουργήστε κράτη δικαίου, κάντε άτομα υπεύθυνα, ευαίσθητα και όχι ατομιστές και αδιάφορους…
Λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι… καιρός και να γίνουμε.
Τα λόγια αυτά δεν γίνεται να μη μας αγγίξουν, να μη μας προβληματίσουν και ίσως να είναι το ερέθισμα για να ξεπηδήσει και μια δική μας ανάμνηση.
Η έκταση του φαινομένου ίσως πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε το πως η ανατροφή και η κουλτούρα των δύο φύλων συμβάλει σ΄ αυτό.
Η πατριαρχία για παράδειγμα δεν καταπιέζει μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες.
Οι μεν άντρες θα πρέπει να είναι σκληροί, να μην κλαίνε και να μη δείχνουν το συναίσθημα τους και έτσι στα μάτια αρκετών γυναικών φαίνονται ανίκανοι να προσφέρουν στην ανατροφή των παιδιών και μη ικανοί να βιώσουν συναισθήματα.
Από την άλλη για πολλούς, οι γυναίκες δεν διαθέτουν μυαλό και δεν μπορούν να σκεφτούν. Συνειδητοποιούμε ότι και τα δύο φύλα, είναι εγκλωβισμένα και πιθανώς θύματα και θύτες να υπάρχουν και στα δύο μέτωπα. Αυτή η θέαση των πραγμάτων μόνο σε καταπίεση, απομάκρυνση, διχασμό και μπλοκάρισμα του συναισθήματος μπορεί να οδηγήσει.
Μόνο μέσα από την ισότητα θα σταματήσει η υποτιθέμενη ανωτερότητα των ανδρών και η εξουσία που ασκούν στις γυναίκες και θα μπει μια τελεία στην αντιμετώπισή τους ως σκεύη ηδονής.
Επίσης, τα γονεϊκά συμπλέγματα έχουν το μερίδιο τους στην πίτα των ευθυνών.
Ο τρόπος που οι γονείς συνδράμουν στην υποστήριξη του παιδιού για φροντίδα, οικειότητα και αγάπη άνευ όρων είναι πρωταρχικής σημασίας για να μπορέσει στην ενήλικη ζωή να δημιουργήσει υγιείς ερωτικές συντροφικές σχέσεις. Μέσα από τους πρωταρχικούς δεσμούς που σχηματίζουμε με τους σημαντικούς άλλους διαμορφώνουμε και το τί είναι αγάπη και φροντίδα και δεν την συγχέουμε με την βία.
Σε περίπτωση που γίνει σύνδεση της στοργής και της κακοποίησης τότε θα αναπτυχθεί ένας δεσμός κακοποίησης με ένα θύμα και ένα θύτη και όχι μια λειτουργική σχέση δύο ολοκληρωμένων ατόμων που αποτελούν μαζί μια νέα ολότητα.
Ας αντισταθούμε και ας φωνάξουμε όχι στη βία.
Διαβάστε σχετικά: Γυναίκες θύματα σεξουαλικής και σωματικής βίας
Αντί επιλόγου…
Ούτε με τριαντάφυλλο…(“Ni con el pétalo de 1 rosa”)
Ούτε με τριαντάφυλλο…
έλεγε η μάνα του πατέρα
έλεγε κι η μάνα της μητέρας
Όλο και κάποιος λόγος θα υπήρχε
Εγώ έκανα τάχα πως δεν καταλαβαίνω
μα, παρόλο που η ζωή τότε
θα ’πρεπε να ’ταν όλο σχέδια και παιχνίδια,
η ζωή στο σπίτι
δεν έμοιαζε καθόλου με παιχνίδι για τις ξαδέρφες μου.
Ούτε με τριαντάφυλλο…
Μα να που ο πατέρας μου είχε
1 μπράτσο θαρρείς για μπέιζμπολ
1 γροθιά πρωταθλητή του μποξ
1 πόδι ποδοσφαιριστή
1 ξίφος ταυρομάχου
Γι’ αυτό να τα μισώ τ’ αθλήματα;
Ούτε με 1 τριαντάφυλλο…
Η γυναίκα μου απαιτούσε ίδια μαινάδα
να τη χτυπήσω
Χτύπα με καθίκι
Δειλέ, δεν το τολμάς
Ούτε με τριαντάφυλλο…
Θα ’ταν σαν τις γυναίκες να χτυπώ
που μου δώσανε ζωή και τρυφεράδα
που μου μάθανε να ζω
που μου μάθαν’ πάντοτε να πολεμώ,
άλλος να γίνω απ’ τον sapiens,
που τη ζωώδη του καταγωγή δεν ξεπερνά.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
