Το ερώτημα που γεννιέται και πλανιέται, είναι πόσο ακόμα ως κοινωνία και ως μεμονωμένα άτομα, θα επιτρέπουμε στο αυγό του φιδιού να αναπτύσσεται και να καταπίνει οποιαδήποτε ζωτικότητα υπάρχει μέσα μας και γύρω μας;
Τα τελευταία χρόνια στην δημόσια σφαίρα κατακλυζόμαστε από θλιβερές ειδήσεις που αφορούν βιασμούς παιδιών, γυναικοκτονίες και ούτω το καθεξής. Αυτές οι υποθέσεις αναπαράγονται σωρηδόν από τηλεοπτικούς σταθμούς και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στήνεται ένα λαϊκό δικαστήριο που μοιάζει περισσότερο με τηλεοπτικό show.
Αρκετοί άνθρωποι σχετικοί ή μη σχετικοί με το συγκεκριμένο ζήτημα, εμπλέκονται σε όλο αυτό, με απώτερο σκοπό να γνωστοποιήσουν το όνομα τους και να χτίσουν καλύτερα την καριέρα τους ή στην καλύτερη περίπτωση να εκτονώσουν τα ένστικτα τους.
Κατόπιν, όταν το θέμα καταναλωθεί από το φιλοθεάμων κοινό, προχωρούν σε κάποιο άλλο θέμα της επικαιρότητας που φαντάζει πιο ενδιαφέρον, με τα θύματα να παραμένουν εντελώς μόνα και τραυματισμένα και η ελληνική κοινωνία γυρίζει το κεφάλι από την άλλη πλευρά, αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της κατάματα.
Κανείς από τους ειδήμονες δε μιλάει σφαιρικά για αυτό το ζήτημα. Θα ρίξει λίγο από το φαρμάκι του στους θύτες, κάνοντας παράλληλα μια επιδερμική κριτική στο ελλειμματικό κράτος πρόνοιας και αυτό ήταν όλο. Θεωρώ, ότι για να αλλάξει άρδην αυτό το φαινόμενο, είναι ουσιώδες να κοιτάξουμε την ελληνική κοινωνία έτσι όπως ακριβώς έχει διαμορφωθεί, και να την κρίνουμε αυστηρά με το βλέμμα μας στραμμένο στην ολότητα της.
Θα προσπαθήσω να φωτίσω και να ξετυλίξω όλο αυτό το κουβάρι, αναδύοντας επιμέρους θέματα του ζητήματος που είτε άμεσα, ή έμμεσα, εμπλέκονται στη συγκρότηση του. Θεωρώ σημαντικό να αναρωτηθούμε πως βλέπει η ελληνική κοινωνία το θέμα του έρωτα και γενικότερα της σεξουαλικής πράξης.
Υπάρχει ακόμα ένα τεράστιο ταμπού γύρω από αυτό που είναι γεμάτο από συντηρητισμό και ενοχές. Φοβόμαστε στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική οικογένεια να μιλήσουμε για αυτό το ζήτημα. Είτε κάνουμε πως δεν υπάρχει, είτε το διακωμωδούμε θέλοντας να αποφύγουμε την αμηχανία μας.
Στο ελληνικό σχολείο δεν υπάρχει ακόμα κάποιο μάθημα σεξουαλικής αγωγής, ενώ στις περιπτώσεις που κάποιοι γενναίοι εκπαιδευτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, μιλήσουν για θέματα σεξ και σεξουαλικής ταυτότητας, δέχονται έντονες επιθέσεις από εξαγριωμένους γονείς, που δεν θέλουν τα παιδιά τους με τίποτα, να έρθουν σε επαφή με αυτά τα θέματα.
Διαβάστε σχετικά: Κατανοώντας την έμφυλη βία
Έτσι λοιπόν, δημιουργούμε καταπιεσμένα παιδιά που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αυτά τα καταπιεσμένα παιδιά, αν δε τα βοηθήσει κάποιος ειδικός να εξερευνήσουν με ασφαλή τρόπο τον ψυχισμό τους και τις σεξουαλικές τους ορμές, θα ξεκινήσουν την είσοδο τους από την παιδική ηλικία και μέχρι την ενήλικη ζωή σε ένα φαύλο κύκλο του θύτη και του θύματος που θα εναλλάσσεται συνεχώς.
Δυστυχώς οι αρμόδιοι φορείς, αλλά και οι περισσότεροι άνθρωποι, δε κατανοούν, ότι η σεξουαλικότητα δεν έχει κάτι μεμπτό από μόνη της, αλλά οτιδήποτε μεμπτό και παθολογικό, δημιουργείται από την ανεξερεύνητη σεξουαλικότητά που παραμένει σε μια κατάσταση διαρκής απώθησης.
Αν αρχίσουμε να ασχολούμαστε σοβαρά και θεσμικά με αυτό το θέμα, θα δημιουργήσουμε ενήμερα παιδιά και εφήβους, που γνωρίζουν τα όρια του σώματος τους και πόσο σημαντικό πράγμα είναι η συναίνεση.
Μια άλλη σημαντική οπτική που είναι σημαντικό να εξετάσουμε, είναι πόσο συνυφασμένη είναι έννοια της εξουσίας και της σεξουαλικότητας. Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο της πατριαρχίας και είναι εύκολο να το κατανοήσουμε, αν παρατηρήσουμε, πως μιλούν οι περισσότεροι άνθρωποι στην καθομιλουμένη για το θέμα του σεξ ως μέσο επιβολής και όχι ως μέσο σύνδεσης.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως στη σύγχρονη κοινωνία υποτιμούνται οι γυναίκες και οι άντρες με στοιχεία ‘’θηλυκότητας’’ όπως είναι αυτό της ενσυναίσθησης και την δυνατότητα να εμπεριέχει το άλλο πρόσωπο. Έχει δημιουργηθεί ένα πρότυπο ενός απολύτου αρσενικού που βρίσκεται συνεχώς σε μια γενετήσια διέγερση, όντας κυριαρχικός σε ανθρώπους και σε οτιδήποτε άλλο επιθυμεί.
Αυτό το πρότυπο τοξικού άνδρα στην ήπια εκδοχή του, μπορεί να είναι πατέρας- σύζυγος μη συναισθηματικά διαθέσιμος στην οικογένεια του, ενώ στην ακραία του μορφή, έχοντας φυσικά και ο ίδιος έντονα στοιχεία ψυχοπαθολογίας, μπορεί να είναι ο επόμενος κακοποιητής γυναικών, παιδιών και οποιοδήποτε άλλου ευάλωτου πλάσματος σε αυτό τον κόσμο.
Το ερώτημα που γεννιέται και πλανιέται, είναι πόσο ακόμα ως κοινωνία και ως μεμονωμένα άτομα, θα επιτρέπουμε στο αυγό του φιδιού να αναπτύσσεται και να καταπίνει οποιαδήποτε ζωτικότητα υπάρχει μέσα μας και γύρω μας; Μακάρι να αντιλαμβανόμασταν, πως όποιος γνωρίζει το παιχνίδι του έρωτα και της σεξουαλικότητας, έχει τα εχέγγυα να ζήσει μια ζωή με πληρότητα, τιμώντας το χρόνο, που θα έχει σε αυτό το κόσμο.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
