Εντός του ιατρικού κλάδου πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει εκπαίδευση για την ψυχική υγεία, ανεξάρτητα από την ειδικότητα, καθώς θα συναντήσουμε την ψυχική ασθένεια σε όλους σχεδόν τους τομείς της ιατρικής. Εάν πραγματικά πιστεύουμε ότι η ψυχική ασθένεια είναι εξίσου σημαντική με την σωματική ασθένεια, αυτή η άποψη θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις ενέργειες που κάνουμε.
Ως πρωτοετής φοιτητής ιατρικής, δεν υπάρχει τίποτα τόσο συναρπαστικό όσο η πρακτική σε μια κλινική, όπου μπορεί να νιώσει σαν ένας εκπαιδευόμενος γιατρός.
Έχοντας μάθει πώς να εκτελούμε πολυάριθμες εξετάσεις και διαδικασίες, όπως η λήψη αίματος, η πρακτική σε μία κλινική είναι μια ευκαιρία για να εφαρμόσουμε επιτέλους αυτές τις δεξιότητες σε πραγματικούς ασθενείς. Εκτός βέβαια, αν κάποιος κάνει πρακτική σε ψυχιατρική κλινική.
Στην ψυχιατρική, δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη της ικανότητας της ομιλίας σε ασθενείς και η λήψη λεπτομερών ιστορικών, με μικρή - αν υπάρχει - εξάσκηση των διαδικασιών και των εξετάσεων. Θα πρέπει να μάθουμε λοιπόν, να κατανοούμε και να αξιολογούμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες των ασθενών ώστε στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε διάγνωση, θεραπεία και στη διαχείριση του ασθενούς.
Ο φοιτητής της ιατρικής προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου μυαλού, υπολογίζοντας ταυτόχρονα τις βιολογικές και τις κοινωνικές πτυχές... Είναι αρκετά αγχωτικό.
Διαβάστε σχετικά: Πώς πρέπει να μιλάμε για την ψυχική υγεία;
Έτσι, ενώ οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου είχαν θέσεις στο δελεαστικό κόσμο της ιατρικής και της χειρουργικής επέμβασης, εγώ έπρεπε να περάσω πέντε εβδομάδες σε μια ψυχιατρική πτέρυγα ενηλίκων. Πριν από αυτή την τοποθέτηση, η άποψή μου για την ψυχική υγεία είχε διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου οι άνθρωποι που υποφέρουν απο την ψυχική υγεία απεικονίζονται συχνά ως κακοποιοί, είτε ως μανιακοί και χαοτικοί.
Είχα μάθει λίγα για την ψυχική υγεία και είχα κάπως κατανοήσει την κατάθλιψη και τον αυτοτραυματισμό, αλλά εξακολουθούσα να έχω μία παρανόηση της όλης κατάστασης. Είχα σχεδιάσει μια εικόνα στο μυαλό μου με ένα θάλαμο γεμάτο με βίαιους, μανιακούς ασθενείς, που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Βρήκα τον εαυτό μου να μην είναι σε θέση να κατανοήσει - και σε κάποιο βαθμό ακόμη και να πιστέψει σε - καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια, όταν εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να αμφισβητήσω τις ιατρικές καταστάσεις, ακόμη και αν δεν τις είχα δει προσωπικά.
Αυτό που έζησα στην ψυχιατρική κλινική ήταν αποκαλυπτικό. Γνώρισα και είχα μακρές, πολύ προσωπικές συζητήσεις με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, καθένας από τους οποίους είχε τη δική του ιστορία να πει. Πολλοί από τους ασθενείς που μίλησα είχαν υποστεί τραύματα και δυσκολίες στη ζωή τους, όπως σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, πένθος, φτώχεια, χρόνιες ασθένειες ή εθισμούς στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Έμαθα να βλέπω κάτω από την επιφάνεια και να αμφισβητώ τη συμπεριφορά, να επιδιώκω μια πιο ολιστική εικόνα για την ασθένεια ενός ατόμου. Ο ασθενής που είχε εισαχθεί με μια ψύχωση προκαλούμενη από τη χρήση ναρκωτικών δεν ήταν ένας εθισμένος εγκληματίας, αλλά ένα πρόσωπο του οποίου οι κοινωνικές συνθήκες και το παιδικό τραύμα, τον ανάγκασαν να ακολουθήσει ένα μονοπάτι προς το έγκλημα και τα ναρκωτικά.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι ευάλωτοι και μάχονται με το άγχος που σχετίζεται με ένα τραυματικό παρελθόν. Απαιτούν την προσοχή για τη σωστή παροχή ψυχικής υγείας και τις κοινωνικές υπηρεσίες ως ασθενείς σε μία ψυχιατρική κλινική, αλλά περισσότερο μέσα στην ίδια την κοινότητα, έχοντας πρόσβαση σε μακροχρόνια φροντίδα και θεραπεία.
Ο πρώτος ασθενής που γνώρισα κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δήλωνε ότι λάμβανε μηνύματα από μια θρησκευτική ομάδα λέγοντάς του να βλάψει τον εαυτό του, διαφορετικά οι άνθρωποι που αγαπούσε θα πάθαιναν κακό σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αιφνιδιάστηκα και είχα δυσκολία να κατανοήσω όσα άκουγα. Πίστεψα το άτομο αυτό, γιατί μπορούσα να δω τον πραγματικό τρόμο του.
Κατάλαβα ότι αυτό που ήταν σημαντικό δεν ήταν η ικανότητα να κατανοήσω πλήρως την εμπειρία του, αλλά να αντιληφθώ ότι είναι πολύ πραγματική για τον ασθενή... Πραγματικά όταν αφαιρέσετε αυτή την αμφιβολία από τον εαυτό σας, μπορείτε να αρχίσετε να καταλαβαίνετε το πρόσωπο που κάθεται απέναντί σας.
Ως φοιτητές ιατρικής έχουμε το προνόμιο να είμαστε σε θέση να αφιερώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας μιλώντας στους ασθενείς. Μία συγκεκριμένη ασθενής που είχα μιλήσει επανειλημμένα, με επηρέασε πραγματικά: είχε αρκετές ανατροπές στη ζωή της, συμπεριλαμβανομένου ενός πατέρα που την εγκατέλειψε σε νεαρή ηλικία, μια μητέρα που είχε καταχρηστικές-κακοποιητικές σχέσεις, είχε χάσει μια θέση εργασίας που αγαπούσε και είχε βιώσει μία αποτυχημένη σχέση.
Είχε κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας και άκουγε φωνές που την ωθούσαν να αυτοκτονήσει. Ήταν ένα νεαρό άτομο κοντά στην ηλικία μου, που θα μπορούσα να είμαι φίλος της, καθώς μιλήσαμε για το σχολείο, τα χόμπι και τις μελλοντικές φιλοδοξίες μας.
Πάντοτε οραματιζόμουν τους ασθενείς σε μια ψυχιατρική πτέρυγα ως «τους άλλους», ενώ στην πραγματικότητα η ψυχική ασθένεια μπορεί να επηρεάσει όλα τα μέλη της κοινωνίας μας. Η εικόνα μου για τον «τυπικό ασθενή» καταρρίφθηκε και πλέον περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών και υπόβαθρων.
Διαβάστε σχετικά: Ψυχική υγεία: Μιλάω ανοιχτά, καταπολεμάω το στίγμα
Η διαστρεβλωμένη άποψή μου για την ψυχική ασθένεια θέτει το ερώτημα: αν οι φοιτητές της ιατρικής έχουν τέτοιες παρερμηνεύσεις για την ψυχική υγεία, τί ελπίδα υπάρχει για την κοινωνία μας γενικότερα; Αν και δεν είμαστε απρόσβλητοι από την ασύμμετρη πληροφόρηση που μεταδίδεται σε εμάς, μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε την ψυχική ασθένεια από πρώτο χέρι από τους ίδιους τους ασθενείς. Πρέπει να υπάρξει μια πιο ισχυρή ενσωμάτωση της πραγματικότητας της ψυχικής ασθένειας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα από μικρή ηλικία.
Γίνονται ήδη σημαντικές εκστρατείες, αλλά ως φοιτητές θα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο και να καλλιεργήσουμε το έδαφος για εκστρατείες ευαισθητοποίησης στα πανεπιστήμια μας. Εντός του ιατρικού κόσμου πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει εκπαίδευση για την ψυχική υγεία σε όλη τη σταδιοδρομία μας, ανεξάρτητα από την ειδικότητα που θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε, καθώς θα συναντήσουμε την ψυχική ασθένεια σε όλους σχεδόν τους τομείς της ιατρικής.
Πιστεύω επίσης ότι ο ρόλος του ψυχιάτρου και η θετική αλλαγή που κάνει στη ζωή ενός ατόμου, θα πρέπει να διακηρύσσεται περισσότερο στην ιατρική σχολή.
Εάν πραγματικά πιστεύουμε ότι η ψυχική ασθένεια είναι εξίσου σημαντική με την σωματική ασθένεια, αυτή η απόψη θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις ενέργειες που κάνουμε.
Πηγή: theguardian.com
Απόδοση - Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
