Την τελευταία δεκαπενταετία η κοινωνική πραγματικότητα είναι πηγή τραυμάτων. Φοβόμαστε και τρέφουμε τα τραύματα μας με τον ίδιο τον φόβο και το άγχος μας. Γίναμε τραυματοφιλικοί. Όταν αγχωνόμαστε χάνεται κάθε προοπτική. Με τον φόβο καθηλωνόμαστε και με το άγχος χάνεται ο χωρόχρονος.
Αν θέλουμε να ορίσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο τον φόβο θα τον ορίζαμε ως υπερδραστηρια αμυγδαλή. Η αμυγδαλή είναι μια περιοχή στο κάτω μέρος του εγκεφάλου η οποία έχει ως λειτουργία της το να ρυθμίζει τους φόβους μας. Η αμυγδαλή πυροδοτείται τόσο σε πραγματικούς κινδύνους όσο και σε φανταστικούς. Π.χ όταν σκεφτόμαστε πως θα αποτύχουμε σε ένα τεστ. Όταν πυροδοτείται συνεχώς, προκαλεί εξάντληση.
Εδώ και αρκετά χρόνια ο φόβος χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ ως εργαλείο καθυπόταξης των πολιτών. Οι ειδήσεις έχουν την τάση να διατυπώνουν τα ζητήματα με τρόπο που μειώνει την θέληση ή ακόμα και την ικανότητα μας να τα φανταστούμε με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Μέσω της εκφοβιστικής τους δύναμης οι ειδήσεις μας μουδιάζουν. Οι σκέψεις μας συνθλίβονται! Η πολιτική ηγεσία και τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον φόβο ως μέσο διαπαιδαγώγησης και την ταπείνωση ως μέσο βελτίωσης των πολιτών. Φοβηθείτε για να σας ελέγχουμε!
Ο άνθρωπος μπορεί να ζει και να είναι ψυχικά υγιής όταν αντιμετωπίζεται ως σώμα και όταν έχει ένα νόημα. Όταν αντιμετωπίζεται ως αριθμός και εκφοβίζεται κάθε νόημα του εξαϋλώνεται και αρχίζει να πιστεύει σε οράματα, σε από μηχανής Θεούς και μαγικές λύσεις. Χρησιμοποιώντας τον εκφοβισμό ως μέσο πειθαναγκασμού ο πολίτης χάνει κάθε ορθολογιστική ματιά και φέρεται παιδόμορφα.
Ένας παιδόμορφος πολίτης αδυνατεί να σκεφθεί λογικά, ενήλικα και αρχίζει να λειτουργεί πρωτόγονα. Γίνεται τοξικός, ζηλιάρης, εκδικητικός, βίαιος. Η βία μπορεί και να ιδωθεί ως μια προσπάθεια εύρεσης μιας ταυτότητας. Οι λόγοι που τον οδηγούν να θέλει την αποτυχία των άλλων είναι βαθιά θλιβεροί. Δεν του έδωσαν αρκετή προσοχή και ανακουφίζεται τιμωρώντας όσους μοιάζουν να του έχουν στερήσει ότι του αξίζει. Η διαψευσμένη φιλοδοξία του τον καθιστά ως αποτυχημένο γι’ αυτό έχει ανάγκη την αποτυχία των άλλων.
Η ενδοσκόπηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν αμέτρητες δύσκολες αλήθειες που ελλοχεύουν μέσα μας και απειλούν να αποκαλυφθούν με αυτοέρευνα. Αποφεύγουμε απεγνωσμένα να κοιτάξουμε μέσα μας όταν γνωρίζουμε ότι κυοφορούμε ιδιαίτερα άβολες αλλά δυνητικά ζωτικές ιδέες. Τότε είναι που παρασυρόμαστε και αγοράζουμε τον φόβο!
Το 1964 έγραφε ο Έριχ Φρομ: Όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης ή μάλλον όλοι όσοι αγαπούν την ζωή, πρέπει να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο για την επιβίωση, για την συνέχιση της ζωής και του πολιτισμού. Ο άνθρωπος παρ όλη την επιστημονική και τεχνική πρόοδο που έχει επιτελέσει έχει να λύσει το πρόβλημα της πείνας και της φτώχιας και είναι πραγματικά σε θέση να δοκιμάσει πολλές και διάφορες λύσεις. Ένα μόνο δεν είναι στο χέρι του να συνεχίσει τις πολεμικές προπαρασκευες που την φορά αυτή θα οδηγήσουν στην καταστροφή.
Οι ρήσεις και οι απόψεις επιφανών ανθρώπων μας επιβεβαιώνουν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν ο άνθρωπος αφήνεται στον αποπροσανατολισμό του, όταν χάνεται η συλλογικότητα και η αποξένωση και η μοναξιά εδραιώνονται στις ψηλές πολυκατοικίες με τα κλειστά παράθυρα και τις σφραγισμένες πόρτες. Πάλη φυγή ή πάγωμα, τρεις λέξεις που αποκρυσταλλώνουν την σημερινή μας πραγματικότητα. Είμαστε δηλαδή σε λειτουργία επιβίωσης…
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
