Η δικτατορία και τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, είναι δυστυχώς κίνδυνοι, που αναδύονται σε καιρούς ανασφάλειας. Η κοινωνική αταξία, διόλου τυχαία λοιπόν, αναδύει πολύ περισσότερο την εσωτερική κρίση όταν αυτή υπάρχει, που καταλήγει συχνά να εκφέρεται μαζικά και ολέθρια.
Η εχθρότητα, η ζήλια, ο εγωισμός, είναι πηγές πόνου που εκφράζονται καθημερινά. Εξαρτάται, πως θα διαχειριστεί κανείς αυτά τα συναισθήματα για να καταλήξουν να γίνουν περισσότερο ή λιγότερο επιθετικά. Κανείς όμως, δεν ξεκινά ένα πόλεμο, βάζει μια φωτιά ή σκοτώνει τυχαία. Καθότι, οι επιπτώσεις αυτών των πράξεων είναι σημαντικές, με πρόθεση και επηρεάζουν τις ζωές των άλλων. Είναι περάσματα στην πράξη, φαντασιώσεων καταστροφικών. (Klein, 1990)
Η βεβαιότητα, απαλλάσσει από την ενοχή και τυφλώνει. Η βεβαιότητα ακόμη, ανασύρει συχνά στους θύτες κατάβαθα συναισθήματα προσωπικής αναξιότητας, τα οποία έπειτα, προβάλλονται προς τους άλλους. Εν προκειμένω, ο άλλος είναι ο κακός, αυτός που θα αδικήσει, ο άλλος είναι η αιτία που ο εαυτός του θύτη δεν αξίζει τίποτα για τον ίδιον και είναι, πάντα ο άλλος που απειλεί με κακία.
Ο θύτης, βρίσκεται στο έλεος του κακού και αυτό καταλήγει να παράγει. Υποφέρει από τη δική του απελπισία και με ορμή οδηγείται ή οδηγεί προς το θάνατο. Ένα ατύχημα στο μηχανισμό των ενορμήσεων, (Lacan, 1956), διώχνει τις άμυνες και οδηγεί σε περάσματα στην πράξη.
Η διαστροφή, έχει να κάνει με κάτι παραπάνω. Σχετίζεται με το αντικείμενο και τη ριζική φαντασιακή ταύτιση με αυτό. Μοιάζει τότε το υποκείμενο, να βλέπει στον καθρέπτη όχι τον ίδιο του τον εαυτό αλλά έναν άλλον, αυτόν της καταστροφής, τον άλλον που τον διώκει. Τότε αν δεν μπορεί να βγει από το κάτοπτρο- με μένος, επιτίθεται (Lacan, 1957). Στο επίπεδο του Άλλου, βρίσκεται το βάρος της δομής στην οποία ενέχεται το υποκείμενο. Το ίδιο το υποκείμενο, που δεν έχει στήριξη από σύμβολα και ιδέες, απουποκειμενικοποιείται. Η ματαίωση, αν δεν οδηγήσει στον πραγματικό θάνατο του ίδιου του υποκειμένου, θα γίνει σαδισμός. Οι ορμές κυριαρχούν και γίνονται πράξεις, τα σημαίνοντα ορίζουν εφόσον δεν υπάρχει υποκείμενο να τα ορίσει με το Νόμο και τα ονόματα του Πατρός που θα το στηρίξουν.
Όταν πια δεν υπάρχουν ιδανικά, οι λέξεις, είναι ιδωμένες σαν αντικείμενα. Η τάση επίσης αυτή, για παντοδυναμία, έχει πολύ μεγάλες άμυνες (Klein, 1990). Φέρνει βαναυσότητα εξαιτίας του φόβου για εξάρτηση και εκμηδένιση. Η δικτατορία και τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα, είναι δυστυχώς κίνδυνοι, που αναδύονται σε καιρούς ανασφάλειας. Η κοινωνική αταξία, διόλου τυχαία λοιπόν, αναδύει πολύ περισσότερο την εσωτερική κρίση όταν αυτή υπάρχει, που καταλήγει συχνά να εκφέρεται μαζικά και ολέθρια.
Επιμέλεια: Χρύσα Καριεντίδου
Βιβλιογραφία:
- Klein M. & RiviereJ. (1990), Η αγάπη και το μίσος
- Lacan J. (1956), La relation d’objet
- Lacan J. (1957-1958), Les formations de l’inconscient
