Ας πούμε ότι ανοίγεις το ψυγείο σου και βλέπεις ότι η φέτα μούχλιασε. Θα τη φας έτσι, μουχλιασμένη; Βλέπεις ότι το μαρούλι που είχες πάρει από τη λαϊκή έχει μαυρίσει κι έχει μαραθεί, ενώ και το κρέας έχει μυρίσει. Θα τα καταναλώσεις; Όχι. Η όσφρησή σου διαμαρτύρεται και σου λέει «μακριά». Ε, λοιπόν, υπάρχουν και στη ζωή μας μουχλιασμένοι άνθρωποι.
Που θα σπεύσουν να σε κρίνουν, να σου γκρινιάξουν, να σου φορτώσουν μονομερείς ευθύνες και θα σε κάνουν με το γάντι να νιώθεις μυρμήγκι μπροστά τους. Κι αυτό γιατί έχουν τη μούχλα στην ψυχή τους. Νιώθουν τη δύναμή τους μόνο όταν εξοντώνουν άλλους και θεωρούν την καλοσύνη υποταγή και αδυναμία. Το ένστικτό σου σε προειδοποιεί να απέχεις. Έλα όμως που το «καλό παιδί» επιμένει πως, τέλος πάντων, είναι μάνα σου, είναι συνάδελφος, η αδελφή σου, οπότε κάνε υπομονή. Όχι, μηδενική ανοχή στην υποτίμηση της προσωπικής σου αξίας και πολυτιμότητας.
Θα χρειαστεί να μάθεις να προστατεύεις την αυτοεκτίμησή σου από τις δηλητηριώδεις επιρροές φαινομενικά καλοπροαίρετων κοντινών σου ανθρώπων. Τη συγγένεια δεν τη διαλέγεις. Διαλέγεις όμως να μην της επιτρέπεις να σε κρατά πίσω και να σε επηρεάζει αρνητικά. Το ότι είναι κάποιος συγγενής σου δεν σε υποχρεώνει να ανέχεσαι τον κακό του χαρακτήρα ή την αδικαιολόγητα κακή συμπεριφορά του. Θα χρειαστεί να αποφασίσεις πόσο χώρο κοντά στην ψυχή σου θα επιτρέψεις να πάρουν οι κοντινοί σου άνθρωποι.
Σε βεβαιώνω ότι δεν θα είναι εύκολο, καθώς δεν υπάρχει πιο ακινητοποιητικό πράγμα από μια καταβαραθρωμένη αυτοεκτίμηση, επειδή τότε αφήνεσαι να πιστεύεις ότι είσαι ανεπαρκής κι αδύναμος, στο έλεος των περιστάσεων και των ανθρώπων που πετάνε πάνω σου τα δικά τους απόνερα. Γι’ αυτό χρειάζεσαι μια «ενδυναμωτική βιταμίνη», για να προστατεύεσαι και να τονώνεις τον εαυτό σου συνειδητά απέναντι σε τέτοιες επιρροές.
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Μάθε Αγάπησε Ζήσε της Αγνής Μαριακάκη, το οποίο κυκλοφορεί από την Key Books σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
