Έχετε αναρωτηθεί πόσα πράγματα δεχόμαστε αβίαστα, έτσι επειδή μας τα είπαν, ή επειδή μας τα «πούλησαν» κάνοντας μας να πιστέψουμε πως είναι αληθή; Πόσα άλλα μας δίδαξαν αλλά δεν ήταν τελικά έτσι… Ποια είναι η λύση;
Περπατώ και ακούω ανθρώπους να συνομιλούν, βλέπω καθημερινά ανθρώπους, η δουλειά μου είναι να ακούω τα προβλήματα των άλλων. Ωστόσο κάποια πράγματα απλά με ξεπερνούν. Με ξεπερνά να ακούω ή να διαβάζω κατασκευασμένες ειδήσεις που έχουν ως στόχο να εκφοβίσουν συνειδήσεις. Με ενοχλεί να παίζεται η τύχη η δική μου και των συνανθρώπων μου στην πολιτική σκακιέρα του συστήματος. Με θυμώνει να επιβιώνει το σάπιο κατεστημένο την ώρα που χιλιάδες νέοι γίνονται κάρτες ανεργίας. Και τι μ’ αυτό; Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος, τόσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν. Ο Bastiet έλεγε πως: Όταν η διαφθορά γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που την νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει. Μα τι αιώνα κάνει εκεί έξω;
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά. Ποιος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Ο Δον Κιχώτης; Είναι ωραίο να είναι κανείς ιδεαλιστής, να σκέφτεται τον κόσμο ιδανικά, ρομαντικά. Αυτή η ιδεαλιστική θεώρηση της ζωής, όμως, είναι προνόμιο των εφήβων. Για να μπορέσει κανείς ως ενήλικας να επιβιώσει στο μάταιο τούτο κόσμο χρειάζεται πρωτίστως να καταλάβει το σκέπτεσθαι του συστήματος και έπειτα να επιλέξει αν θέλει να διαφοροποιηθεί αλλά με επίγνωση των συνεπειών που θα φέρει αυτή η ενσυνείδητη επιλογή στη ζωή του. Άλλωστε ωριμότητα σημαίνει ανεξαρτησία και αυτάρκεια. Είναι δύσκολο να είσαι ενήλικας με την νοηματική σημασία της λέξης. Να σηκώνεις το βάρος της ευθύνης της δικής σου της ζωής και των παιδιών σου. Και ύστερα να αντέχεις, να αντέχεις τις προσδοκίες των σημαντικών άλλων, της κοινωνίας, τις δικές σου, να αντέχεις τις ματαιώσεις, τις απογοητεύσεις, τον θυμό, τον πόνο. Να μπορείς να σηκώνεις τον σταυρό σου και να έχεις πίστη. Πίστη στη ζωή, στον εαυτό σου, σε αυτά που πρεσβεύεις, σε αυτά που σε δίδαξαν. Αλλά το δυσκολότερο είναι να μπορείς να σηκώνεις μπαϊράκι. Να μπορείς να δίνεις μία σε όσα σου είπαν πως τάχα είναι η ζωή. Να σβήνεις τα κατασκευασμένα πλαίσια με τις τετριμμένες αφηγήσεις και να φτιάχνεις δικά σου. Και κει μέσα, να προφυλάσσεις τον πολύτιμο εαυτό σου.
Έχετε αναρωτηθεί πόσα πράγματα δεχόμαστε αβίαστα, έτσι επειδή μας τα είπαν, ή επειδή μας τα «πούλησαν» κάνοντας μας να πιστέψουμε πως είναι αληθή; Πόσα άλλα μας δίδαξαν αλλά δεν ήταν τελικά έτσι… Ποια είναι η λύση;
Αποκωδικοποίηση ειδήσεων, αναλογισμός για τα κίνητρα όσων διαδίδουν μια πληροφορία, συνειδητοποίηση, αποπροσανατολισμός από την κοινή κοινωνική ψευδαίσθηση, επαναδόμηση του επιθυμητού εαυτού, επαναστόχευση και ρεαλιστική θεώρηση κινήσεων.
