Δεν έχει χαθεί το αίσθημα αυτό, έχει αλλάξει απλά, παίρνοντας μια μορφή που σίγουρα τρομάζει: μαζική συρροή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην ψηφιακή θάλασσα και τις οθόνες.
Η ανάγκη του να ανήκουμε σε μια ομάδα διαφαίνεται στη συλλογική ζωή μέσω της ύφανσης σχέσεων μεταξύ μας. Και η αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου απαντά στην άμεση ανάγκη μας να είμαστε μαζί. Το αίσθημα αυτό του ανήκειν χαρακτήριζε κάθε πτυχή των πρωτόγονων ανθρώπων αφού ζούσαν σε ομάδες, κυνηγούσαν, πάλευαν για τους εαυτούς τους και προστάτευαν τις οικογένειές τους.
Δεν έχει χαθεί το αίσθημα αυτό, έχει αλλάξει απλά, παίρνοντας μια μορφή που σίγουρα τρομάζει: μαζική συρροή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην ψηφιακή θάλασσα και τις οθόνες. Και ναι, τα καταφέρνουμε καλά εκεί, γνωρίζουμε ανθρώπους, μοιράζουμε ευχές συχνότερα από πριν, αλλά και σκέψεις, φιλοφρονήσεις και αποδοχή με το πιο διάσημο κουμπί της σύγχρονης εποχής (
) βιώνοντας τη ζωή στο παρασκήνιο. Αρκεί να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι είμαστε μαζί!
Πόσο έχει αλλάξει αυτό το μαζί..
Μαζί αλλά αλλιώς.. Με στραμμένο το βλέμμα στα ερεθίσματα του περιβάλλοντός μας σε μια προσπάθεια να προσλάβουμε αισθητηριακά όσες περισσότερες πληροφορίες και εικόνες μπορούμε. Με μία έλλειψη διάθεσης να μιλήσουμε ανθρώπινα, να φιλτράρουμε τη σκέψη και να μετρήσουμε τις επιπτώσεις της στον άλλον. Κι όλα αυτά ενώ εκπαιδευόμαστε, εξελισσόμαστε, πλάθουμε έναν νέο κόσμο πιο πολύπλοκο – ή μάλλον καταστρέφουμε έναν κόσμο εξελισσόμενο. Γινόμαστε πλουσιότεροι στις γνώσεις, αλλά φτωχότεροι στις δεξιότητες.
Είναι λύση η άρνηση μετάβασης στην ψηφιακή εποχή, στην τεχνολογία, την εξέλιξη; Όχι βέβαια. Ίσως περισσότερο όμως η επιστροφή σε αναλογικές (ανθρώπινες) σχέσεις που χρησιμοποιούν φυσικά μεγέθη (τον χρόνο που περνάμε με τον άλλον) για να εκφράσουν αριθμούς (το συν και το μαζί). Με άλλα λόγια, να συνυπάρχουμε, στην τεχνολογία και τη ζωή: χρησιμοποιούμε τις άπειρες δυνατότητες που ο ανθρώπινος νους έχει προσφέρει στη ζωή μας, αξιοποιούμε αυτές που μας ταιριάζουν αλλά δεν ξεχνάμε την ανθρώπινή μας υπόσταση και την ανάγκη που αυτή έχει να βρίσκεται σε επαφή με ομοίους της. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς, έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους να επιβιώσει.
Εάν ανακαλύψαμε τρόπους να εξερευνήσουμε το διάστημα τότε σίγουρα μπορούμε να βρούμε έστω έναν για να εξερευνήσουμε τον διπλανό μας, εάν μπορέσαμε να αναγνώσουμε το γονιδίωμα ενός ανθρώπου 8.500 ετών, τότε μπορούμε ευκολότερα να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του άλλου, και εάν μπορούμε γενετικά να τροποποιήσουμε τον άνθρωπο, θα μας φανεί ευκολότερο να καθίσουμε δίπλα του και να μιλήσουμε μαζί του.
Συγγραφέας: Στέλλα Κοσμά, MSc Συμβουλευτικής στην Ειδική Αγωγή, την Εκπαίδευση και την Υγεία
