Να σας πω μια ιστορία που λέει κι ο αγαπημένος Μπουκάι…
Εκεί που αμέριμνη έκανα τις δουλειές μου την μια Παρασκευή, κάποια στιγμή βλέπω ότι έχω αίτημα φιλίας στο facebook από την νυν του πρώην συζύγου μου! – Σύντομο ιστορικό: η σχέση μας είχε διαρκέσει μαζί με τα τελευταία μπρος-πίσω, πήγαινε-έλα περίπου 20 χρόνια. Δεν έχουμε καμία επικοινωνία εδώ και μήνες και δεν εξελίχθηκε φιλικά ο χωρισμός μας –.…“Τι φάση??” σκέφτηκα κι αυτό ακριβώς έστειλα στην κολλητή μου μαζί με μια φωτογραφία του αιτήματος με γνήσια απορία.
Αφού μ’ έφαγε για λίγο η περιέργεια για το πώς και γιατί, αν είχε κάποια σκοπιμότητα ή αν ήταν κατά λάθος – η καλοπροαίρετη πλευρά μου σκέφτηκε ότι μπορεί να έχει κάποια καλή πρόθεση – τελικά αποφασίζω να της στείλω μήνυμα για να μην κάνω υποθέσεις. Ήμουν κάπως επιφυλακτική αλλά η πρόθεση μου ήταν μάλλον φιλική έως και χιουμοριστική μέχρι που φάνηκε ότι δεν το σήκωνε το κλίμα. Δεν πήγε καλά αυτό…βρέθηκα στα καλά καθούμενα να κατηγορούμαι ότι παρακολουθούσα το προφίλ της και γι αυτό είχα αίτημα φιλίας από εκείνη.
Ένα επιχείρημα που παραβιάζει τουλάχιστον τη δική μου λογική (αν βρίσκει κάποιος tech-savvy λογική σε αυτό το επιχείρημα παρακαλώ να μου το εξηγήσει). Παραδέχτηκα ότι πράγματι έχω δει το προφίλ της πολύ καιρό πριν από περιέργεια και περίμενα κάποια παρόμοια παραδοχή κι από εκείνη για να γελάσουμε και να λήξει το θέμα. Δεν μου φαίνεται καν κάτι κακό το ελαφρύ stalking που μπορεί να κάνει κάθε χρήστης των κοινωνικών δικτύων. Καλώς ή κακώς είναι μέσα στη ζωή μας πια. Συνέχισε όμως να με κατηγορεί και χωρίς εγώ να έχω εκτοξεύσει καμία κατηγορία προς εκείνη.
Ήταν προφανές ότι αυτό για το οποίο προσβλητικά κι επανειλημμένα κατηγορήθηκα κατά τη διάρκεια της σύντομης συνομιλίας ήταν ακριβώς αυτό που έκανε η άλλη πλευρά. Κι εξοργίστηκα. Με την επίμονα άδικη κι επιθετική κατηγορία. Χάρηκα που εξοργίστηκα! Παλαιότερα όταν εισέπραττα άδικη αντιμετώπιση ή κακή συμπεριφορά απέναντί μου θα στενοχωριόμουν, θα ένιωθα ενοχικά, ότι έκανα κάποιο λάθος και θα το φορτωνόμουν προσπαθώντας ξανά και ξανά να διορθώσω το “λάθος” μου.
Εφόσον ήταν επίσης προφανές ότι σ ’εκείνη την κουβέντα δεν υπήρχε σημείο επαφής την έκλεισα. Κι επικοινώνησα με τον πρώην (δυστυχώς ακόμα εκνευρισμένη) επειδή αν ήθελα προς κάποιον να υπερασπιστώ την αξιοπρέπεια μου ήταν προς εκείνον. Η αντιμετώπιση από πλευράς του ήταν bullying για το “λάθος” που έκανα να επικοινωνήσω ανθρώπινα με την σύντροφο του εφόσον είχα δεχτεί αίτημα φιλίας από εκείνη. Ξεκάθαρα η δική μου πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα που είχαν σχηματίσει για τις δικές μου προθέσεις αυτοί οι δύο άνθρωποι και που επέμεναν να θέλουν να μου “φορέσουν”.
Πολύ αυθόρμητα χρησιμοποίησαν από αβάσιμες εικασίες έως και ξεδιάντροπα ψέματα. Ότι δηλαδή εγώ παρακολουθώ και ασχολούμαι. Τουλάχιστον βγήκε επίσημη ανακοίνωση από το facebook για το τεχνικό σφάλμα που κατέληξε να εκθέτει αυτούς που όντως παρακολουθούσαν διάφορα προφίλ με το να στέλνει αυτόματα αιτήματα φιλίας σε αυτά τα προφίλ. Αλλά η άρνηση είναι ισχυρότατη άμυνα κι ακόμα και μετά από αυτήν την εξέλιξη όχι μόνο δεν μου ήρθε από κάποιον εκ των δυο μια συγγνώμη για την αναστάτωση αλλά περαιτέρω bullying επειδή υπερασπίστηκα το δίκιο μου.
Παίρνω την πολύ κατάλληλη αφορμή από αυτό το περιστατικό για να μοιραστώ την εμπειρία μου και τις σκέψεις μου. Αυτό που περιγράφω εδώ είναι ένα απλό και καθημερινό περιστατικό gaslighting, κάτι που συμβαίνει συνεχώς και που προσωπικά το έχω ζήσει επί σχεδόν 20 χρόνια μέσα στην προηγούμενη σχέση μου. Και πιθανόν άλλα τόσα μέσα σε οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις.
Εάν είναι η πρώτη φορά που συναντάτε τον όρο gaslighting ή απλά δεν σας είναι ξεκάθαρο τι σημαίνει να διευκρινίσω ότι πρόκειται για τεχνική χειραγώγησης. Αυτός που την ασκεί αρνείται την πραγματικότητα της άλλης πλευράς, παρουσιάζει ή/και δρα με το δεδομένο ότι η μοναδική έγκυρη πραγματικότητα είναι η δική του και έτσι καταλήγει να μην ακούγεται/συμπεριλαμβάνεται επαρκώς ή και ποτέ η άλλη πλευρά της σχέσης.
Αυτό όταν συμβαίνει από ανθρώπους που εμπιστευόμαστε κι αγαπάμε έχει ως αποτέλεσμα να αρχίζουμε να αμφισβητούμε τη μνήμη, την κρίση μέχρι και τη λογική μας. Η αυτοπεποίθηση κι η αυτοεκτίμηση ροκανίζονται αργά και σταθερά μέχρι που μπορεί να φτάσει και σε μια παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο ο θύτης να έχει συνειδητή πρόθεση να βλάψει ούτε έχει απαραιτήτως κάποια ακραίως βίαιη μορφή παρότι εμπεριέχει πολλή υποβόσκουσα βία και καταπίεση.
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που κάνουν αυτήν την συναισθηματική κακοποίηση τόσο διακριτική και ύπουλη αλλά και με τεράστια επίδραση στην καθημερινή ζωή και την ψυχική υγεία. Ούτε ο ένας καταλαβαίνει ότι ασκεί βία ούτε ο άλλος ότι τη δέχεται. Εξαιτίας των τραυμάτων του καθένας είτε αποποιείται την ευθύνη είτε την αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου. Έχοντας βρεθεί κυρίως στη δεύτερη θέση –κι εδώ παρουσιάζω περισσότερο αυτήν την πλευρά της δυναμικής – μπορώ να πω ότι το αφανές βάρος της συναισθηματικής ευθύνης που κουβαλιέται από έναν για δυο (ή και για περισσότερους) δεν είναι διακριτό από κανέναν πέρα από αυτόν που το βιώνει και βλέπει τα συναισθήματα του να αντιμετωπίζονται ως ασήμαντα απ’ τον σημαντικό άλλον. Κι αυτή η αντιμετώπιση μπορεί να συνεχίζεται με μεγάλη συνέπεια και ακαμψία.
Έτσι, αν ο «δέκτης» θέλει να διατηρήσει τη σχέση καταλήγει να εγκλωβίζεται σε έναν ασφυκτικό κλοιό όπου η μόνη του επιλογή είναι να πρέπει να αντιμετωπίζει διαρκώς τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από τα μάτια του «πομπού» γιατί οτιδήποτε διαφορετικό φέρνει ρήξη, είναι λάθος και θα υπάρχουν απειλητικές συνέπειες.
Αυτή τη δυναμική προστάζουν οικογένειες και κοινωνίες, ειδικά στις θηλυκότητες – και σε άλλες κοινωνικές ομάδες και φύλα φυσικά απλά η δική μου οπτική είναι αυτή της cis straight γυναίκας. Δεν είναι πρέπον να καταλογίσουμε την ευθύνη εκεί που αναλογεί και ξεβολέψουμε το εύθραυστο αρσενικό “εγώ”.
Ποιος ξέρει τι συνέπειες θα έχουμε? Και φυσικά τα γνωστά..να μην θυμώνουμε επειδή γινόμαστε υστερικές/τρελές/σκύλες. Να μην βάζουμε όρια γιατί γινόμαστε αγενείς. Να μην είμαστε πολύ σέξι επειδή θα είμαστε τσούλες. Μην είμαστε όμως και κλειστές ή σεμνές και μας χαρακτηρίσουν ανέραστες. Να νιώθουμε, να συμπεριφερόμαστε και να σκεφτόμαστε με τρόπο που να μην προκαλεί (τι σημαίνει αυτό άραγε; Μόνιμη απορία).
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε “σωστές” όσο και να προσπαθήσουμε. Και μέσα σε όλο αυτό το σύστημα συμμετέχουμε και το συντηρούμε και οι γυναίκες. Υιοθετώντας την επικριτική στάση προς τον εαυτό μας και προς άλλες γυναίκες. Χωρίζοντας γενικότερα τους ανθρώπους σε κουτάκια για να μην ξεβολευτεί και η δική μας εικόνα και χρειαστεί να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη της δικής μας ζωής.. Δεν είναι παράξενο μέσα σε αυτήν την κατάσταση να νιώθουμε τεράστια αδικία κι ότι δεν μας “βλέπουν”…είναι γεγονός!
Διαβάστε σχετικά: Gaslighting, η αγαπημένη τακτική χειραγώγησης των νάρκισσων
Κάποιοι πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης και κάποιοι άλλοι τρέχουμε να το πιάσουμε. Και κανείς τελικά δεν συναντιέται ουσιαστικά με τον άλλον. Η βάση μας όμως είναι η ίδια. Το ίδιο χρειαζόμαστε στήριξη και επούλωση των τραυμάτων μας και οι δύο πλευρές. Αρκεί να το αναγνωρίσουμε και να κάνουμε κάτι γι αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπάρχει πολικότητα ολόκληρος καλός-ολόκληρος κακός, ότι οι μεν είναι οι καλοί κι οι δε οι κακοί. Είναι πολύ απλοϊκό σκεπτικό και καθόλου ανθρώπινο. Αν το πίστευα σίγουρα δεν θα ήμουν ψυχοθεραπεύτρια.
Επίσης φαντάζομαι δεν θα είχα μείνει σε αυτήν τη σχέση τόσα χρόνια. Ο μόνος διαχωρισμός που αντιλαμβάνομαι μέχρι στιγμής είναι άνθρωποι που συνειδητά προσπαθούν για τον εαυτό τους και άνθρωποι που ασυνείδητα προσπαθούν για τον εαυτό τους. Και όλοι βρισκόμαστε κάπου σε αυτό το φάσμα.
Κάποια από τα παιδικά μου τραύματα που προέρχονται από το να είμαι από πολύ μικρή ηλικία παρατηρήτρια της έντονα συγκρουσιακής σχέσης των γονιών μου, μ’ έχουν κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητη στο να διακρίνω τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις δυσκολίες όλων των πλευρών, κάθε αντικρουόμενων/συγκρουόμενων προσώπων και ο μόνος τρόπος μπροστά που βλέπω από τότε μέχρι και τώρα είναι κάθε πλευρά να δει και ν ’αναλάβει με πράξεις την ευθύνη της. Δεν προτείνω ότι με αυτόν τον τρόπο θα είμαστε όλοι αγαπημένοι και θα είναι όλα ροζ. Σίγουρα όμως βοηθάμε να δημιουργηθούν συνθήκες ευημερίας και ελευθερίας αντί σύγχυσης και τρόμου.
Ως ενήλικη κι έχοντας κατασταλάξει στα παραπάνω, βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό για την ευημερία τη δική μου και των γύρω μου να κάνω ότι μπορώ για να αναλαμβάνω ολόκληρη την δική μου ευθύνη. Και στην δική μου περίπτωση αυτό σημαίνει να αναλάβω μόνο το δικό μου κομμάτι και να αφήσω τον άλλον να αναλάβει το δικό του. Αποσύρω τον εαυτό μου από αυτήν τη δυναμική με το να ρίχνω το μπαλάκι πίσω μήπως καταφέρουμε να παίξουμε παρέα κι αν δεν γίνεται αυτό το αφήνω να φύγει. Δεν τρέχω να το πιάσω. Όσο κι αν βλέπω και καταλαβαίνω από πού “έρχεται” ο άλλος.
Καταλαβαίνω ότι δεν είναι προς όφελος κανενός να κάνω τη συναισθηματική δουλειά για δυο. Εξυπηρετεί μόνο το κομματάκι μου που φοβάται τι θα γίνει αν δεν την κάνω εγώ όλη τη δουλειά, δηλαδή την πιθανότητα να έρθει η απόρριψη και η εγκατάλειψη. Πλέον προτιμώ να δεχτώ αυτό το ρίσκο από το να δεχτώ να αναλάβω την ευθύνη της κακής συμπεριφοράς του άλλου. Καλύτερο αυτό το ρίσκο από το να αλλοιώσω ή να συρρικνώσω τον εαυτό και τις ανάγκες μου για να είμαι πιο “εύπεπτη”. Αυτό φέρνει αμέριστη κατανόηση κι αποδοχή από κάποιους και κάποιους άλλους τους παραξενεύει, προκαλεί επιθετικότητα, κριτική κι επίκριση και ρίξεις σε σχέσεις. Και είμαι πολύ πιο ανοιχτή να αντιμετωπίσω κι αυτές.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω πάψει να είμαι ευγενική, τρυφερή, συμπονετική, με κατανόηση και σεβασμό. Κάθε άλλο. Είμαι όλα αυτά απλά όχι άνευ ορίων, όχι αδιακρίτως. Έτσι κάνω τη χάρη σε μένα να εκφράζομαι ελεύθερα και να συνεχίζω να με γνωρίζω και αφήνω και το περιθώριο στον άλλον να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του. Αν θέλει φυσικά. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος της συμπόρευσης όποτε αυτή η αλληλεπίδραση πετυχαίνει. Έχει άνεση, ασφάλεια και γνήσια σύνδεση. Και προσωπικά δεν έχω βρει μέχρι στιγμής πιο σημαντικό πράγμα σε αυτήν τη ζωή από την έννοια της σύνδεσης.
Λυπάμαι που έχει χρειαστεί να περάσω τόσο δύσκολα για να έχω μια πιο διαυγή εικόνα των δικών μου ορίων στις σχέσεις αλλά νιώθω και περήφανη για μένα που έχω φτάσει ως εδώ. Ανυπομονώ και για το τι άλλο έρχεται. Τον τελευταίο χρόνο και κάτι, δουλεύοντας εντατικά το κομμάτι της συμπόνοιας προς τον εαυτό (shout out στη δικιά μου φανταστική θεραπεύτρια, σ ’ευχαριστώ από καρδιάς Νάντια) καταλαβαίνω πολύ καλύτερα και γιατί είχα υιοθετήσει αυτόν τον τρόπο να σχετίζομαι.
Όπως ισχύει για τη δημιουργία κι εγκαθίδρυση κάθε άμυνας, κάποια στιγμή αυτός ο τρόπος με βοήθησε ν αντιμετωπίσω κάτι που ήταν πολύ πέρα απ’ τις δυνάμεις μου, μ‘ έσωσε! Κάποια στιγμή ήταν ρεαλιστικά πολύ απειλητικό για μένα το γεγονός ότι η δική μου πραγματικότητα δεν ήταν σημαντική – με τον τρόπο που χρειαζόμουν – γι’ αυτούς απ’ τους οποίους εξαρτιόταν η επιβίωση μου. “Αν η δικιά μου αλήθεια δεν μετράει για σένα θα υιοθετήσω/προσαρμοστώ (σ)τη δική σου για να επιβιώσω”. Ή κάποιο τέτοιου είδους ασυνείδητο σκεπτικό. Δημιουργική προσαρμογή το λέμε αυτό στη θεραπεία Γκεστάλτ.
Κι αυτό που μ’ έσωσε ως παιδί μ’έκανε ιδανικό υποψήφιο «θύμα» για gaslighting στην ενήλικη ζωή. Πολύ εύκολο να μου αρνηθεί κάποιος -συνήθως- σημαντικός για μένα την πραγματικότητά μου κι εγώ να το δεχτώ.
Τώρα πια δεν μου είναι τόσο απειλητικό το να μην μετράει η πραγματικότητα μου για τον άλλον. Ούτε για μένα μετράει πάντα του άλλου, αν κι έχω πάντα την επίγνωση πόσο μετράει για τον ίδιο και το σέβομαι βαθιά αυτό. Τώρα πια σέβομαι και βαθιά ότι η αλήθεια μου μετράει για μένα κι αυτό είναι αρκετό για να δράσω έτσι ώστε να καλυφθούν οι συναισθηματικές ανάγκες μου χωρίς να περιμένω να ευθυγραμμιστούν οι αλήθειες μας. Και είναι ένα γεγονός της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης: η αλήθεια μας δεν είναι πάντα αποδεκτή και πολλές φορές πονάει, είτε εμάς είτε τους άλλους. Και είναι ok αυτό.
Είναι μέρος του να είσαι άνθρωπος. Δεν είναι καλός λόγος να την κρύβουμε, το κόστος είναι δυσανάλογα μεγάλο και είναι το χάσιμο ζωτικών κομματιών του εαυτού μας. Έχοντας πάρει αυτό το μάθημα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην την/με κρύβω όσο κι αν μ’ έχει πονέσει κι εμένα να παραδεχτώ και να αποδεχτώ τη δική μου αλήθεια. Είναι πρότζεκτ διαρκείας αυτό αφού ξεπηδάνε διάφορες δύσκολες αλήθειες συνεχώς στην πορεία της ζωής μας. Για κάποιους όλα αυτά μπορεί να φαίνονται εντελώς αυτονόητα και φυσικά. Αν είναι έτσι τότε το κείμενο πιθανόν να μην απευθύνεται σ ’εσάς. Ή ίσως και να είστε από αυτούς που συνηθίζουν να πετάνε το μπαλάκι και να μεταθέτουν την ευθύνη. Σίγουρα απευθύνεται όμως σε όσους όλα αυτά τα βλέπουν, τα αντιλαμβάνονται και δεν βρίσκουν τον τρόπο ή το κουράγιο να φτάσουν έμπρακτα σε αυτά.
Περιμένω ότι λίγοι θα καταλάβουν αυτό το μοίρασμα, κι εγώ είχα σημαντικό ντιμπέιτ με τον εαυτό μου, κυρίως επειδή δεν συνηθίζω να μοιράζομαι τόσο δημόσια την πιο βαθιά προσωπική μου ζωή κι εσωτερική πραγματικότητα. Όμως ξεκίνησα να γράφω μια ανάρτηση για την επαγγελματική μου σελίδα του facebook κι έχω καταλήξει να γράφω 4 σελίδες στο word, οπότε προφανώς αυτά που έχω να πω μου φαίνονται σημαντικά! Κι επίσης η πιθανότητα να ταυτιστεί κάποια εκεί έξω μου δίνει χαρά.
Έτσι υπενθύμισα στον εαυτό μου ποιά είμαι και τι δουλειά κάνω εξαιτίας του ποιά είμαι. Αν δεν έχω εγώ το θάρρος να ρισκάρω να δείξω τον εαυτό μου με ευαλωτότητα τότε τι σόι πρότυπο είμαι για τους αγαπημένους μου θεραπευόμενους που τους παροτρύνω να κάνουν το ίδιο; Επέλεξα να υποστηρίξω αυτό που φυσικά βγαίνει από μέσα μου χωρίς λογοκρισία. Μόνο φρόντισα να εντοπίσω το αυθεντικό μου κίνητρο που φαίνεται γι’ άλλη μια φορά να είναι η σύνδεση, με τον εαυτό μου και όσους μπορεί να έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν πιστεύω ότι έχει μεγάλη αξία το μοίρασμα.
Πρώτα απ όλα για μένα προσωπικά που έχω κουβαλήσει για πολλά χρόνια το βάρος του να προστατεύω την εικόνα κάποιου άλλου (προς τον εαυτό του, προς τους άλλους και προς εμένα), ίσως και τη δική μου μ’ έναν διαστρεβλωμένο τρόπο, για να κάνω πιο βιώσιμη μια σχέση. Το οφείλω στον εαυτό μου που έχει δεχτεί άπειρο gaslighting-κυρίως ακούσιο θέλω να πιστεύω. Για να μοιραστώ την ευθύνη με όποιον του αναλογεί και να αναλάβω τη δική μου, μου είναι σημαντικό το ότι θέλω και μπορώ χωρίς φόβο ή ντροπή να μιλήσω ανοιχτά για τη δική μου εμπειρία. Όχι μόνο μιας συγκεκριμένης σχέσης αλλά γενικότερα για την εμπειρία του δικού μου σχετίζεσθαι.
Επίσης νιώθω ότι το οφείλω και σε όσους μπορεί να διαβάζουν κι έχουν βιώσει αυτό το κάζουαλ gaslighting (καζlighting θα έλεγε η λεξιπλάστρια κολλητή μου!) από κοντινά ή όχι πρόσωπα και από την κοινωνία που ζούμε. Ένα πολύ βασικό συναισθηματικό αποτέλεσμα της σχεσιακής δυναμικής του gaslighting για όσους φτάνουν στο σημείο να αντιληφθούν τι κρύβεται κάτω από την αγανάκτηση, το άγχος και τον τρόμο, είναι η τεράστια τραυματική εσωτερική μοναξιά, το έντονο αίσθημα αδικίας κι η έλλειψη κατανόησης απ’ τον περίγυρο.
Όχι απαραίτητα από πρόθεση αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης. Κι ίσως επειδή οι ίδιοι του περίγυρου έχουν απωθήσει δικές τους ανάλογες συναισθηματικές εμπειρίες ή τις έχουν αποδεχτεί και τους φαίνεται πια φυσικό. Σε κάθε περίπτωση δεν καταλαβαίνουν γιατί μπορεί να ταλαιπωρείται κάποιος από αυτό κι άρα δεν είναι σε θέση να προσφέρουν κατανόηση και παρηγοριά. Σχεδόν δεν υπάρχουν λόγια να την εξηγήσεις αυτήν τη λεπτή συναισθηματική συνθήκη και μου κάνει εντύπωση που βρίσκω τόσα, έστω και κάπως άγαρμπα.
Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν θέλω να δώσω κουράγιο και να πω ότι υπάρχει η κατανόηση εκεί έξω από κάποιους ανθρώπους. Μπορεί όχι απ’ όλους, μπορεί να μην είμαι εγώ, να μην είναι ο γονιός, ο σύντροφος ή ο φίλος που έχετε χρόνια. Αλλά υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι και όσο μοιράζεστε τον εαυτό σας ολόκληρο, από τα χαρισματικά μέχρι και τα πονεμένα κομμάτια, τόσο περισσότερους θα βρίσκετε. Ελπίζω σε όσα σας αφορά να βγάζουν νόημα όλα αυτά και να παίρνετε το εξής μήνυμα: δεν είσαι λάθος, δεν είσαι υπερβολική, δεν είσαι τρελή/παράλογη, δεν είσαι μόνη. Η αυθεντικότητα σου και η συμπόνοια σου είναι οδηγός σου. Keep on fighting the good fight.
Πιστεύω ότι είναι άκρως σημαντική η αναγνώριση αυτής της συνθήκης και δυναμικής επειδή το gaslighting είναι κατά πολύ συνυφασμένο με την καθημερινή μας επικοινωνία, ειδικά στις αντιπαραθέσεις. Υπάρχει στον τρόπο που επικοινωνούν οι γονείς με τα παιδιά τους, οι σύντροφοι και οι φίλοι μεταξύ τους, οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους, οι εργοδότες με τους εργαζομένους, οι πολιτικοί μεταξύ τους και με το κοινό τους – σκεφτείτε την μόνιμα επιθετική αντιπαράθεση πολιτικών από διαφορετικές παρατάξεις και θυμηθείτε πώς η παρούσα κυβέρνηση έχει και ευθέως χρησιμοποιήσει την μετατόπιση ευθύνης με το να δώσει υπέρμετρα μεγάλη έμφαση στην ατομική ευθύνη σε στιγμές που η ίδια δεν αναλάμβανε το δικό της μερίδιο.
To gaslighting αυτή τη στιγμή – είτε χρησιμοποιείται εσκεμμένα είτε ακούσια – υπάρχει όπου υπάρχει σχέση και κρύβεται πίσω από τα ασυνείδητα κομμάτια μας. Και δυστυχώς το μόνο που προσφέρει στις σχέσεις είναι ανασφάλεια και αποξένωση, φόβο και θυμό. Απουσία σύνδεσης, επαφής και αγάπης. Δεν μπορώ ούτε θέλω να κατηγορήσω κάποιον συγκεκριμένα γι αυτό, έτσι έχουμε μάθει όλοι. Αυτό όμως δεν μπορεί να παραμένει δικαιολογία όσο εξελισσόμαστε. Όλοι έχουμε μάθει έτσι και άρα όλοι είμαστε πια ενήλικες υπεύθυνοι να κοιτάξουμε τη δική μας πλευρά αν θέλουμε να έχουμε αυθεντικές σχέσεις που μας γεμίζουν. Κι έξτρα μπόνους: σε αυτήν τη διαδικασία κάνουμε τον κόσμο λίγο πιο ανθρώπινο και ασφαλή για όλους μας και για τις γενιές που έρχονται.
Σίγουρα δεν θα έγραφα σήμερα αυτές τις γραμμές αν δεν είχε προκύψει το περιστατικό με τον πρώην και την νυν με αυτόν τον αστείο/παράδοξο/εξοργιστικό τρόπο στο παρόν μου. Κάτι καλό βγήκε από το τεχνικό σφάλμα του facebook, μου έδωσε μια ευκαιρία να εκφραστώ. Ευχαριστώ γι’ αυτήν την εμπειρία Ζουκ!
Συγγραφέας: Άντζυ Γουδέλη, Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
