“Προσπαθώ να σε αποδεχθώ γιατί σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ να μην σ’ αγαπώ. Εκτιμώ αυτό που ήσουν, εκτιμώ αυτά που μου έδωσες, λυπάμαι για όσα σου, μας συνέβηκαν. Λυπάμαι που η ζωή σε πήρε μακριά από κείνο που θα μπορούσες να είσαι σήμερα”.
Με κοιτάς και ένας κόμπος μου σφίγγει το λαιμό. Γόρδιος δεσμός είναι η σχέση μας. Δεν λύνεται αλλά ούτε και κόβεται. Είσαι ένας άνθρωπος που με έχει μπερδέψει πάρα πολύ στη ζωή. Έχω γνωρίσει πολλές πτυχές του ανώριμου Εγώ σου μα πιότερο από όλες με πληγώνει αυτή η πτυχή σου που μπορεί να μου μοιάζει. Να σου πω την αλήθεια δεν θέλω να σου μοιάσω. Ανεξάρτητα, όμως, από το τι θέλω κάποια γονίδια σου τα χω κληρονομήσει. Παλεύω μαζί τους καθημερινά, τα ξορκίζω, τα αγκαλιάζω, τα αντιπαλεύομαι.. .
Είσαι τόσα πολλά σε ένα μόνο πρόσωπο…
Σε κοιτάζω και κάθε φορά αναρωτιέμαι πιο προσωπείο φοράς σήμερα. Ποιος είσαι τελικά; Ποιος νικάει μέσα σου; Ο καλός ή ο κακός σου εαυτός; Πώς κοιμάσαι τα βράδια; Τι αφήγηση υιοθέτησες για να μπορείς να κοιμάσαι; Μάλλον ξέρω ποια αφήγηση υιοθέτησες κι αυτό είναι που με θυμώνει περισσότερο.
Δεν μπόρεσα να σε συναντήσω πουθενά. Η επικοινωνία μας νοσεί. Σφύζει από στερεότυπα και πάγιες θέσεις δικές σου ή άλλων και ξεχειλίζει από το δικό μου θυμό. Ο θυμός μου κάποτε καταλαγιάζει γιατί σε σκέφτομαι με αγάπη μα κάποτε θεριεύει και με ταξιδεύει μακριά.
Έχω διαλέξει να βρίσκομαι μακριά σου. Δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Είμαστε αλλιώτικοι, διαφορετικοί. Ευτυχώς!
Λυπάμαι που δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί σου.
Δεν μπορώ να τα πηγαίνω καλά με όλα τα προσωπεία σου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μάσκες. Πάντα χρησιμοποιούσα το θέατρο ως ελεύθερη δραστηριότητα για να βγω από μια δύσκολη ψυχολογική θέση άλλα ποτέ για να ενστερνιστώ τη μάσκα .
Δεν σε λυπάμαι. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει την λύπηση κανενός.
Προσπαθώ να σε αποδεχθώ γιατί σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ να μην σ’ αγαπώ. Εκτιμώ αυτό που ήσουν, εκτιμώ αυτά που μου έδωσες, λυπάμαι για όσα σου, μας συνέβηκαν. Λυπάμαι που η ζωή σε πήρε μακριά από κείνο που θα μπορούσες να είσαι σήμερα.
Μεγαλώνω! Μεγαλώνω χωρίς εσένα. Μεγαλώνω και όσο μεγαλώνω η αφήγηση μου αλλάζει για σένα. Μαλακώνω και σκληραίνω συνάμα.
Η ιστορία μας συνεχίζεται. Όσο μένω μακριά σου τα λάθη σου ανήκουν στο παρελθόν. Προσπαθώ να διαπραγματευτώ μαζί τους. Κι αυτά μαζί μου. Κάποια μέρα θα μπορέσω να σε συγχωρέσω…
