Η Άμπι περιγράφει πώς παρέλυε από κρίσεις πανικού, αναζήτησε βοήθεια, κέρδισε τη μάχη και πλέον σκοπεύει να εκπαιδευτεί ως νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας.
Καθόμουν σε μια καφετέρια όταν άρχισα να αισθάνομαι παράξενα. Ο μόνος τρόπος για να το περιγράψω είναι ότι ένιωθα άβολα, οπότε αποφάσισα να απομακρυνθώ από την πολυκοσμία. Όταν επέστρεψα στο αμάξι μου, κάθισα και άρχισα να αισθάνομαι ζαλισμένη. Τα δάχτυλα των ποδιών μου άρχισαν να μουδιάζουν και ξαφνικά αισθάνθηκα το μούδιασμα να ανεβαίνει προς τα πάνω. Εκείνη τη στιγμή ζήτησα από το αγόρι μου να καλέσει ασθενοφόρο γιατί ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Όσο περιμέναμε, το μούδιασμα είχε εξαπλωθεί σε όλο το πρόσωπό μου. Όλο το σώμα μου είχε παγώσει, τα χέρια μου είχαν αγκυλωθεί, τα χείλη μου είχαν σουφρώσει και δεν μπορούσα να κουνήσω τη γλώσσα μου. Νόμιζα ότι παθαίνω εγκεφαλικό στα 25 μου.
Όταν έφτασε το ασθενοφόρο, το μούδιασμα είχε υποχωρήσει και μπορούσα να μιλήσω, αλλά όλο το σώμα μου έτρεμε και η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα. Μου εξήγησαν ότι μάλλον είχα πάθει κρίση πανικού, αλλά επειδή οι παλμοί μου δεν υποχωρούσαν έπρεπε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο. Εκεί μου έκαναν τις εξετάσεις και όλα ήταν τέλεια εκτός από τους παλμούς της καρδιάς μου που ανεβοκατέβαιναν.
Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε και το γεγονός ότι βίωσα μια κρίση πανικού. Δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Ακόμα πίστευα πως κάτι άλλο συνέβαινε.
Μετά την πρώτη Κρίση Πανικού
Μετά το γεγονός, το σώμα μου ήταν κουρασμένο, και κοιμήθηκα λίγο πολύ για ολόκληρη την εβδομάδα. Ήμουν εντελώς εξουθενωμένη. Κάθε στιγμή που ήμουν ξύπνια αισθανόμουν ότι θα μπορούσε όλο αυτό να μου ξανασυμβεί. Αυτό πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε έναν συνεχή φόβο ότι αν έφευγα από το σπίτι ή πήγαινα κάπου μόνη μου θα συνέβαινε ξανά. Δοκίμασα τα πάντα – ψυχοθεραπεία, διαλογισμό, λευκό θόρυβο και κάθε άλλη μορφή αυτοβοήθειας που μπορούσα να βρω στο διαδίκτυο.
Τελικά δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον συνεχή πανικό και τις στιγμές κατάθλιψης, οπότε απευθύνθηκα στον γιατρό μου
Ήμουν σκεπτική σχετικά με τη φαρμακευτική αγωγή – είχα τη σκέψη των παλιών στο κεφάλι μου ότι τα φάρμακα σε αλλάζουν σαν προσωπικότητα. Πολύ σύντομα όμως έχανα την επαφή με τη πραγματικότητα, αισθανόμουν απίστευτα πεσμένη όταν ξυπνούσα κάθε μέρα και δεν ήμουν «λειτουργική».
Έκλαιγα με τον σύντροφό μου κάθε βράδυ γιατί ήθελα απλά να επιστρέψω στην προηγούμενή μου κατάσταση, τότε που δεν αισθανόμουν ότι κάθε λεπτό είναι ένας αγώνας. Ξυπνούσα μέσα στη νύχτα μη μπορώντας να αναπνεύσω, ένιωθα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων – νόμιζα πως είτε εγώ μεγαλώνω είτε το δωμάτιο μικραίνει μπροστά μου.
Η επαφή με τον γιατρό
Καθώς δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον συνεχή πανικό και τα καταθλιπτικά συμπτώματα, απευθύνθηκα στον γιατρό μου και συζητήσαμε για φαρμακευτική αγωγή. Μου χορηγήθηκε ένα αντικαταθλιπτικό ώστε να βοηθηθώ με την ανησυχία και τις κρίσεις πανικού, και παρόλο που οι παρενέργειες ήταν άβολες, εντέλει κατάφερα να ισορροπήσω. Δεν βελτιώθηκε αμέσως όπως είχα φανταστεί, αλλά ούτε και άλλαξα σαν προσωπικότητα. Το χρειαζόμουν το φάρμακο.
Είχα δοκιμάσει τα πάντα και δεν ξέρω γιατί είχα πιστέψει πως ήταν κακό να παίρνει κανείς αγωγή. Δε θα ντρεπόταν ένας άνθρωπος με διαβήτη που το σώμα του δεν είναι σε θέση να παράγει ινσουλίνη, οπότε γιατί να ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας για μια χημική ανισορροπία στον εγκέφαλο που δεν είναι στον δικό μας έλεγχο;
Για αρκετό καιρό περίμενα να επιστρέψω στα φυσιολογικά επίπεδα, αντί να αποδεχτώ πως αυτό ήταν απλά ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, και αντί να αναζητώ τη «φυσιολογικότητα», χρειαζόταν να μάθω να το αποδέχομαι και να προσαρμόζομαι σε αυτό.
Τα προβλήματα ψυχικής υγείας δεν εξαφανίζονται ως διά μαγείας. Πρέπει να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε ώστε να λειτουργούν υπέρ μας και όχι εναντίον μας.
Συλλογιζόμενη το μέλλον
Επέστρεψα πλέον στη δουλειά μου με μειωμένο ωράριο μετά από ένα έτος απουσίας. Ξεκινάω ένα εισαγωγικό πρόγραμμα εκπαίδευσης στο κολέγιο και θα κάνω αίτηση στο πανεπιστήμιο για να γίνω νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας. Μόλις έγινα δεκτή ως εθελόντρια σε ένα τοπικό πρόγραμμα βοήθειας ατόμων με ψυχικά προβλήματα. Εάν μπορέσω να βοηθήσω έστω και ένα άτομο να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος, θα έχω πετύχει τον αρχικό σκοπό μου.
Ακόμα αντιμετωπίζω καθημερινά δυσκολίες και περνάω στιγμές με πολύ άγχος, αλλά προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου ότι ο εγκέφαλός μου δεν προσπαθεί να με βλάψει και χρειάζομαι λίγο χρόνο για να συνέλθω. Μερικές φορές αυτό είναι αδύνατο και αυξάνεται ραγδαία.
Τότε χρειάζεται να κάνω ένα μεγαλύτερο διάλειμμα, να παρακολουθήσω κάτι αστείο, να ακούσω μουσική και να αγκαλιάσω κάποιον αγαπημένο.
Πάντα υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτή η στιγμή θα περάσει.
Αν και μου πήρε αρκετό καιρό, έμαθα πως είμαι ένα δυνατό άτομο που μπορεί να βοηθήσει και άλλους
Είμαι πολύ τυχερή για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου – τον υπέροχο σύντροφό μου, την οικογένεια και τους φίλους μου, που με υποστήριξαν και προσπάθησαν πολύ να με καταλάβουν και να με ανακουφίσουν όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Εάν δεν ήταν εκείνοι, δεν νομίζω να είχα φτάσει μέχρι εδώ. Αλλά πρέπει να συγχαρώ και τον εαυτό μου λιγάκι, γιατί είμαι μαχήτρια. Παλεύω με αυτές τις δυσκολίες στο κεφάλι μου κάθε μέρα. Αν και μου πήρε αρκετό χρόνο, έμαθα πως είμαι ένα δυνατό άτομο και πως έχω τη δυνατότητα να βοηθήσω άλλους, και αυτό είναι που προσπαθώ να πετύχω.
Αναζητήστε βοήθεια
Ξέρω πως μπορεί να είναι δύσκολο να μιλήσετε με άλλους ανθρώπους για αυτά τα θέματα, αλλά αν ταλαιπωρείστε και αισθάνεστε πως δεν έχετε κάποιον να μιλήσετε, σας υπόσχομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται και ξέρουν τι ακριβώς βιώνετε. Απευθυνθείτε σε αυτούς. Μην αισθάνεστε ντροπή. Μη φοβηθείτε ότι μπορεί να τους δυσκολεύετε ή ότι κάποιος χρειάζεται περισσότερη βοήθεια από ό,τι εσείς. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ειλικρινά θέλουν να βοηθήσουν και νοιάζονται.
Απόδοση: Ναταλία Παπακώστα – Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
