Εξαιτίας της διπολικής μου διαταραχής δεν θέλω να χάσω άλλο πια ανθρώπους που με αγαπάνε και να φεύγω, δεν θέλω να πληγώνω τους ανθρώπους που μένουν δίπλα μου, δεν θέλω να νιώθω ένταση, θυμό ή θλίψη. Θέλω να βρω το νόημα της ζωής, μέσα από την υποστήριξη, την κατανόηση και την αγάπη, που τόσο πολύ στερήθηκα.
Πρόσφατα βγήκα από ένα επεισόδιο μανίας, που δύσκολα θυμάμαι και πως άρχισε. Αποφάσισα να σας διηγηθώ την ιστορία μου, με αφορμή κάποια άρθρα που διάβασα στο ίντερνετ, με τα οποία ταυτίστηκα, που αναφέρονταν σε έντονα συναισθήματα θυμού κ θλίψης, γραμμένα από ψυχολόγους, αλλά και από καταθέσεις ψυχής. Με λένε Κική, είμαι 35 ετών, ζω στην Αθήνα και πάσχω από διπολική διαταραχή τύπου 1.
Από παιδί, πέρασα πολύ δύσκολα με τους γονείς μου, ο πατέρας μου αλκοολικός, συνέχεια οξύθυμος με όλα & όλους, ξεσπούσε επάνω μου με μανία. Και η μητέρα μου, σαν άβουλο ον, αμέτοχη στην κακοποίηση που ζούσα από εκείνον, δεν μιλούσε, γιατί τον φοβόταν.
Τον θυμάμαι, συχνά να σωριάζεται για μέρες στο κρεβάτι και να μην βγαίνει από το δωμάτιο του και η μητέρα μου να λείπει όλη μέρα, καθαρίζοντας σκάλες και σπίτια, προσπαθώντας να μας ζήσει. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί παντρεύτηκαν και γιατί γεννήθηκα; Για το κοινωνικό κατεστημένο που ονειρεύεται ιδανικούς γάμους μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας;
Στα 18 μου, κατάφερα να φύγω από το σπίτι, άρχισα να δουλεύω για να συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου, νοίκιασα το δικό μου σπίτι και προσπαθούσα να παρακολουθώ τα μαθήματα μου στο ΤΕΙ που πέρασα. Πήρα την ζωή στα χέρια μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Από τα 23 μου, άρχισα έναν φρενήρη ρυθμό ζωής, έβγαινα συνέχεια έξω, ήμουν πολύ κοινωνική, συμμετείχα σε σεμινάρια ζωγραφικής, είχα την τάση να γνωρίζω συνέχεια κόσμο, ταξίδευα, πήγαινα σε πάρτι, έπινα αλκοόλ, ήμουν η ψυχή της παρέας, ξόδευα μεγάλα ποσά χρημάτων σε άσκοπα ψώνια και δώρα, δανειζόμουν λεφτά, έγραφα ποιήματα, δεν κοιμόμουν.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα θυμό απέναντι σε όποιον προσπαθούσε να με βγάλει από αυτό το κλίμα ευφορίας και ξεσπούσα στον σκύλο μου, σε φίλους ή σχέσεις. Ένιωθα σαγηνευτική και οι άντρες με φλέρταραν. Προσπαθούσα να κάνω σχέσεις με άντρες ή γυναίκες, αλλά μετά τις ερωτικές συνευρέσεις, καταλάβαινα πως δεν έχω αληθινά συναισθήματα για αυτούς και έφευγα. Χρειάστηκε να κάνω και αγωγή για γεννητικά κονδυλώματα. Δεν ήξερα τι έκανα, ένταση, ενέργεια, θυμός.
Και μετά από όλα αυτά, έκανε την εμφάνιση της η κατάθλιψη. Με έριχνε στο κρεβάτι, ανήμπορη, μούδιαζε το μυαλό μου για μέρες, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κλεινόμουν στο σπίτι, συνεχές κλάμα για την συμπεριφορά μου, ντροπή και απομόνωση. Δεν ήθελα να δω κανέναν, να απαντήσω σε κανέναν, τους έδιωχνα όλους, ειδικά αυτούς για τους οποίους είχα συναισθήματα.
Με το ζόρι κατάφερνα να σηκωθώ, να ντυθώ και να πάω στην δουλειά μου για να βγει η μέρα, ώστε να γυρίσω πάλι σπίτι και να κλειστώ μέσα. Δεν είχε νόημα η ζωή μου, για αυτό και 2 φορές προσπάθησα να της δώσω τέλος, αλλά με πρόλαβαν άνθρωποι που με αγαπούσαν.
Κάποια στιγμή, μετά από προτροπές ενός γιατρού φίλου μου που δεν με έβλεπε καλά, αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο στα 26 μου.
Αρχικά διαγνώστηκα με κατάθλιψη και άρχισα αντικαταθλιπτική αγωγή. Φάνηκε να έχει αποτέλεσμα για ένα διάστημα, όμως η αρχική διάγνωση δεν ήταν σωστή και πυροδοτήθηκε ξανά μανιακό επεισόδιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τα συμπτώματα ενός μανιακού επεισοδίου, πίστευα πως ήμουν καλά. Αλλά, δεν ήμουν καλά δυστυχώς και στην φάση αυτή που κατάφερα να κάνω μια πιο σοβαρή σχέση διάρκειας 8 μηνών, χώρισα πάλι και εξαφανίστηκα.
Πάντα εγώ έφευγα από τις σχέσεις γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου, έψαχνα αφορμές για να φύγω. Καταλάβαινα πως δεν φερόμουν καλά στους ανθρώπους που με πλησίαζαν συναισθηματικά και ένιωθα ενοχές μετά. Άρχισα ταυτόχρονα ψυχοθεραπεία με έναν ψυχολόγο που μου σύστησαν. Έμεινα 1 χρόνο, κάνοντας ψυχοθεραπεία χωρίς να νιώθω βελτίωση. Τα παράτησα όλα ξανά και ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνονταν.
Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 2 χρόνια, να αλλάξω 3 ψυχιάτρους, για να διαγνωστώ με διπολική διαταραχή 1 πριν από 7 χρόνια και να αρχίσω σταδιακά να ισορροπώ ψυχολογικά με φαρμακευτική αγωγή. Η Οικογένεια απούσα σε όλα όσα περνούσα. Ο πατέρας μου απεβίωσε και η μητέρα μου, μου έλεγε μόνο να κόψω τα φάρμακα για να χάσω κιλά και πως δεν έχω πρόβλημα. Πρέπει μόνο να παντρευτώ και όλα θα περάσουν.
Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο, που η κοινωνική πίεση την έριξε σε ένα δυστυχισμένο γάμο, για τα μάτια του κόσμου; Που δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για εμένα να ισορροπήσω ψυχολογικά μέσα μου, για να βρω ένα σύντροφο, άντρα ή γυναίκα που να με αγαπάει και να επιλέξω να μην κάνω παιδιά, τα οποία μπορεί να κληρονομήσουν την ίδια νόσο που εγώ κληρονόμησα από τον πατέρα μου.
Διαβάστε σχετικά: Οι πληγές δεν είναι πάντα ορατές, τουλάχιστον όχι τη στιγμή που δημιουργούνται #vgaltoapomesasou
Κάποιοι ίσως με μισήσουν, κάποιοι ίσως με αγαπήσουν, αλλά θα πω την αλήθεια όπως την έζησα εγώ, προσπαθώντας να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο που θα διαβάσει το άρθρο μου. Για να βοηθήσω τον εαυτό μου, έπρεπε να ψάξω πολύ μόνη μου για να βρω την κατάλληλη και εξειδικευμένη βοήθεια. Να διαβάσω όποια πληροφορία μπορούσα για την διπολική διαταραχή, να μιλήσω με άλλους διπολικούς. Έπρεπε να φανώ ώριμη και συνειδητοποιημένη και να πάρω την ευθύνη της ασθένειας επάνω μου.
Άλλαξα 5 ψυχολόγους σε όλο αυτό το ταξίδι της αναζήτησης βοήθειας. Οι 2 από τους 5 είχαν την ευθιξία και το επαγγελματικό ήθος να μου πούνε νωρίς, πως δεν μπορούν να με αναλάβουν περισσότερο γιατί δεν έχουν την αντίστοιχη εξειδίκευση. Ο τρίτος, ένιωθα πως δεν με βοηθούσε, βάλτωνα και δεν ένιωθα βελτίωση στις σκέψεις μου.
Η τέταρτη ψυχολόγος, που μου την σύστησαν δυστυχώς, επικαλούμενη τα αυστηρά όρια του πλαισίου με κράτησε 4 χρόνια. Μου δέσμευσε 4 χρόνια, χωρίς να μπορεί να με βοηθήσει ουσιαστικά και χωρίς να με αφήνει να απελευθερωθώ και να αναζητήσω πιο εξειδικευμένη βοήθεια. Δέθηκα πολύ συναισθηματικά μαζί της. Τελικά αποφάσισα να την αφήσω και να αναζητήσω πιο εξειδικευμένο ψυχολόγο. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Κατέληξα σε έναν ψυχίατρο και ένα ψυχολόγο, που μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη, μου εξήγησαν τα πάντα για την διαταραχή, τα συμπτώματα, μου εξήγησαν πως λειτουργούν τα φάρμακα και με εκπαίδευσαν στο να μάθω να αναγνωρίζω προληπτικά συμπτώματα μανίας ή κατάθλιψης, ώστε να τους ενημερώνω και να αλλάζουμε κάθε φορά το φαρμακευτικό σχήμα.
Μου εξήγησαν πόσο σημαντικό είναι το υποστηρικτικό πλαίσιο και πως θα πρέπει να εκπαιδεύσω κάποιον δικό μου άνθρωπο-σύντροφο να αναγνωρίζει τις αλλαγές στην διάθεση μου και να με προτρέπει να βλέπω τον ψυχίατρο μου, όταν γίνεται αυτό.
Συμφώνησαν να επικοινωνούν μεταξύ τους, σε περίπτωση που αντιληφθούν κάποια αλλαγή στην διάθεση μου. Πόσο σημαντικό είναι να κρατάω σταθερή ρουτίνα ύπνου, να γράφω κάθε μέρα σε ημερολόγιο τις μεταπτώσεις στην διάθεση μου, να παίρνω τα φάρμακα μου, να αθλούμαι, να αρχίσω και συνεδρίες με τον σύντροφο μου με σύμβουλο ζεύγους και να έχω έτοιμο ένα σχέδιο δράσης σε περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων μανίας ή κατάθλιψης.
Και ερχόμαστε στο τώρα, που παρά την μεγάλη προσπάθεια μου και την περίοδο νορμοθυμίας μου, υποτροπίασα ξανά, γιατί σταμάτησα από μόνη μου να παίρνω όλα τα φάρμακα και το λίθιο γιατί ένιωθα καλά, γιατί ήθελα να χάσω λίγο βάρος και γιατί οι παρενέργειες τους με είχαν κουράσει. Ενώ όλα φαίνονταν μια χαρά, πυροδοτήθηκε μανία, που δεν μπορούσα να καταλάβω και επάνω στον θυμό μου ζήτησα πάλι να χωρίσω από την σχέση μου, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Ένιωθα πως δεν έχω συναισθήματα και η σχέση μου αποτελούσε εμπόδιο στην ευφορία μου. Ενήργησα όμως σχετικά γρήγορα, και αναπροσαρμόστηκε το φαρμακευτικό σχήμα. Ο σύντροφος μου, δεν έφυγε, αλλά ενημέρωσε άμεσα τον ψυχίατρο μου. Με άφησε να πάρω τον χρόνο μου γιατί είχε μάθει για τα σκαμπανεβάσματα της νόσου και τώρα 2 μήνες μετά, επικοινώνησα εγώ μαζί του. Φοβάμαι πως θα ακολουθήσει η κατάθλιψη, αλλά τώρα είμαι έτοιμη όσο μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Βλέπετε, οικογένεια είναι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινά και μένουν δίπλα μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Εξαιτίας της διπολικής μου διαταραχής δεν θέλω να χάσω άλλο πια ανθρώπους που με αγαπάνε και να φεύγω, δεν θέλω να πληγώνω τους ανθρώπους που μένουν δίπλα μου, δεν θέλω να νιώθω ένταση, θυμό ή θλίψη.
Ξέρω πως είναι να είσαι στις πολύ καλές και στις πολύ κακές σου μέρες. Θέλει πολύ προσπάθεια, αλλά αξίζει. Θέλω να ζήσω, θέλω να αντιμετωπίσω τα εσωτερικά ψυχικά μου θέματα, θέλω να μπορώ να νιώσω την αγάπη και την ευτυχία μέσα μου. Θέλω να βρω το νόημα της ζωής, μέσα από την υποστήριξη, την κατανόηση και την αγάπη, που τόσο πολύ στερήθηκα.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
