Έχοντας κακοποιηθεί συναισθηματικά και σωματικά σαν παιδί από τους σημαντικούς άλλους, πίστευα ότι δεν αξίζω το σεβασμό, την αποδοχή και την αγάπη. Και ήταν η πιο σκληρή και καλά θαμμένη συνειδητοποίηση της ζωής μου.
Όταν ξεκίνησα να βαδίζω στον δρόμο της αυτογνωσίας, είχα την απορία γιατί οι ερωτικές απογοητεύσεις είναι το έναυσμα για την αναζήτηση βοήθειας από ειδικό ψυχικής υγείας.
Και η απάντηση ήρθε κουβαλώντας μαζί της σκοτάδια που δεν είχα ιδέα ότι βρίσκονταν μέσα μου, πόνο που πολλές φορές ακόμη και τώρα γίνεται ανυπόφορος αλλά και λύτρωση, γιατί όπως συνηθίζω να λέω, ανακάλυψα ότι ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις αυτό που πραγματικά είσαι (τον πυρήνα σου), είναι να φωτίσεις κάθε χιλιοστό της ψυχής σου. Μόνο έτσι θα πετάξεις τις ταυτότητες που σου επέβαλαν οι άλλοι.
Ωραίες οι φιλοσοφίες και τα αποφθέγματα, αλλά ας μιλήσω για τον δικό μου δρόμο, ελπίζοντας καποιος, κάπου, διαβάζοντας αυτές τις παραγράφους, να πάρει κουράγιο και να συνεχίσει το δικό του μονοπάτι προς την προσέγγιση του πυρήνα του.
Βιώνοντας πολλές και έντονες κρίσεις πανικού οι οποίες ξεκίνησαν κατά την φοιτητική μου ζωή, συνεχώς έψαχνα λύτρωση, όμως, την ίδια στιγμή δεν έκανα κάτι δραστικό. Μέχρι που λόγω της δουλειάς μου όπου ερχόμουν σε επαφή με ψυχολόγους, αποφάσισα να αναζητήσω βοήθεια.
Το ταξίδι μου αυτό, διήρκησε περίπου 2 χρόνια με ατομικές και ομαδικές θεραπείες. Το αίτημά μου, ήταν να πάψω πλέον να φοβάμαι και να έχω μια ζωή-κόλαση από την συχνότητα και την ένταση των κρίσεων πανικού. Αυτή ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πιο κάτω, βαθιά θαμμένα, βρίσκονταν παραγκωνισμένα και καταπιεσμένα 1002 άλλα, “θέλω” και ανάγκες.
Οι κρίσεις πανικού, μου χτύπησαν την πόρτα φαινομενικά απρόσκλητες ενώ την ίδια στιγμή απόζητούσα δραστικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης μου. Μη μπορώντας να διαχειριστώ τα δύσκολα συναισθήματα που προέκυπταν μέσα από την ανακάλυψη του εαυτού μου, σταμάτησα βρίσκοντας σαν δικαιολογία το κόστος των θεραπειών.
Σχεδόν 2 χρόνια μετά, ξεκίνησα πάλι ατομικές θεραπείες και αυτή τη φορά, ο λόγος ήταν μια ερωτική απογοήτευση. Ο χρόνος που μεσολάβησε χωρίς θεραπευτική βοήθεια, ήταν ένα διάλειμμα ώστε να προετοιμαστώ για την συνειδητοποίηση που ακολούθησε.
Διαβάστε σχετικά: Οι ενήλικες που έχουν βιώσει παιδικά τραύματα έχουν τρεις φορές πιο κακή ψυχική υγεία από όσους δεν τα έχουν βιώσει
Κάνοντας μακροχρόνιες σχέσεις, τις οποίες εγκατέλειπα πάντα εγώ και έχοντας το αίσθημα του φόβου να με κατατρέχει σε όλους τους τομείς της ζωής μου, άρχισα σιγά σιγά να συνθέτω το παζλ. Έχοντας κακοποιηθεί συναισθηματικά και σωματικά σαν παιδί από τους σημαντικούς άλλους, πίστευα ότι δεν αξίζω το σεβασμό, την αποδοχή και την αγάπη. Και ήταν η πιο σκληρή και καλά θαμμένη συνειδητοποίηση της ζωής μου.
Το αποτέλεσμα ήταν να μπαίνω ασυνείδητα σε σχέσεις, τη μια μετά την άλλη, αποζητώντας να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του άλλου, έχοντας πάντα στο πλευρό μου το αχόρταγο αίσθημα της ανεπάρκειας. Τίποτα από όσα σκεφτόμουν, ένιωθα ή έκανα δεν ήταν αρκετό και κατά τον ίδιο τρόπο αντιμετώπιζα και τους συντρόφους μου. Ό,τι κι αν έκαναν για εμένα, δεν ήταν αρκετό.
Υπήρξα τυχερή, γιατί παρά τα τραύματά μου γνώρισα δύο υπέροχους ανθρώπους που προσπάθησαν μέσα από λόγια και πράξεις να μου δείξουν ότι αξίζω να αγαπηθώ. Στα αυτιά μου, όμως, υπήρχε ακόμα αυτή η φωνή της ανεπάρκειας, που ούρλιαζε ότι δεν τα αξίζω όλα αυτά. Και έτσι απλά, έφευγα.
Η αυτοεικόνα μου κατακερματίστηκε, όταν κάνοντας την επόμενη σχέση μου, απορρίφθηκα για όσα ήμουν. Σχέση με πολλές εντάσεις, τσακωμούς και απουσία επικοινωνίας. Τεράστιο χάσμα σε αξιακό επίπεδο, επιθυμίες και πιστεύω. Εγώ συνεξαρτώμενη και προσκολλημένη, αφού αυτον τον τρόπο συσχέτισης είχα υιοθετήσει λόγω ανασφάλειας κι εκείνος διαθέσιμος όποτε τον βόλευε.
Στη θεραπεία έτεινα να κατηγορώ συνεχώς τον εαυτό μου για τον χωρισμό, μην μπορώντας να δω ότι επέλεξα για σύντροφο έναν άνθρωπο με ναρκισσιστικά στοιχεία, ο οποίος ρουφούσε ο,τι καλό είχα μέσα μου. Κι εδώ έρχεται το ζήτημα της ανάληψης ευθύνης. Ας το διαχωρίσουμε από το “κατηγορώ τον εαυτό μου”.
Είναι ωφέλιμο να διακρίνω με τι κριτήρια επέλεξα έναν σύντροφο ή φίλο, αλλά όχι να κουβαλώ στην πλάτη μου ολόκληρο το φορτίο των συγκρούσεων της σχέσης. Είναι ευθύνη μου να διαχειριστώ τα συναισθήματα που προκύπτουν από μια φράση ή πράξη, είναι υψίστης σημασίας, όμως, να καταλαβαίνω κατά πόσο ευθύνομαι για τον τρόπο που επιλέγει ο άλλος να επικοινωνήσει τα δικά του.
Στο τώρα ξέρω και πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου, μιας και σιγά σιγά τον ανακαλύπτω, όπως πραγματικά είναι. Τον αποδέχομαι, τον σέβομαι και τον ακούω περισσότερο.
Το να στρεφόμαστε στον εαυτό μας, δεν είναι κλισέ ή πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Μόνο έτσι θα έχουμε ευκαιρίες να ζήσουμε πραγματικά ευτυχισμένες στιγμές και να επιλέξουμε ανθρώπους που στέκονται συνειδητά και ουσιαστικά δίπλα μας και θέλουν να τις μοιραστούν μαζί μας. Τι νόημα έχει άλλωστε να βλέπεις, να αγγίζεις, να ακούς, να μυρίζεις και να γεύεσαι, αν δεν έχεις τουλάχιστον έναν σημαντικό άνθρωπο για να μοιραστείς αυτές σου τις εμπειρίες;
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
