Ο έρωτας που η ζωή μου επιφύλασσε ήταν μέσα μου η μεγαλύτερη έκρηξη αγάπης.
Το τελευταίο διάστημα αναρωτιέμαι έντονα αν η ψυχή είναι κάτι άυλο τελικά. Γιατί τα άυλα μπορούν να σπάσουν σε κομμάτια; Όχι… άρα η ψυχή είναι κάτι ζωντανό. Κάτι αληθινό. Και ραγίζει. Και σπάει. Θρύψαλα τα κομμάτια της που ο δυνατός άνεμος του χειμώνα σέρνει στην υγρή άσφαλτο. Υγρή από βροχή; Από δάκρυα; Ποιος ξέρει; Εκείνος ξέρει.
Έρωτας. Ένας από τους λόγους που η ψυχή κομματιάζεται. Μη βιαστείς να κρίνεις και να πεις πως κομματιάζεται από πόνο μόνο. Όχι. Κομματιάζεται κι από δόσιμο. Κι αμέσως εξηγώ τί εννοώ.
Έρωτας. Και Αγάπη. Πάντα πασχίζουμε να διαχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες, να βρούμε τις μικροδιαφορές τους μέσω ορισμών και παγωμένων παραδειγμάτων. Διαβάζουμε με έκδηλο ενδιαφέρον όποιον μπορέσει να διακρίνει την ανεπαίσθητη γραμμή που τα διαχωρίζει. Της γράφουσας συμπεριλαμβανομένης. Μέχρι που το ένιωσα. Την ένωση.
Ο έρωτας που η ζωή μου επιφύλασσε ήταν μέσα μου η μεγαλύτερη έκρηξη αγάπης. Ένιωσα όλα τα χαρακτηριστικά του έρωτα. Πάθος. Στέρηση. Πόνο από την έλλειψη του άλλου, δάκρυα από τα μάτια που δε βλέπουν μάτια, ανάγκη για ένωση, άγρια ανάγκη για ένωση, ιδρώτα στο κρεβάτι, ανατριχίλα στη θύμηση, των χεριών, των ενωμένων σωμάτων. Πόνους από την αδυναμία να το έχω ξανά.
Διαβάστε σχετικά: Μετά την τοξική σχέση έψαχνα να βρω τον εαυτό μου #vgaltoapomesasou
Στον πάτο όμως αυτού του πηγαδιού, εκεί που η δροσιά της λογικής στέρευε, εκεί που τα μάτια συνήθισαν στο φως του άγχους, της θλίψης και της στέρησης, εκεί με βρήκε. Η αγάπη. Κι ένιωσα όλα τα χαρακτηριστικά της, όπως ακριβώς τα διαχωρίζουν και τα περιγράφουν όσοι τα μελετούν. Εκείνος πάνω από μένα. Η ανάγκη του είναι ίση με τη δική μου. Η ευτυχία του έχει μεγαλύτερη σημασία από την απόκτησή του. Η ζωή που αξίζει να έχει, μετράει όσο αυτή που έχω εγώ.
Όπως μετράει τόσο εκείνος για μένα. Η ζωή του μακριά μου με ευτυχισμένο τέλος, παρά η ζωή του μαζί μου με ένα αβέβαιο. Η παραγκώνιση αυτού του δύσκολου εμποδίου, του «εγώ», για να μπορέσει να περάσει εκείνος. Αγάπη.
Κι έδωσα αγάπη. Έφυγα και άνοιξα το δρόμο για να φύγει. Κι ένιωσα ότι έδωσα. Κομμάτι της ψυχής μου να τον συντροφεύει, να τον προσέχει; Ναι, κάπως έτσι το ένιωσα. Κι έτσι κατάλαβα πως και η ψυχή κομματιάζεται σαν ένα κομμάτι ζεστό ψωμί, καυτό, που καίει τα χέρια που το κρατούν πριν το μοιραστούν.
Δε ξέρω αν όσα ένιωσα και γράφω, έχουν κάποιον εκεί έξω που να μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους, μαζί μου. Από τις ώρες όμως που πέρασα, μόνη να παρατηρώ όλα αυτά τα συναισθήματα, ανήμπορη να διώξω από μπροστά μου όλες τις εικόνες που κατέκλυζαν τα παράθυρα του νου και όλες τις σκέψεις που γέμισαν το μυαλό μου, σε αυτό κατέληξα.
Μήπως τελικά προορισμός της ψυχής μας είναι να τη κόβουμε κομμάτια και να τη μοιράζουμε σε όσους αγαπάμε; Μήπως έτσι εκπληρώνει το σκοπό της ύπαρξης, της αναφοράς της σε τόσα εκατομμύρια σελίδες, του μελανιού που έχει χυθεί γι’ αυτή; Μήπως ο σωματικός πόνος όταν δίνουμε ένα κομμάτι της, ουσιαστικά μας θυμίζει.. ότι ζούμε;;;
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
