Τι πειράζει αν θέλω μια περιορισμένη, αργή κι απλή ζωή; Τι πειράζει αν προτιμώ την ηρεμία μου; Αν είμαι μια μετριότητα και το απολαμβάνω;
Ο κόσμος είναι ένα τόσο θορυβώδες μέρος. Γεμάτο φωνές που μας λένε να βελτιωθούμε, να αναπτυχθούμε, να αποκτήσουμε πολλά υπάρχοντα, να δημιουργήσουμε, να μεγαλουργήσουμε, να κυνηγάμε όλο και περισσότερα. Μεγαλύτερα και περισσότερα. Να θυσιάσουμε τον ύπνο μας για την παραγωγικότητα. Να παλέψουμε για να επιτύχουμε το τέλειο. Να φτάσουμε ψηλά ή να καταρρακωθούμε. Να αφήσουμε ένα δυνατό αποτύπωμα στον κόσμο. Να δώσουμε αξία στη ζωή μας.
Κι αν δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος; Αν όλος αυτός ο αγώνας για τελειότητα μου φέρνει θλίψη και εξουθένωση; Μήπως δεν είμαι επαρκής;
Κι αν δε γίνω κάτι σπουδαίο όταν μεγαλώσω – εκτός από μάνα και αδελφή και σύζυγος; Αυτοί οι λίγοι όμως, οι κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν πως τους αγαπώ και πως και δεύτερη ευκαιρία να είχα, πάλι εκείνους θα επέλεγα. Μήπως αυτό δεν είναι αρκετό;
Κι αν δε χτίσω ποτέ ένα ορφανοτροφείο στην Αφρική αλλά στέλνω απλώς σακούλες με ψώνια στους ανθρώπους εδώ κι εκεί και υποστηρίζω λίγα παιδιά; Κι αν προσφέρω απλώς λίγα δώρα στον κόσμο, δεν είναι αρκετό;
Και τι πειράζει αν δε θέλω να γράψω βιβλίο ή να δημιουργήσω μια κερδοφόρα επιχείρηση ή να μιλάω μπροστά σ’ ένα τεράστιο κοινό; Αλλά να γράφω όμως, γιατί έχω κάτι να πω και να επενδύω συναισθηματικά σε μια μικρή κοινότητα γυναικών, για τις οποίες νοιάζομαι και τις οποίες ενθαρρύνω ώστε να φροντίζουν τον εαυτό τους. Γιατί το μεγαλύτερο δεν είναι πάντα το καλύτερο και το διαπροσωπικό για μένα μετράει. Μου είναι αρκετό.
Και τι θα γίνει αν με δεχτώ έτσι όπως είμαι, ούτε σπουδαία ούτε ασήμαντη; Αποδέχομαι πως δεν έχω καμία όρεξη να καταπονηθώ για να ‘χω τους καλύτερους κοιλιακούς ή να φτάσω στο 18% το σωματικό μου λίπος. Και είμαι σίγουρη επίσης, πως όταν θα είμαι στο νεκροκρέβατό μου, δε θα μετανιώσω με τίποτα για το ότι ήμουν απλώς ο εαυτός μου. Αυτή είμαι και σ’ όποιον αρέσω.
Διαβάστε σχετικά: Πώς να βγείτε από μία συμβατική ζωή που προτάσσει η κοινωνία
Και τι πειράζει που είμαι μια μέτρια νοικοκυρά που σπάνια ξεσκονίζω και που κυρίως ασχολούμαι με το να τακτοποιώ και να μαγειρεύω σπιτικό φαγητό, αλλά καμιά φορά μπορεί και να παραγγείλω και πίτσα; Που μου αρέσει να κάνω ένα σωρό προγράμματα και μετά τα ακυρώνω με την ίδια ευκολία που τα έφτιαξα; Που δε μ’ ενδιαφέρει η διακόσμηση και η εξεζητημένη αισθητική; Που νιώθω ασφαλής μες στην απλότητά μου;
Και τι πειράζει που δεν είμαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα που δεν μπορώ καν να διανοηθώ να ακολουθήσω; Μολονότι βλέπω τόσους άλλους να διαθέτουν απεριόριστη ενέργεια, ξέρω πως χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου, ξεκούραση και χαλαρό πρόγραμμα ώστε να παραμείνω υγιής. Σώμα, πνεύμα, ψυχή σε ισορροπία. Είμαι όμως επαρκής;
Κι αν είμαι πολύ θρήσκα για κάποιους και ελάχιστα για άλλους; Δεν είμαι Ευαγγελίστρια, δεν είμαι φανατική, παρόλα αυτά είμαι πρόθυμη να μοιραστώ, να έχω αυθεντικές σχέσεις, αυτή είναι η πίστη μου. Διατηρώ πάντα τις αμφιβολίες μου για όλα κι έχω πολλές ανασφάλειες.
Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αρκετά.
Και τι πειράζει που είμαι παντρεμένη εδώ και είκοσι ένα χρόνια κι αγαπώ τον άντρα μου περισσότερο από ποτέ, αλλά δεν έχω καμιά παραμυθένια, ρομαντική ιστορία να σας διηγηθώ; Απλώς κάνουμε πολλές δραστηριότητες μαζί κι έχουμε πολλά κοινά. Σε άλλα, είμαστε πολύ διαφορετικοί. Περνάμε χρόνο ο καθένας μόνος του αλλά και παρέα. Είναι ο γάμος μας αρκετά καλός;
Και τι πειράζει αν είμαι μια μητέρα που απολαμβάνει τα παιδιά της αλλά χρειάζεται και χρόνο για τον εαυτό της και μερικές φορές βάζει προτεραιότητα τις δικές της ανάγκες και αρνείται να παίξει μαζί τους, αλλά παρόλα αυτά τα αγκαλιάζει και τα ενθαρρύνει; Μια μέτρια μαμά που αρνείται να ζήσει με προσδοκίες τελειότητας δικές της ή των άλλων.
Και τι πειράζει που αγκαλιάζω τους περιορισμούς μου και δεν τους αντιμάχομαι; Που έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου και αναγνωρίζω το δικαίωμα σας να κάνετε το ίδιο; Αναγνωρίζω πως το μόνο που θέλω είναι μια περιορισμένη, αργή, απλή ζωή. Μια απλοϊκή ζωή. Μια όμορφη, ήσυχη, γλυκιά ζωή.
Νομίζω πως αυτό μου αρκεί.
Πηγή: nosidebar.com, Krista O ‘Reilly Davi-Digui
Απόδοση: Μ. Μαγγανάρη, Ψυχοθεραπεύτρια
