Ήμασταν περισσότερο από 11 χρόνια μαζί και ακόμη ερωτευμένοι. Σχεδιάζαμε τις διακοπές του Πάσχα στο Βερολίνο, αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Δύο χρόνια μετά την έχασα από καρκίνο. Η μάχη ήταν σκληρή. Μάχη για την ζωή από την δική της πλευρά και για μένα μην χάσω το μυαλό μου. Χάσαμε και οι δύο.
Περίπου ένα μήνα πριν πεθάνει, τότε που όλα έδειχναν ότι είχε μπει στην τελική ευθεία, το σώμα και το μυαλό μου κατέρρευσαν. Άρχισα να πίνω, να καπνίζω και σχεδίασα με όλες τις λεπτομέρειες τα οικονομικά και κληρονομικά ζητήματα ώστε να την ακολουθήσω. Η ύπαρξη του παιδιού μας δεν ήταν εμπόδιο στα μάτια μου, παρόλο ότι την λάτρευα. Όπως εγώ μεγάλωσα χωρίς πατέρα θα τα κατάφερνε και εκείνη.
Ήταν η εποχή που μια καλή φίλη με μεγάλη εμπειρία στους Αλκοολικούς Ανώνυμους με έπεισε να πάω στους Συνεξαρτημένους Ανώνυμους. Δεν θυμάμαι πως τα κατάφερε, αλλά για ένα μήνα πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα. Ξεκινούσα και γυρνούσα πίσω διανύοντας κάθε φορά 30κμ και δεν θυμόμουνα τίποτα από την διαδρομή. Απλώς βρισκόμουν εκεί την μια και την άλλη σπίτι μας, για να συνεχίσω την φροντίδα της συντρόφου και του παιδιού μας. Στις συναντήσεις αυτές, δεν μιλούσα, ήμουν με σκυμμένο το κεφάλι, έκλαιγα ασταμάτητα και άκουγα τα μοιράσματα. Δεν με αφορούσαν, αλλά ήμουν εκεί γιατί το υποσχέθηκα.
Όταν τελικά η σύντροφός μου πέθανε, ήμουν τόσο μουδιασμένος που είχα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Από καιρό ήμουν στον «αυτόματο», αλλά τότε δεν το γνώριζα.
Συνέχισα τις συναντήσεις γιατί έτσι έπρεπε, αναγνωρίζοντας ότι είχα χάσει εντελώς τον έλεγχο της ζωής μου. Σιγά, σιγά άρχισα να μιλάω γι΄ αυτό που μου συνέβη και άκουσα μοιράσματα από μέλη που είχαν βιώσει πιο επώδυνες καταστάσεις, αλλά ήταν τώρα εκεί και το πάλευαν, όχι μόνο να το ξεπεράσουν, αλλά και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Αυτό που με συγκλόνισε και βγήκα από το «κουτί» μου, ήταν ότι θα μπορούσε όλο αυτό που πέρασα να ήταν «δώρο» στην ζωή μου! Ήταν τόσο ανατρεπτικό που μου τράβηξε την προσοχή. Νομίζω τότε ήταν που η αυτολύπηση έκανε στην άκρη από την περιέργεια. Άρχισα να παρατηρώ τα συναισθήματά μου και όσο περνούσε ο καιρός το «τοπίο» καθάριζε όλο και περισσότερο.
Σήμερα, 2μιση χρόνια μετά, πιστεύω ότι η συνεξάρτηση, στην περίπτωσή μου, ενεργοποιήθηκε από τον φόβο της απώλειας. Έναν φόβο τόσο ισχυρό, που ούτε είχα ξανανιώσει, ούτε μπορούσα να φανταστώ. Είχα ταυτίσει με το κορίτσι αυτό την ύπαρξή μου. Δεν γνωρίζω πως έγινε. Έχω βάλει στο «τραπέζι», τρύπες στην αυτοεκτίμηση και άλλα ελαττώματα. Ο κατάλογος είναι μακρύς, αλλά το πρόγραμμα έχει «εργαλεία» διαχείρισης. Δεν μου ταιριάζουν όλα, αλλά όταν κάποιο κάνει δουλειά τα αποτελέσματα είναι θεαματικά!
Είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στην «ανώτερη δύναμη» που ζητάει το πρόγραμμα, αλλά στον Ανώτερο Εαυτό. Τον έχω περιγράψει με σαφήνεια τόσο απ΄ έξω όσο και από μέσα και όταν το συναισθηματικό φορτίο δεν είναι διαχειρίσιμο, προσπαθώ να θυμηθώ να ρωτήσω τι θα έκανε. Το ιδανικό αυτό, που λειτουργεί πάντα προστατευτικά για την ύπαρξή του και είναι μέσα μου, μαζί μου, πάντα έτοιμο να με ακούσει, μου δίνει την καλύτερη συμβουλή, μου ταιριάζει, μιλάει την γλώσσα μου. Αρκεί να γυρίσω προς το μέρος του και να απευθυνθώ σ΄ αυτό.
Έτσι, σήμερα, έχω επιστρέψει στον παλιό καλό εαυτό μου, με τις δραστηριότητες που αγαπώ, δίνω το «καλό» παράδειγμα στο παιδί μου ότι η ζωή συνεχίζεται και έχει ωραία πράγματα μέσα της και είμαι έτοιμος για αποδέσμευση.
