«Πόσες και πόσες μέρες μου στέρησες; Πολλές. Πόσες από κείνες με αγκάλιασαν οι κόρες σου, η βολή κ’ η επανάληψη και ψιθύριζαν πως θα μαστε ζεστά, δίχως βοές και σαματάδες, ήσυχα».
[1]
Στέκομαι και σε κοιτώ να φτάνεις,
σε αφουγκράζομαι,
σε αντικρίζω κατάματα
Ορθώνεσαι και πάλι
Σπιθαμή προς σπιθαμή με φτάνεις
Εισβάλεις, πότε έτσι και πότε αλλιώς
Μπροστάρηδες κείνες που οι σπουδαγμένοι τις ονομάτισαν ιδεοληψίες,
καλπάζοντας φτάνουν μέχρι το στέρνο μου
και κει μένουν και τρυπούν,
τρυπούν αδιάκοπα μερόνυχτα ολάκερα
Κι ύστερα πιάνουν τα πινέλα τους,
πιάνουν την παλέτα με εκείνα τα χρώματα που σαν σμίξουν μονάχα το γκρίζο κάνουν
Κι αρχινάν να ζωγραφίζουν,
το φόβο, το άγχος, τον πανικό και τη μία στο εκατομμύριο
Κι ύστερα με βάνεις να σε πολεμώ,
συγκρούομαι ξανά και ξανά
σβήνω ξανά και ξανά κείνα που εζωγράφισες
Μάταιο
Σε αντιμάχομαι μονάχος
Μάχη άνιση, μήτε τοίχο δε βρίσκω
μήτε Θερμοπύλες να βαστάξω μήτε Εφιάλτη να τα ρίξω πάνω του
Κ’ ύστερα βουλιάζω
Αιντα παλι,
βάστα ψυχή μου,
βάστα
[2]
Εκεί θέλει να μακραίνω το δρόμο μου
Ίσια ή στραβά ποιός ξέρει,
μήτε ο Θεός εγνώρισε
Μονάχα εγώ
Διάβενω με σενα αντάμα
Νηστική και πεινασμένη θέλει να σαι
Μα ψέλλεις το τραγούδι σου
Λόγια οικεία και μια μελωδία γνώριμη,
ηχείς αναμνήσεις και πόνο
Γλυκιά φωνή δεν έχεις,
μήτε όψη όμορφη
Μονάχα συνήθεια ζέχνεις και σιγοτραγουδάς «μείνε»
Ας είναι, δίδαξε με Οδυσσέα σαν άλλο κάτοικο του τόπου τούτου
Διαβάστε σχετικά: Τι έφταιξα και έπρεπε να περάσω όλα αυτά; #vgaltoapomesasou
[3]
Πόσες και πόσες μέρες μου στέρησες;
Πολλές
Πόσες από κείνες με αγκαλιάσαν οι κόρες σου,
η βολή κ’ η επανάληψη
και ψιθυρίζαν πως θα μαστε ζεστα,
δίχως βοές και σαματάδες, ήσυχα
Πόσα παιχνίδια έχασα,
πόσος ήλιος δε με χτύπησε και πόσα φεγγάρια δεν με αντίκρισαν;
Μύρια
Πόσο το πρόσωπό μου δε βρήκα παρά μονάχα το δικό σου;
Πολύ, πάρα πολύ
[4]
Πόσες φορές σε έβαλα να περπατήσεις πλάι μου αντί μπροστά μου;
Κάμποσες μεγάλες και άλλες τόσες μικρές
[5]
Πόση ζωή γιομίζω με σένα στην άκρη
Πόση νιότη αναπλήρωνω με σένα στο πλάι
Πόσα χρώματα τα μάτια μου χαίρονται σαν μένεις μονάχη
Πόσο μαθητής γίνομαι σαν παύω να σε δασκαλεύομαι,
πόσο φίλος σαν δε σου απαντώ,
πόσο ερωτικός σαν σε αμελώ,
πόσο παιδί σαν παίζεις μονάχη σου
και πόση ηδονή το σώμα μου αγκαλιάζει σαν δεν ακούω πια το τραγούδι σου
Πόση πληρότητα νιώθω σαν σε αποδέχομαι
[6]
Τί έχεις να μου δώκεις,
συνήθεια και φράχτες
Τί έχω να σου δώκω,
αγκαλιά και πείνα
Τί έχεις να μου πάρεις,
μέρες και χρώματα
Τί έχω να σου πάρω,
ευτυχώς τίποτες
Υπάρχεις
Μα υπάρχω και εγώ
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
