«Αν και μερικές φορές μοιάζεις ξένο, σε νιώθω, μη νομίζεις ότι δεν σε ακούω…»
Αγαπητό μου σώμα,
Πάει καιρός που μιλήσαμε και μου λείπεις. Η ζωή κυλάει τόσο γρήγορα που χρειάζομαι χρόνο για να είμαι μαζί σου συνειδητά. Ξέρω ότι είσαι εκεί, σου οφείλω κάθε κίνηση και κάθε σκέψη. Κι όμως, μερικές φορές σε νιώθω απόμακρο. Σαν να δουλεύει το μυαλό μόνο του, σαν να μην υπάρχει κάποιο φυσικό σώμα που το υποστηρίζει. Είμαι, όπως κι εσύ, υπεύθυνος για το ότι η φωνή σου πέφτει στο κενό όταν με καλείς. Είμαστε εμείς που, μέχρι να φτάσουμε στο όριο, δεν σταματάμε να κοιτάξουμε τον άλλο.
Αν και μερικές φορές μοιάζεις ξένο, σε νιώθω
Μη νομίζεις ότι δεν σε ακούω. Σε ακούω και σε νιώθω, αλλά μερικές φορές σε αγνοώ. Μη με κατηγορείς γι’ αυτό, ξέρω ότι έχεις κάνει συχνά το ίδιο. Τα μηνύματά σου, από διακριτικά ως τρομακτικά, τραβούν την προσοχή μου όταν θέλω να ασχοληθώ μαζί τους. Παρόλο που εσύ ορίζεις τον ρυθμό, θα είμαι εγώ αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο για τον σωστό τόπο και χρόνο που θα είμαστε μαζί. Ξέρω ότι θέλεις περισσότερα, κι εγώ το ίδιο. Θέλω να περάσω χρόνο μαζί σου, αλλά ο ένας από τους δύο πρέπει να βάλει τα όρια.
Διαβάστε σχετικά: Τι κερδίζουμε όταν εξαπατούμε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Υπάρχει χρόνος και μέρος για σένα
Μην απελπίζεσαι. Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, δεν είμαστε τίποτα ο ένας χωρίς τον άλλο. Μόνο μαζί μπορούμε να φτάσουμε στην κορυφή. Μην με αφήνεις στην πορεία, γιατί χωρίς εμένα είσαι άδειο. Χωρίς εσένα είμαι αδρανής. Είναι δύσκολο να βρούμε χρόνο για συνάντηση, το πρόγραμμα είναι απαιτητικό, αλλά εσύ, με άπειρη υπομονή, με περιμένεις μέχρι να έρθει η ώρα.
Αν με κοιτάς, σε κοιτάω
Όταν έρθει η ώρα, κι επιτέλους είμαστε μόνοι, αρχίζουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Βγάζεις τα ρούχα και μένεις ακάλυπτο, ενώ εγώ αφαιρώ τις σκέψεις, που γεμίζουν το κεφάλι μου για ώρες. Είμαστε μόνο εσύ κι εγώ. Μόνοι και χωρίς οθόνες να διακόπτουν την επικοινωνία. Αν μου μιλήσεις, σου απαντώ. Αν με κοιτάς, σε κοιτάω. Επιτέλους σε νιώθω σε όλο σου το μεγαλείο.
Αγαπητό μου σώμα, δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα γράφω πιο συχνά, ούτε ότι θα σταματήσω να σε αγνοώ. Θα συνεχίσουμε να χανόμαστε ανάμεσα σε επιθυμίες, ευθύνες και δυσκολίες. Αλλά θα έρθει μια στιγμή που θα επιστρέψουμε για να κοιτάξουμε και να ακούσουμε τον εαυτό μας. Ίσως, χωρίς να το καταλάβουμε, να επιστρέψουμε ξανά ενωμένοι κάτω από την ίδια συνείδηση.
Απόδοση: Μαρίλια Γιακουμή, φιλόλογος – ειδική παιδαγωγός
Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
