Οι άνθρωποι που βιώνουν ψυχική ασθένεια, δεν είναι «δουλειά» μόνο των κοινωνικών υπηρεσιών ή των ειδικών ψυχικής υγείας. Όλοι κοινωνικά χρειάζεται να γίνουμε καλύτεροι στην παροχή υποστήριξης όσο πρέπει να γίνουμε και πιο ανοιχτοί στο να ζητάμε βοήθεια!
Δυστυχώς συνηθίζεται, όταν αναφερόμαστε στην ψυχική ασθένεια, να έχουμε την τάση να κατηγορούμε ολοκληρωτικά το άτομο που έχει διαγνωσθεί με αυτήν. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις των άλλων και κανείς δεν μπορεί να περιμένει συγκεκριμένη βοήθεια χωρίς να το ζητήσει.
Ωστόσο, η ψυχική ασθένεια κάνει δύσκολο το άνοιγμα και την αναζήτηση βοήθειας. Η ευθύνη της προσέγγισης για να βοηθήσουμε κάποιον, πρέπει να συνδυαστεί με την κοινή μας ευθύνη: να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, να παρέχουμε ασφαλείς χώρους για να μιλήσουμε, να ακούμε και να προσφέρουμε φροντίδα.
Οι αυτοκτονικές εμπειρίες μου, μου έδειξαν τη δυσκολία αντιμετώπισης των ανεπιθύμητων και αρνητικών σκέψεων. Όταν ήμουν αυτοκτονικός, η σκέψη και μόνο να ζητήσω βοήθεια έμοιαζε μια αποτρεπτική σκέψη όταν εκείνη την περίοδο μετά βίας επεβίωνα. Ένιωσα εξαιρετική ντροπή για τις σκέψεις που έκανα και ανησυχούσα ότι θα έπρεπε να εκπαιδεύσω ή να καθησυχάσω οποιονδήποτε θα μιλούσα. Μερικές φορές, η ιδέα της συζήτησης με κάποιον, μου φαινόταν ακόμη πιο δύσκολο από τις ίδιες τις αυτοκτονικές σκέψεις.
Φοβόμουν να μιλήσω για την αυτοκτονία και είχα καλούς λόγους να μην το κάνω. Κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας ανάρρωσής μου από μια διατροφική διαταραχή, είχα εμπειρίες που ένιωθα ότι κανείς δεν με άκουγε ή με υποστήριζε όταν ένιωθα άσχημα.
Όταν δεν ένιωθα καλά για να πάω στο σχολείο, με έβλεπαν μόνο σαν τον μαθητή με κακή συμπεριφορά.
Όταν αναζήτησα βοήθεια από γιατρούς, μερικοί από αυτούς μου είπαν ότι έχασα βάρος για να επιδιώξω την προσέλκυση της προσοχής.
Η εξειδικευμένη βοήθεια που χρειαζόμουν απεγνωσμένα ήρθε 6 χρόνια μετά τον πρώτο αγώνα με την διατροφή μου, το οποίο τότε ήταν ένα πρόβλημα που είχε απασχολήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Μετά από τις απόπειρες αυτοκτονίας με παρακολουθούσαν επαγγελματίες ψυχικής υγείας και συχνά έπρεπε να αγωνιστώ για να βρω υποστήριξη σε περιόδους που αγωνιζόμουν για να επιβιώσω.
Διαβάστε σχετικά: Μυστικά, ντροπή και ψυχική υγεία: πώς συνδέονται;
Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο δεν είναι «δουλειά» μόνο των κοινωνικών υπηρεσιών ή των ειδικών ψυχικής υγείας. Κοινωνικά, πρέπει να γίνουμε καλύτεροι στην προσφορά και τη βοήθεια, όσο πρέπει να γίνουμε και πιο ανοιχτοί στο να ζητάμε βοήθεια!
Κατά τη διάρκεια περιόδων συναισθηματικής δυσφορίας, προσπάθησα αρκετές φορές να επικοινωνήσω με φίλους, αλλά κατά καιρούς ένιωθα πολύ μόνος από τις απαντήσεις τους, οι οποίες δεν αναγνώριζαν τον πόνο μου. Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να βρίσκονται δίπλα σε κάποιον που υποφέρει, ειδικά όταν δεν φοβούνται να δουν κατάματα την πραγματικότητα ή δεν έχουν τις γνώσεις να μιλήσουν για τέτοια πράγματα.
Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την εξειδικευμένη γνώση της ψυχιατρικής ή ακόμη και την ψυχική υγεία. Αφορά στο να βρίσκεσαι δίπλα από με τον ανθρώπινο πόνο αντί να τον αποφεύγεις γιατί σου φαίνεται πιο βολικό.
Όλοι έχουμε την προσωπική ευθύνη να φροντίζουμε την υγεία μας όσο καλύτερα μπορούμε και να προσπαθούμε να αναζητήσουμε υποστήριξη όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε μόνοι μας. Με τη δική μου ψυχική υγεία, δική μου ευθύνη είναι να βεβαιωθώ ότι έχω ανθρώπους γύρω μου στους οποίους μπορώ να βασιστώ, να είμαι ανοιχτός και να επιτρέψω στον εαυτό μου να υποστηρίζεται.
Ως κοινωνία, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη να απομακρύνουμε το στίγμα και τους φόβους μας όταν οι άνθρωποι μας λένε ότι βρίσκονται σε κίνδυνο, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν να μιλούν και βοηθώντας τους ανθρώπους που βιώνουν αυτό τον πόνο, να μπορέσουν να αποφορτιστούν.
Οπότε, αντί να εναποθέτουμε την ευθύνη στους ανθρώπους για να μιλήσουν για την ψυχική ασθένεια, ας εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας σχετικά με τις ψυχικές διαταραχές, ας ρωτήσουμε τους ανθρώπους για την ψυχική υγεία τους και πρακτικά να είμαστε καλοί ακροατές: είτε έχουμε δικές μας εμπειρίες από ψυχολογικά προβλήματα είτε όχι.
Απόδοση: Βιολάτου Γεωργιάννα – Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμελεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
