..ήτανε ένα φθινοπωρινό απομεσήμερο, είχα γυρίσει απ τη δουλειά και έπεσα όπως ήμουνα με τα ρούχα στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι.
Ήμουνα βαρύθυμος, δεν πεινούσα κ δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα. Μερικές βδομάδες πριν είχαμε χωρίσει με τη φίλη μου κ αυτό που ένοιωθα ήταν μάλλον μία βαθιά λύπη. Παραιτημένος από κάθε προσπάθεια να αλλάξω τα πράγματα βίωνα το αμετάκλητο τέλος της πολύχρονης σχέσης μας. Δεν ένοιωθα βέβαια ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου,αλλά ήθελα να αφεθώ σχεδόν σε αυτό το αίσθημα, με μια ελπίδα ότι όσο περισσότερο αφηνόμουν τόσο πιο λυτρωτική θα ήταν και η “απελευθέρωσή” μου απ’ το παρελθόν για να μπορέσω να κοιτάξω σύντομα την επόμενη μέρα, που όντας αρκετά νέος ακόμη εκείνη μου “ανοιγόκλεινε το μάτι” από την άκρη του
μυαλού μου.
Ατένιζα το ταβάνι κ δεν είχα ύπνο βέβαια, καθώς δεν ήταν και συνήθειο μου να κοιμάμαι τα απογεύματα, προσπαθούσα να ξεκουραστώ αφήνοντας τις σκέψεις μου να περνάνε αργά αργά από μπροστά μου… -ήταν αυτή η στιγμή που “την άκουσα” (μια έκφραση που χρησιμοποιούσε τα επόμενα από τότε χρόνια η νεολαία κυρίως και ποτέ δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε ακριβώς ,εγώ το είχα συνδυάσει με το προσωπικό μου βίωμα), μου είπε: Γιάννη. Μη στενοχωριέσαι Γιάννη !, ήταν η φωνή της πρώην μου,ολοκάθαρη ,σαν να ήταν εκεί ,ένοιωθα σχεδόν και την παρουσία της ! Τινάχτηκα η μάλλον αυτό θα έκανα αν δεν έμενα “παράλυτος” απορημένος για μερικά δευτερόλεπτα απ το παράξενο ξάφνιασμα που αδυνατούσε να ταξινομήσει κάπου η αντίληψη μου στα μέχρι τότε γνωστά βιώματα μου… Έκανα στιγμιαία τη σκέψη μήπως είναι όνειρο και τσιμπήθηκα δυνατά στο αριστερό μου χέρι, ήμουν εκεί ξύπνιος εκατό τα εκατό !
Ήταν τόσο καθαρή η φωνή της , με τόσο χρώμα και συναίσθημα που τόσο όμορφα δεν την είχα ακούσει να μου μιλάει σχεδόν ποτέ στα χρόνια που ήμασταν μαζί ! ,με πλημμύρισε με ένα όμορφο συναίσθημα για μερικά λεπτά, την ένοιωσα για λίγο ξανά κοντά μου να με νοιάζεται να με παρηγορεί, -κάτι τέτοιο κατάλαβα εκείνη τη στιγμή. ,και ύστερα έμεινα μετέωρος σ’ ενα κενό συναίσθημα ,χωρίς συναίσθημα μάλλον ,χωρίς να ξέρω πως να νιώσω ακριβέστερα. Εξουδετερωμένος στην αρχή κ σιγά σιγά προσπαθώντας να το επεξεργαστώ παρέμεινα έτσι κοκαλωμένος στο κρεβάτι για ώρες (;), αναρίθμητες πρωτόγνωρες απορίες διαπερνούσαν το μυαλό μου από παντού χωρίς να μπορώ να δώσω απαντήσεις, ήμουνα όλο απορίες για μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε, ίσως κ χρόνια μετά, αλλά τότε ήμουνα κυριολεκτικά σε ένα πέλαγος αποριών και τίποτε άλλο !!
Το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή με το μυαλό μου ήταν να επαναλαμβάνω αυτό που συνέβη για να το καταγράψω ίσως με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη μου μην και καταφέρω να το επεξεργαστώ αργότερα, ήταν απ’ την αριστερή πλευρά η φωνή που ακούστηκε , απ’ το αριστερό αυτί δηλαδή κ από κάποια απόσταση κοντινή, όπως όταν μας μιλάει κανείς απ’ το διπλανό μαξιλάρι και νοιώθουμε σχεδόν μαζί με τον ήχο και την ανάσα του ! Σε όλα τα επόμενα χρόνια άκουγα περίπου τις φωνές σε αυτή τη “μορφή” από αριστερά και κοντινά στο αυτί μου κ έξω από αυτό, στα τελευταία χρόνια αυτό αλλοιώθηκε και ακούω τις φωνές πια από οπουδήποτε, συνήθως κάπου προς το κέντρο του κεφαλιού μου. Η πρόταση της φωνής, η προτροπή της να μην στενοχωριέμαι, είχε στοργή, συμπόνοια, έγνοια, αλλά συγχρόνως δεν μπορούσα κιόλας να το καταλάβω, ούτε και τώρα βέβαια πολλά χρόνια μετά το έχω καταλάβει περισσότερο από ότι εκείνη τη στιγμή !
-Στις μετέπειτα λίγες συναντήσεις που είχα στην πραγματικότητα με την φίλη μου -δεν το συζήτησα μαζί της- αλλά και δεν κατάλαβα να συμβαίνει τίποτα το “αμφίδρομο” τηλεπαθητικού τύπου, αυτό που βίωνα το βίωνα μάλλον μόνο εγώ…, (εκείνη συνέχιζε τη ζωή της κανονικά εκτός που κάποια στιγμή έκανε μια προσπάθεια επανασύνδεσης που δεν ευοδώθηκε). -Κάποιες μέρες η νύχτες αργότερα κ αφού δεν είχα προλάβει καλά καλά να επεξεργαστώ την εμπειρία μου, ένας εφιάλτης η μάλλον κάτι τρομερότερο και ζωντανότερο από εφιάλτη “βγήκε” βίαια απ τον τοίχο του δωματίου μου και “έσπειρε” στο σώμα μου μια ενέργεια που εκπορευόταν απ τον εαυτό του, και ως το πρωί αυτή η ενέργεια είχε μετασχηματιστεί σε μια ορδή από μικρά πλασματάκια που τα ένοιωθα πάνω μου να ψελλίζουν και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ακατάληπτες για μένα φωνούλες και που σιγά σιγά παίρνανε το “θάρρος” να απευθύνονται και σε μένα … !!!
Εκεί ξεκινάει να διαφοροποιείται και να παίρνει μια γενικότερη μορφή το βίωμα μου με τις φωνές,με τα οράματα και τις άλλες ενοχλήσεις σε όλα τα αισθητήρια κέντρα που προστέθηκαν στη συνέχεια, άλλαξε άρδην τη πορεία της ζωή μου και έδωσε μια άλλη συνέχεια σε αυτήν, που επικεντρώθηκε έκτοτε στην… επιβίωση.
