Οι επαναλαμβανόμενες απόπειρες αυτοκτονίας και οι θάνατοι από αυτοκτονία παρουσίασαν μείωση περίπου 26% ανάμεσα σε μια ομάδα Δανών που υποβλήθηκαν σε εθελοντική βραχυπρόθεσμη ψυχοκοινωνική υποστήριξη μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, δείχνει μία νέα έρευνα της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου «Johns Hopkins Bloomberg».
Τα ευρήματα της έρευνας, πιστεύεται ότι είναι τα πρώτα που δείχνουν ότι η ψυχοθεραπεία λειτουργεί αποτελεσματικά στην πρόληψη της αυτοκτονικότητας, συμβάλλοντας στην πρόληψη μελλοντικών αποπειρών αυτοκτονίας σε πληθυσμό πολύ υψηλού κινδύνου. Αν και έγιναν μόλις έξι έως δέκα συνεδρίες ψυχοθεραπείας, οι ερευνητές διαπίστωσαν μακροπρόθεσμα οφέλη: Πέντε χρόνια μετά τη λήξη της παροχής συμβουλευτικής, υπήρχαν 26% λιγότερες πιθανότητες αυτοκτονίας στην ομάδα που έλαβε θεραπεία σε σύγκριση με την ομάδα που δεν έκανε. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στο τεύχος «Lancet» της Ψυχιατρικής.
«Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν είναι ένας πληθυσμός υψηλού κινδύνου και ότι εμείς πρέπει να τους βοηθήσουμε. Ωστόσο, δεν ξέραμε τι θα ήταν αποτελεσματικό όσον αφορά τη θεραπεία», λέει η επικεφαλής της μελέτης Annette Erlangsen, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχικής Υγείας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Johns Hopkins Bloomberg. «Τώρα έχουμε αποδείξεις ότι η ψυχοκοινωνική θεραπεία – η οποία παρέχει υποστήριξη, όχι φαρμακευτική αγωγή – είναι σε θέση να αποτρέψει την αυτοκτονία σε μια ομάδα υψηλού κινδύνου».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα ευρήματά τους μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμα για την ευρεία εφαρμογή προγραμμάτων θεραπείας ανθρώπων που έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν.
Για την πραγματοποίηση της μελέτης, οι ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία για την υγεία των Δανών από περισσότερα από 65.000 άτομα, τα οποία αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν μεταξύ 1ης Ιανουαρίου του 1992 και 31ης Δεκεμβρίου 2010. Από αυτή την ομάδα, εξέτασαν 5.678 άτομα που έλαβαν ψυχοκοινωνική θεραπεία σε μία από τις οκτώ κλινικές για την πρόληψη των αυτοκτονιών. Στη συνέχεια, συνέκριναν τα αποτελέσματά τους με 17.304 ανθρώπους που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν, αλλά δεν είχαν απευθυνθεί σε κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα. Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν έως και για 20 χρόνια.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, εκείνοι που έλαβαν θεραπεία είχαν 27% λιγότερες πιθανότητες να κάνουν μια εκ νέου απόπειρα αυτοκτονίας και 38% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία. Μετά από πέντε χρόνια, υπήρχαν 26% λιγότερες πιθανότητες αυτοκτονίας για την ομάδα που είχε υποβληθεί σε θεραπεία μετά από την πρώτη απόπειρα. Δέκα χρόνια μετά, ο αριθμός αυτοκτονιών σε όσους είχαν λάβει θεραπεία ήταν 229/100.000 σε σύγκριση με 314 ανά 100.000 στην ομάδα που δεν είχε συμμετάσχει σε κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα.
Δεδομένου ότι η φύση της θεραπευτικής μεθόδου που χρησιμοποιήθηκε διέφερε ανάλογα με τις εξατομικευμένες ανάγκες του κάθε εξυπηρετούμενου, οι ερευνητές δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν ακριβώς τον προληπτικό θεραπευτικό παράγοντα. Ενώ είναι πιθανό ότι η παροχή ενός ασφαλούς, εμπιστευτικού μέρους να μιλήσουν, λειτούργησε από μόνη της προληπτικά, μεταξύ των μελλοντικών σχεδίων των ερευνητών αποτελεί η αποσαφήνιση των συγκεκριμένων μορφών θεραπείας που έχουν καλύτερα αποτελέσματα σε ασθενείς με αυτοκτονικό ιδεασμό.
Η συν-συγγραφέας της μελέτης Ελισάβετ Στιούαρτ, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα της Ψυχικής Υγείας της Σχολής του Bloomberg, αναφέρει ότι πριν από τη συγκεκριμένη μελέτη δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί αν μια συγκεκριμένη θεραπεία ήταν αποτελεσματική στην πρόληψη των αυτοκτονιών. Ο λόγος αφορούσε κυρίως την ηθική και τη δεοντολογία στην έρευνα, καθώς δεν προβλέπονται τυχαιοποιημένες μελέτες, όπου ορισμένοι θεραπευόμενοι λαμβάνουν θεραπεία για την πρόληψη αυτοκτονιών, ενώ άλλοι όχι, λέει η Στιούαρτ. Σύμφωνα με την ίδια, τα ευρήματα παρέχουν μια σταθερή βάση για την πρόταση ότι η ψυχοθεραπεία είναι ωφέλιμο να εφαρμόζεται σε πληθυσμούς με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονικότητας.
Πηγή: The Lancet.com
