Αντιμέτωπος με την αλλαγή, καλείσαι να φωνάξεις «δυνατά» όσα οι άλλοι ψιθυρίζουν.
Ο Χέρμαν Ντιλς, Γερμανός φιλόσοφος των αρχών του 20ου αιώνα μεταφράζει ξανά την φράση του προσωκρατικού φιλοσόφου: «Στο ίδιο ποτάμι μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, γιατί είμαστε και δεν είμαστε»… μας λέει. Γιατί ο χρόνος και το νερό κυλάνε αμείλικτα και, ακόμα κι αν ξαναβουτήξει κάποιος στο ποτάμι, ούτε τα νερά θα είναι τα ίδια, ούτε κι εκείνος αυτός που ήταν κάποτε.
Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς.. αρκεί να ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά γύρω του. Είναι πολλές φορές που οι άνθρωποι κάνουμε τα αδύνατα –δυνατά για να αποφύγουμε την αδιάκοπη αλλαγή και να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Άλλοτε προσπαθούμε να καθυστερήσουμε την αλλαγή, άλλοτε να την αναβάλουμε, να την αγνοήσουμε, να την αμφισβητήσουμε ή και να την αναιρέσουμε.
Νομίζω πως μια προσεκτική ματιά στα προσωπικά μας βιώματα μπορεί να μας αποκαλύψει με τον πιο απλό τρόπο την απάντηση στο ερώτημα τι είναι αυτό που μας τραβάει πίσω.
Κάθε αλλαγή προϋποθέτει μια απώλεια.
Και ως γνωστόν οι απώλειες φέρνουν πόνο. Η αντίστασή μας σε κάθε αλλαγή ουσιαστικά θα μπορούσε να είναι μια άρνηση ν’ αντιμετωπίσουμε τον πόνο της απώλειας αυτού που ανήκε στην κατοχή μας και ότι αυτό αντιπροσώπευε για μας. Ο πόνος έχει να κάνει με το γεγονός ότι χάθηκε κάτι που θεωρούσαμε μέρος της ζωής μας και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει μια για πάντα.
Η αλλαγή συνδέεται με απώλεια και η απώλεια με φόβο.
Φαίνεται ότι η ευκαιρία για αλλαγή είναι ένα «φοβάμαι» δρόμος. Φοβάμαι την απώλεια. Φοβάμαι το άγνωστο. Μα το άγνωστο είναι όντως «άγνωστο», και από αυτή την άποψη, δεν μπορεί να συνδέεται με τον φόβο μας.
Προτιμούμε να καταστραφούμε παρά να αλλάξουμε, θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε μέσα στον φόβο μας, παρά να κουβαλήσουμε τον σταυρό της στιγμής και να αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις μας να πεθάνουν μια για πάντα γράφει, θέλοντας να μας θυμίσει την ανθρώπινη φύση, ο Ουίσταν Ώντεν.
Αυτός είναι και ο λόγος που μας κάνει, μετά από κάθε αλλαγή να βιώνουμε μια περίοδο «πένθους», μια γόνιμη περίοδος επεξεργασίας της απώλειας πριν την αλλαγή.
Ο χρόνος, με την απαλή και σχεδόν αδιόρατη ροή του είναι ένας μοχλός διαρκούς αλλαγής. Κύκλοι κλείνουν για να δώσουν την θέση τους σε νέους κύκλους, και όλοι μαζί φτιάχνουν μια αλυσίδα που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον. Η αλλαγή ανοίγει ένα ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων στο μέλλον.
Για να καλωσορίσουμε κάθε αλλαγή και κάθε δυνατότητα, θα πρέπει να είμαστε διαθετειμένοι να χάσουμε κάτι και η ανταπόδοση θα έρθει μέσα από νέες επιλογές και πιθανούς δρόμους «Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου την φλόγα..πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη..;» . Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Το πρώτο βήμα για να πας οπουδήποτε, στον δρόμο της αλλαγής, είναι να αποφασίσεις ότι δεν θα μείνεις εκεί που βρίσκεσαι ήδη. Η αληθινή, βιώσιμη αλλαγή δεν συμβαίνει από την μια στιγμή στην άλλη. Είναι ένας ολόκληρος δρόμος. Δρόμος με άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες απώλειες. Απώλειες πάσης φύσεως.
Κάνοντας σταθερά βήματα τα όνειρα και οι στόχοι μας στέκονται ως φάροι αριστερά και δεξιά αυτού του δρόμου.
Οι προσωπικοί μας φάροι είναι αυτοί που μας κρατούν σταθερά στην πορεία που επιλέξαμε. Γίνονται τα ισχυρά κίνητρα που μας κάνουν ικανούς να αντέχουμε τις δυσκολίες, να ρισκάρουμε, να τολμούμε την αλλαγή.
Αντιμέτωπος με την αλλαγή, καλείσαι να φωνάξεις «δυνατά» όσα οι άλλοι ψιθυρίζουν.
