Η τέχνη στην οποιαδήποτε μορφή της, ζωγραφική, μουσική, κινηματογράφος, θέατρο, χορός έρχεται να συμπληρώσει, να καλλιεργήσει και να μας φέρει αντιμέτωπους, πολλές φορές με υποσυνείδητο τρόπο, με όσες συγκρούσεις, επιθυμίες και ανάγκες αφήσαμε ανεκπλήρωτες και βυθισμένες στο σκοτάδι του ασυνειδήτου.
Οι επιταγές της σύγχρονης κοινωνίας με τη διαρκή εξέλιξη της τεχνολογίας, τους ταχείς ρυθμούς διαβίωσης και συνάμα επεξεργασίας πληροφοριών και δεδομένων που προσλαμβάνουμε καθημερινά επιβάλλει εναλλακτικούς και συμβατούς τρόπους επαφής με τον εσωτερικό μας κόσμο.
Ο τομέας της ψυχολογίας και πιο συγκεκριμένα της ψυχοθεραπείας δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει αυτό το ταξίδι της εξέλιξης. Ψυχοθεραπεία και τέχνη, λοιπόν, προσπαθούν να χορέψουν μαζί με δάσκαλό τους τον κινηματογράφο. Ας δούμε τι μπορεί να συμβεί.
Η τέχνη στην οποιαδήποτε μορφή της, ζωγραφική, μουσική, κινηματογράφος, θέατρο, χορός έρχεται να συμπληρώσει, να καλλιεργήσει και να μας φέρει αντιμέτωπους, πολλές φορές με υποσυνείδητο τρόπο, με όσες συγκρούσεις, επιθυμίες και ανάγκες αφήσαμε ανεκπλήρωτες και βυθισμένες στο σκοτάδι του ασυνειδήτου. «Αν δεν υπήρχε τέχνη, θα έπρεπε να την εφεύρουμε», θα μπορούσε να λεχθεί σε αυτό το συγκείμενο παραφράζοντας το Βολτέρο. Τι είναι όμως τέχνη;
Η τέχνη προσφέρει αισθητική απόλαυση, αποτελεί αναπαράσταση κάποιου ψήγματος πραγματικότητας ή/και κατασκευάζει εναλλακτικούς κόσμους, εκφράζει συναισθήματα και σκέψεις αντικειμενοποιώντας τα και δίνει έναυσμα προβληματισμού.
Ο κινηματογράφος που αποτελεί μια μορφή τέχνης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να καλύψει την αναγκαιότητα του για καταφύγιο, καταφύγιο για τις εσωτερικές του συγκρούσεις, τις ανείπωτες σκέψεις και συναισθήματά του καθώς αυτά φιλτράρονται μέσα από το πρίσμα των πρέπει και των κοινωνικών στερεοτύπων.
Κάνοντας ένα μικρό τεστ αυτογνωσίας σε εσάς τους ίδιους, θα διαπιστώσετε, πως είναι εφικτό, να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε μεγάλο βαθμό απαντώντας στα εξής ερωτήματα:
- Γιατί βλέπω ταινίες;
- Γιατί επέλεξα να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη ταινία τη δεδομένη στιγμή;
- Με ποιόν ήρωα της ιστορίας/σεναρίου ταυτίστηκα; Και γιατί;
- Με ικανοποίησε ο τρόπος που δόθηκε το τέλος της ταινίας; Τι σκέψεις και συναισθήματα που προκλήθηκαν;
Διαβάστε σχετικά: Ο ρόλος της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου
Συνακόλουθα, αποκτώντας την γνώση του εαυτού μας, τη λεγόμενη αυτογνωσία, κατά ένα μεγάλο βαθμό μέσω της κινηματογραφοθεραπείας, φθάνουμε σχεδόν στα μισά της διαδρομής για την διαχείριση και αντιμετώπιση δυσλειτουργικών σκέψεων, συναισθημάτων και κατ’ επέκταση συμπεριφορών μας. Η κινηματογραφοθεραπεία μας ανοίγει ένα παράθυρο προς τον εσωτερικό μας εαυτό και δεν μένει παρά το να την δοκιμάσουμε!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
