PsychologyNow Team

Η εφαρμογή των θεραπευτικών συμβουλών στους ίδιους τους θεραπευτές

Η εφαρμογή των θεραπευτικών συμβουλών στους ίδιους τους θεραπευτές

PsychologyNow Team

Η εφαρμογή των δικών μας θεραπευτικών συμβουλών δεν πρέπει να συμβολίζει αδυναμία, αλλά μια πιο βαθιά κατανόηση του τι σημαίνει να βοηθήσουμε τους άλλους, ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας.


H δουλειά του θεραπευτή είναι σκληρή. Εγκαθιδρύουμε και διατηρούμε τα όρια, ακούμε προσεκτικά τις εμπειρίες των άλλων και ελέγχουμε διαρκώς την αντιμεταβίβαση μας για να μην επηρεάσει τη θεραπευτική διαδικασία. Όλη την ώρα θα πρέπει να είμαστε σχετικά σε ισορροπία, προσγειωμένοι και διορατικοί.

Καθώς κι εμείς παλεύουμε και αγωνιζόμαστε στη ζωή μας, θεωρείται πολλές φορές αυτονόητο ότι διαθέτουμε εξαιρετικές ικανότητες αντιμετώπισης για να χειριστούμε τις δυσκολίες μας. Σίγουρα, αυτό είναι που δουλεύουμε με τους θεραπευόμενους να κάνουν στη δική τους ζωή και υποτίθεται ότι εμείς, ως θεραπευτές, είμαστε οι ισχυρότεροι εκφραστές αυτής της θέσης, οι πιο υγιείς στις σχέσεις μας έχοντας μεγάλη αυτοεπίγνωση.

Πέρα από τη δική μας θεραπεία, υπάρχει ένα κενό ανάμεσα σε αυτό που μπορούμε να πούμε στους θεραπευόμενούς μας και σε αυτό που ακούμε οι ίδιοι. Η φροντίδα για τον εαυτό μας, για παράδειγμα, είναι κάτι που μπορούμε να πούμε με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους στους θεραπευόμενους και κάτι όμως που ξεχνάμε εντελώς ως θεραπευτές.

Ακόμη όμως περισσότερο από την εφαρμογή αυτών των μηχανισμών υποστήριξης σε εμάς τους ίδιους υπάρχει μεγαλύτερο κενό όταν αναγνωρίζουμε πότε πραγματικά χρειαζόμαστε βοήθεια. Η παραδοχή ότι αγωνιζόμαστε και χρειαζόμαστε περισσότερα από όσα μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς μας μπορεί να είναι ένα ταμπού, όπως το να πούμε ότι έχουμε έναν αγαπημένο θεραπευόμενο. Και όμως και τα δύο αυτά πράγματα συμβαίνουν.

Υπάρχει μια προσδοκία που παίρνει την ακόλουθη μορφή: θεραπευτές με συναισθηματικές δυσκολίες, δεν πρέπει να βοηθούν άλλους ανθρώπους. Είναι κάτι παρόμοιο με το γιατρό που καπνίζει: είναι υποκριτής. Δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς πότε αυτό έγινε πραγματικότητα ή αν ήταν πάντα έτσι, αλλά υπάρχει μία σαφής διάκριση ανάμεσα στα θεραπευτικά περιστατικά που οι θεραπευτές μπορούν να αναλάβουν.

Η εποπτεία είναι αναγκαία σε μεγάλο βαθμό και ακόμη και απαραίτητη σε ορισμένες περιπτώσεις. Η αναζήτηση θεραπείας για την επούλωση παλαιών ψυχικών τραυμάτων, φυσικά θεωρείται αναγκαίο βήμα πριν αρχίσει κάθε θεραπευτής να δουλεύει θεραπευτικά.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν όλα έρθουν ανάποδα από κάποιο απροσδόκητο γεγονός της ζωής, κάτι τραγικό ή απροσδόκητο; Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουμε το δικαίωμα να χάσουμε την ισορροπία μας. Το πρόβλημα είναι ότι συχνά δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να παραδεχτούμε ότι έχουμε επηρεαστεί ή ότι επιτρέψαμε στον εαυτό μας να το παλέψει, αντίθετα από αυτό που μπορούμε να πούμε στους θεραπευόμενούς μας.

Το ζήτημα τότε γίνεται ένα ερώτημα αυθεντικότητας. Πώς πρέπει να συμβουλεύουμε τους θεραπευόμενούς μας να νιώθουν τα συναισθήματά τους και να βιώνουν τον πόνο τους αλλά να μην το κάνουμε εμείς οι ίδιοι;

Έχοντας βιώσει προσωπικά τον πόνο της απώλειας, επέστρεψα στη σκληρή συνειδητοποίηση ότι πρέπει να ακούσω τον εαυτό μου και ότι είμαι άνθρωπος. Σε εκείνο το σημείο άρχισα τα «πρέπει» προς τον εαυτό μου. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα έπρεπε να το αντιμετωπίζω με τόση δυσκολία. Θα πρέπει να είμαι σε θέση να το ξεπεράσω μόνη μου. Δεν έχω ανάγκη κάποιον άλλο για να με βοηθήσει.

Μετά από τη «δουλειά» που έκανα μόνη μου για να διαχειριστώ τη θλίψη της απώλειας, μία μέθοδος γνωστή και ως αποφυγή του προβλήματος, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιστεί, ζήτησα βοήθεια. Δούλεψα μέσα από τα συναισθήματα μου και άρχισα να ακολουθώ τις δικές μου συμβουλές. Επικοινώνησα με έναν ψυχολόγο και άρχισα να αντιμετωπίζω τα συναισθήματά μου ευθέως.

Η αναγνώριση της ανθρωπιάς μας είναι δύσκολη καθώς απαιτεί να πούμε ότι «δεν έχω αντιληφθεί ολόκληρο το θέμα». Μας προκαλεί πέρα ​​από τα όρια που πιστεύαμε ότι αγγίξαμε εδώ και πολύ καιρό, ίσως όταν ξεκινήσαμε την εποπτεία και την εκπαίδευση και προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τα δικά μας προσωπικά ζητήματα. Μας προκαλεί να σκεφτούμε ξανά να ζητήσουμε βοήθεια και να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον να μας βοηθήσει.

Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ακατέργαστο και ευάλωτο στην αναζήτηση βοήθειας ως θεραπευτές. Καθώς ζω τώρα αυτήν την εμπειρία, με βοήθησε να συνδεθώ βαθύτερα με τους θεραπευόμενούς μου. Έχω πλήρη επίγνωση πώς είναι να ζητάς για πρώτη φορά βοήθεια και πώς αισθάνεται κανείς στην πρώτη συνεδρία.

Μέσα από τη θεραπεία μου έμαθα ότι αυτό που τελικά επέλεξα δεν με κάνει ανεπαρκή θεραπεύτρια αλλά πολύ ισχυρότερη. Όταν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα όριά μας και να ζητήσουμε βοήθεια από άλλους σε οποιαδήποτε μορφή, μπορούμε να ενσωματώσουμε αυτήν την ευαισθησία στη συμπόνια και τη σχέση μας με τους θεραπευόμενους που κάνουν το έργο μας ακόμη πιο ουσιαστικό. Η εφαρμογή των δικών μας θεραπευτικών συμβουλών δεν πρέπει να συμβολίζει αδυναμία, αλλά μια πιο βαθιά κατανόηση του τι σημαίνει να βοηθήσουμε τους άλλους, ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μας.

 

the therapy network logo

 

Επισκεφθείτε το TherapyNetwork.eu και παρακολουθήστε επιμορφωτικές συνεδρίες με τους πιο γνωστούς θεραπευτές να διδάσκουν την τέχνη της ψυχοθεραπείας.

 


Πηγή: pro.psychentral.com
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...