Στην διάρκεια της ζωής μας και προκειμένου να σταθούμε όπως θα θέλαμε σε προσωπικό, κοινωνικό, επαγγελματικό επίπεδο, βιώνουμε πολλές αρνητικές εμπειρίες, που μας προκαλούν άγχος, φόβο, αγωνία, θυμό, ντροπή, αδυναμία, μειονεξία. Τα όνειρα μας, τα σχέδια μας δεν εξελίσσονται σχεδόν ποτέ, όπως τα είχαμε ονειρευτεί ή προγραμματίσει.
Ταυτόχρονα ζούμε ως θεατές εξελίξεων, που ούτε στο ελάχιστο μπορούμε να ελέγξουμε ή να επηρεάσουμε όμως αντίθετα επηρεαζόμαστε από αυτές.
Περνάμε από διάφορες καταστάσεις άλλοτε υψηλού κι άλλοτε χαμηλότερου στρες, άγχους, θλίψης. Απώλειές, ματαιώσεις, θέματα υγείας, αποτυχίες, αστοχίες, έρχονται και μας βρίσκουν που ούτε καν μπορούσαμε να προβλέψουμε ή να υπολογίσουμε.
Σ’ όλη αυτή την πίεση, οι πιο πολλοί προκειμένου να “αυτόπροστατεύμε” απαντούμε, μέσω της εκλογίκευσης του συναισθήματος και του πόνου που πιθανόν νιώθουμε: “Αντέχω”, “Θα τα καταφέρω”, “Άλλοι περνούν χειρότερα”, “Έχω περάσει πολύ πιο δύσκολα στο παρελθόν”.
Όμως όσο κι αν όλος αυτός ο παρηγορητικός και ενθαρρυντικός λόγος προς τον εαυτό μας, είναι ικανός να μας κρατήσει προσωρινά να μην καταρρεύσουμε, άλλο τόσο λειτουργεί συσωρευτικά και κάποια στιγμή ενδέχεται να εκδηλωθεί, με την μορφή κατάθλιψης, ασθένειας, ασυγκράτητων εκρήξεων θυμού, ανηδονίας, εξαρτήσεων.
Το ερώτημα πολλές φορές είναι: Γιατί τώρα να έχω φτάσει στο σημείο αυτό; Εγώ που ως τώρα άντεχα, που έβρισκα λύσεις, που τα κατάφερνα μια χαρά.
Η απάντηση είναι πως με τα χρόνια όλα αυτά που περνάμε, συσσωρεύονται μέσα μας. Κάποια στιγμή όμως με κάποια αφορμή, το εσωτερικό μας σύστημα καταρρέει.
Διαβάστε σχετικά: Κουράστηκα να νιώθω συνεχώς κούραση, δεν μπορώ να κάνω τα πάντα
Ο εκλυτικός παράγοντας μπορεί να προέρχεται από οτιδήποτε που μέχρι τώρα διαχειριζόμασταν ή αντέχαμε. Ένας χωρισμός, ένας θάνατος, μια απόλυση, ένα θέμα υγείας, αποτελούν το τελευταίο τουβλάκι που μπαίνει πάνω στο πύργο και προκαλεί την κατάρρευση.
Συνήθως μια συναισθηματική κατάρρευση, συνοδεύεται από το αίσθημα του αβοήθητου, το αίσθημα πως είμαστε μόνοι και κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει να μπει στην θέση μας, όμως το χειρότερο από όλα είναι πως κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Εγώ ο δυνατός, αυτός που είχα πάντα λύσεις και εναλλακτικές στέκομαι μουδιασμένος και ανήμπορος. Και εκεί ανακύπτουν ερωτήματα, αναδύονται παλιές πεποιθήσεις και τραύματα, όπως: κατά πόσο είμαι ικανός, πόσο αξίζω, τι έχω καταφέρει έως τώρα;
Σ αυτή τη φάση χρειάζεται ένα ασφαλές θεραπευτικό περιβάλλον αρχικά να μας στηρίξει και κατόπιν να μας βοηθήσει, να συνεχίσουμε τη ζωή μας με την δυναμική και το σθένος που όλοι τελικά κρύβουμε μέσα μας.
Υπάρχει ένας “κοινωνικός μύθος” σχετικά με την ανάκαμψη, που λέει, πως μόνος σου πρέπει να “σηκωθείς” και να συνεχίσεις. Αυτός ο μύθος, το μόνο που κάνει είναι να πυροδοτεί και να συντηρεί τη βαθύτερη πεποίθηση μας, πως εφόσον δεν μπορώ να βγω από την κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει είμαι αδύναμος και τελικά μήπως αξίζω αυτό που ζω;
Στην ουσία αυτός ο “μύθος” λειτουργεί αποτρεπτικά στο να ζητήσουμε ψυχολογική βοήθεια από κάποιον ειδικό, με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε να λιμνάζουμε στην αδράνεια, την θλίψη και τα αρνητικά συναισθήματα. Ο χρόνος αντίδρασης και αναζήτησης βοήθειας είναι πολύ σημαντικός και κρίσιμος στην επανένταξη μας στην καθημερινότητα και τη ζωή.
Όσοι έχουν περάσει από μια πετυχημένη ψυχοθεραπευτική διαδικασία, γνωρίζουν καλά, πως η διαδικασία αυτή είναι διαδικασία ενίσχυσης και ενδυνάμωσης του εαυτού μας. Οι καλοί θεραπευτές δεν δίνουν έτοιμες λύσεις, οι λύσεις, οι προοπτικές, οι εναλλακτικές, συνδιαμορφώνονται σύμφωνα με τις αξίες, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του θεραπευόμενου.
Ο θεραπευτής είναι αυτός που βοηθάει να δει κάποιος την δυναμική και τα αποθέματα που ήδη κατέχει και πως μπορεί να τα αξιοποιήσει προς όφελος του. Ξεκινάμε από τη πεποίθηση και τη βεβαιότητα πως ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός και δυνατός να αναλάβει τη ζωή του.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
