Όταν πρωτοδιαγνώστηκα, υποσχέθηκα να μην το πω σε κανέναν και να προσποιηθώ πως όλα είναι καλά. Ωστόσο, μπόρεσα να θεραπευτώ με την κατάλληλη θεραπεία. Για να μην αναφέρω, ότι μετά από μερικά χρόνια θεραπείας, έχω πλέον σταθεροποιηθεί.
Όταν αναφέρω στους άλλους ότι έχω οριακή διαταραχή προσωπικότητας, συνήθως συμβαίνουν δύο πράγματα. Είτε δεν το έχουν ακούσει ποτέ πριν και λένε κάτι τύπου: «είναι σαν τη διπολική διαταραχή;» είτε δείχνουν σημάδια ταραχής και τους φαντάζομαι να ψάχνουν στο μυαλό τους τα σημεία εξόδου για να ξεφύγουν.
Στην πρώτη περίπτωση συνήθως τους εξηγώ πως η Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας (ΟΔΠ) ενέχει αστάθειες στη διάθεση, τις σχέσεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές. Για τη δεύτερη περίπτωση, δεν τους κατηγορώ εντελώς, γιατί και εγώ χρειάστηκε να το ψάξω την πρώτη φορά.
Παρόλο που η έρευνα αναδεικνύει πως η ΟΔΠ προκαλεί σημαντικά προσωπικά προβλήματα, όπως διαταραχή στην εκπαίδευση, την εργασία και την προσωπική ζωή, εκείνοι που έχουν λιγότερα κοινωνικώς αποδεκτά θέματα τείνουν να φαίνονται επικίνδυνοι και ασταθείς, εξαιτίας των αρνητικών προτύπων που προβάλλονται.
Στην ΟΔΠ, το στίγμα διαπερνά ακόμα και τους επαγγελματίες υγείας. Κάποιοι θα μας χαρακτηρίσουν στερεότυπα ως χειριστικούς και επιζητούντες την προσοχή, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι απρόθυμοι να θεραπεύσουν τα άτομα με αυτήν τη διαταραχή. Λόγω της κοινωνικής πίεσης, δεν είναι περίεργο που πολλοί από τους ασθενείς υποφέρουν από αυτοστιγματισμό.
Όταν πρωτοδιαγνώστηκα, υποσχέθηκα να μην το πω σε κανέναν και να προσποιηθώ πως όλα είναι καλά. Ωστόσο, μπόρεσα να θεραπευτώ με την κατάλληλη θεραπεία. Για να μην αναφέρω, ότι μετά από μερικά χρόνια θεραπείας, έχω πλέον σταθεροποιηθεί.
Με 256 πιθανούς συνδυασμούς συμπτωμάτων, η ιδέα ότι η ΟΔΠ επηρεάζει τους πάντες διαφορετικά, είναι ελλιπής. Παρακάτω παρουσιάζω μια ημέρα μου με τη διαταραχή αυτή.
Διαβάστε σχετικά: Οριακή διαταραχή προσωπικότητας
ΟΔΠ- Ημερολόγιο
9:15 π.μ.: Δουλεύω στη θεραπεία μου να αποκτήσω μια καλύτερη πρωινή ρουτίνα. Έχω καταφέρει να μην ξυπνάω πλέον το μεσημέρι, αλλά το πρωινό ξύπνημα είναι κάτι που ακόμα πρέπει να το δουλέψω. Παρόλο που το μισώ, έχω ανακαλύψει πως η μουσική βοηθάει σημαντικά για να ενισχύσει τη διάθεσή μου, οπότε βάζω την αγαπημένη μου μουσική λίστα και ετοιμάζομαι.
10:00 π.μ.: Τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο είναι πλέον εξ αποστάσεως λόγω της πανδημίας, οπότε ανοίγω τον υπολογιστή μου και τα ξεκινάω. Αυτές τις μέρες είναι πιο δύσκολο να μείνω κινητοποιημένη, και ανησυχώ πως οι βαθμοί μου θα πέσουν ξανά.
10:25 π.μ.: Μου πέφτει το στυλό και σκύβω να το πιάσω, παρατηρώ μια κόκκινη κηλίδα στην μπλούζα μου. Σηκώνομαι να δω από που έρχεται το αίμα και πιάνω ένα χαρτομάντηλο να σταματήσω το αίμα, και τότε συνειδητοποιώ ότι έχω πολύ αίμα και στα δάχτυλά μου. Σήμερα φαίνεται πως θα είναι μια πιεστική μέρα.
Συνήθιζα να δαγκώνω τα νύχια μου, αλλά με τόσο χρόνο που περνάω γράφοντας στον υπολογιστή, φαίνεται πως ξεκίνησα να τραυματίζω το δέρμα μου. Η πληγή που έκανα, αυτή τη φορά είναι βαθιά, οπότε χρειάζονται κάποια λεπτά για να σταματήσει.
11:20 π.μ.: Συνήθως έχω να αντιμετωπίσω τον εσωτερικό μου εαυτό που με μισεί, όμως σήμερα φαίνεται δυσκολότερο από ποτέ. «Είμαι μια αποτυχία, το ήξερα ότι δε θα κατάφερνα ποτέ αυτό το πρόγραμμα, ποιο το νόημα να προσπαθήσω;» Παρόλο που ξέρω ότι έχω μείνει μόνο λίγες εβδομάδες πίσω, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πιστέψω πως θα τα καταφέρω.
Μετά από μερικές βαθιές ανάσες, επιστρέφω στο βιβλίο της θεραπείας μου. Επίσης ανοίγω στο κινητό μου την εφαρμογή για τα συναισθήματα μου. Γράφω τα συναισθήματα μου, τι τα προκάλεσε και σκέφτομαι αν είναι δικαιολογημένος ο πανικός μου. Επίσης κάνω μια λίστα με όλες τις αποδείξεις υπέρ και κατά, του ότι είμαι μια αποτυχία. Η στήλη των «κατά» κερδίζει και μπορώ να νιώσω το σώμα μου να ηρεμεί σιγά-σιγά και το μυαλό μου να καθαρίζει.
12:00 μ.μ.: Μου αρέσει η διαδικτυακή θεραπεία. Όταν τελειώσει η πανδημία και οι μάσκες, θα ήταν κάτι που θέλω συνεχιστεί. Είμαι επίσης τυχερή που η θεραπεύτριά μου με καταλαβαίνει. Της λέω για το μικρό επεισόδιο το πρωί, και τονίζει πως ένα μέρος των ακαδημαϊκών μου δυσκολιών αυτήν τη στιγμή, είναι πιθανό να οφείλονται και στις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις. Για παράδειγμα, η αναβλητικότητα στις εργασίες.
Με ρωτάει αν κάνω τις ασκήσεις αναπνοής μου -τις οποίες δεν κάνω- και μου θυμίζει τη χρησιμότητα του να κρατάω ημερολόγιο.
12:50 μ.μ.: Ανοίγω το Twitter. Μετά τη θεραπεία, ορισμένη δόση ντοπαμίνης μου χρειάζεται. Λέω στον εαυτό μου πως θα σκρολάρω μόνο για δέκα λεπτά αλλά ξέρω ότι αυτό δε θα γίνει.
1:25 μ.μ.: Εκτός από ελεύθερη επαγγελματίας συγγραφέας, είμαι και εκδότης της δικής μου δουλειάς. Προφανώς, το πολυάσχολο πρόγραμμά μου δε βοηθάει με το άγχος που έχω τώρα, αλλά πρέπει να βγει. Διαπραγματεύομαι με τον εαυτό μου αν θα πρέπει να απαντήσω στα emails ή να διαβάσω. Παρόλο που τα εισερχόμενα μου αυξάνονται και με ανησυχεί, δεν είναι αρκετά σημαντικά ακόμα.
2:10 μ.μ.: Πίσω στο Twitter. Δεν μπορώ να σταματήσω! Έχω εμμονή. Σήμερα, μιλούν για μια ακόμα φορά για τις σχέσεις. Μοιράζομαι τα πιο αστεία tweets με μια φίλη και ξεκινάει μια συζήτηση για τη δική μας ερωτική ζωή.
Αργότερα, με ρωτάει αν θα ήθελα να ξεκινήσω ξανά να βγαίνω ραντεβού. Είναι αστείο. Οι φίλοι μου δεν με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θα σταματήσω να βγαίνω. Προς υπεράσπισή τους, πάντα είχα επαφές με κάποιον. Όμως τώρα που δεν βγαίνω πλέον με κανέναν εδώ και τρία χρόνια και είχα μόνο μια επαφή αυτό το διάστημα, μπορώ να πω πως πλέον ανησυχούν λίγο.
Οι σχέσεις είναι δύσκολες για όλους μας, αλλά ακόμα περισσότερο για κάποιον με ΟΔΠ. Σκέφτηκα το τελευταίο άτομο που είχα σχέση σοβαρή και όταν τελείωσε, αναστατώθηκα τόσο πολύ που σχεδόν έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Όμως αυτό δεν το λέω στη φίλη μου.
Απαντώ στη φίλη μου, «Ίσως σε ένα χρόνο; ποτέ; Τέτοιες συζητήσεις μου θυμίζουν πως τα ραντεβού είναι σαν γκέτο»
2:22 μ.μ.: Σκέφτομαι τη συζήτηση με τη φίλη μου. Οι σχέσεις είναι σίγουρα κάτι που με πυροδοτεί, και δεν πιστεύω πως είμαι έτοιμη. Εκτός από αυτό, δεν θέλω να ξανακυλήσω. Μια θλίψη συσσωρεύεται στο στομάχι μου καθώς μου υπενθυμίζω πως είναι πιο ασφαλές να είμαι μόνη μου.
Όμως δεν καταπιέζω αυτό το συναίσθημα, αντίθετα το αφήνω να βγει. Και με τη φωνή της θεραπεύτριάς μου να ηχεί στο μυαλό μου, ανοίγω την εφαρμογή για της αναπνοές και κάνω την άσκηση.
2:29 μ.μ. : Θα έπρεπε να το κάνω αυτό πιο συχνά.
3:45 μ.μ.: Ο ψυχίατρός μου με πιέζει να πηγαίνω για περπάτημα, αλλά σιχαίνομαι να περπατάω χωρίς λόγο. Αντίθετα, ξεκίνησα να κάνω βαράκια. Πηγαίνω στο γυμναστήριο 4 φορές την εβδομάδα και σήμερα θα κάνω τα πόδια. Πάντα καταλήγω πτώμα μετά από το μάθημα, για αυτό φροντίζω να τρώω πριν πάω.
5:15 μ.μ.: Κάνω ένα διάλειμμα να δω τα emails μου, αν μου απάντησε μια εκδότρια που συνεργάζομαι. Όχι. Ένας πανικός με πιάνει καθώς αναρωτιέμαι αν το κείμενό μου είναι τόσο κακό που δε θέλει καθόλου να απαντήσει. Ή μήπως ήμουν ένα βάρος για να ασχοληθεί μαζί μου; Όχι, πάλι κάνω το ίδιο. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και αυτή τη φορά, κάνω μια λίστα με τα υπερ και τα κατά των ανησυχιών μου. Μου υπενθυμίζω ότι, εφόσον είμαι και εγώ εκδότρια, ξέρω πως πιθανώς να πνίγεται.
7:30 μ.μ.: Έφυγα για το γυμναστήριο πριν γυρίζουν από το σχολείο τα μικρά μου αδέρφια, οπότε τώρα που γύρισα τρέχουν πάνω μου και με αγκαλιάζουν.
8:15 μ.μ.: Παρόλο που προσπαθώ να μην δουλεύω τα βράδια, δεν μπορώ να αντισταθώ. Είμαι πιο ενεργή το βράδυ, οπότε ανεβαίνω πάνω και ξεκινάω να ασχολούμαι με τα πρότζεκτ μου.
9:20 μ.μ.: Χτυπάει το κινητό, και βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα από κάποιον φίλο μου. Μιλάμε τελευταία για θρησκευτικά θέματα και πλέον είναι σίγουρα το αγαπημένο μου άτομο.
Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, από σύντροφο έως γονέα, και είναι πιθανό να υπάρχουν περισσότερα από ένα τέτοια άτομα. Τα δικά μου είναι συνήθως άντρες και είναι πιθανοί ή και προσωρινοί σύντροφοι μου. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτός είναι ένα παλιό φλερτ, οπότε είναι συναισθηματικά περίπλοκο.
Μου πήρε έξι και παραπάνω μήνες να καταλάβω αν τα συναισθήματά μου για εκείνον είναι αληθινά ή επειδή μου δίνει μια επιβεβαίωση. Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς, αλλά δεν είμαστε συμβατοί, οπότε δε θα ήθελα να βγω μαζί του, μια σκέψη που κάποια χρόνια πριν δε θα μπορούσα να κάνω. Αν το σκεφτείς, το γεγονός ότι δεν πανικοβάλλομαι με αυτήν την κατάσταση και απλά απολαμβάνω τη παρέα του, είναι ένα μεγάλο σημάδι εσωτερικής βελτίωσης.
«Μήπως είμαι σε θέση να εμπλακώ σε σχέση νωρίτερα από ότι νόμιζα; Μου υπόσχομαι να το σκεφτώ σοβαρά και να αρχίσω να βγαίνω όταν μειώσω το χρόνο που μου παίρνει να επεξεργαστώ τα συναισθήματά μου, στο μισό. Ελπίζω να μην μου πάρει παραπάνω από ένα χρόνο.»
10:00 μ.μ.: Άργησα! Κλείνω επιτέλους τον υπολογιστή και πάω για ύπνο. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, αλλά η θεραπεύτριά μου με προειδοποίησε ότι ίσως οφείλεται στη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών το βράδυ. Της υποσχέθηκα να μην τα χρησιμοποιώ μέχρι αργά, ούτε να παίρνω το κινητό μου στο κρεβάτι, αλλά το έχω ήδη κάνει. Μπαίνω στο Youtube σε κάποια αγαπημένα κανάλια.
11:30 μ.μ.: Ώρα για ύπνο! Τραβάω τη σακούλα με τα φάρμακά μου και παίρνω ένα αντικαταθλιπτικό χάπι για την Καταθλιπτική Διαταραχή. Τα άτομα με ΟΔΠ είναι πιο πιθανό να έχουν συννοσηρότητα με άλλες σωματικές ή ψυχιατρικές διαταραχές. Η αγωγή είναι πολύ αποτελεσματική, αλλά μου δημιουργεί ναυτια, οπότε προσπαθώ να τα παίρνω ακριβώς πριν τον ύπνο. Πάντα ξεχνάω να παίρνω τα συμπληρώματα διατροφής μου μέσα στη μέρα, οπότε τα παιρνω τώρα. Δουλεύουν; Δεν έχω ιδέα, αλλά δε χάνω τίποτα.
Συνοψίζοντας
Η συνεχής επεξεργασία των συναισθημάτων μου, είναι εξουθενωτική. Με εκνευρίζει που συνέχεια σκέφτομαι τα ίδια θέματα. Συνήθως πιάνω τον εαυτό μου να είναι λίγο στεναχωρημένος με την συνεχή ενασχόληση με τον εαυτό μου, για να εξασφαλίζω να είμαι σταθερή. Αλλά όσο πιο πολύ το κάνω, τόσο πιο αυτόματο γίνεται.
Η ΟΔΠ δεν εξαφανίζεται, αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο πιο καλά καταφέρνω να ζω με αυτή. Και ενώ αρνιούμουν να προγραμματίζω το μέλλον μου, πλέον είμαι αισιόδοξη!
Αρνούμαι να αποκαλούμαι πάσχουσα από ΟΔΠ. Παλεύω με το μέσα μου, και είμαι σίγουρα νικήτρια.
Απόδοση: Παπακώστα Ναταλία – Ψυχολόγος MSc
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
