Η ρίζα του προβλήματος είναι η ανασφάλεια. Ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να κοιτάει ψηλά και να εξελίσσεται βυθίζεται σε έναν αγώνα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του. Πλέον δεν κοιτάμε προς τα πάνω αλλά προς τα μέσα.
Ζούμε στην εποχή της αποσταθεροποίησης, της παρακμής, των αχαλίνωτων χτυπημάτων, της παραβίασης ορίων, της κρίσης αξιών και θεσμών, του βιασμού της βεβαιότητας! Στην εποχή μας διαλύονται οι όποιες βεβαιότητες μας απέμειναν. Η μια κρίση διαδέχεται την άλλη, η μια κρίση ενσωματώνεται μέσα στην άλλη. Η κρίση έγινε μέρος μιας νέας κανονικότητας. Μια νέα κανονικότητα που μας εκβίασε να την αποδεχτούμε γρήγορα χωρίς να λάβει υπόψη την οδύνη που έρχεται μαζί με την αλλαγή.
Ο καθένας μας κουβαλά την ατομική του οδύνη και οι ατομικές οδύνες τροφοδότησαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν την κοινωνική οδύνη. Είμαστε μια κοινωνία οδυνών. Η επικοινωνιακή τακτική της οδύνης είναι το σύμπτωμα. Άγχος, κρίσεις Πανικού, κενότητα, κατάθλιψη, παραβατικότητα, βία, εγκληματικότητα περπατούν στον δρόμο που οδηγεί στην οδύνη. Η ρίζα του προβλήματος είναι η ανασφάλεια.
Ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να κοιτάει ψηλά και να εξελίσσεται βυθίζεται σε έναν αγώνα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του. Πλέον δεν κοιτάμε προς τα πάνω αλλά προς τα μέσα. Αγωνιζόμαστε για να μπορούμε να επιβιώνουμε και η πίεση που φέρει τούτος ο αγώνας μας απανθρωποποιεί ενεργοποιώντας τον πρωτόγονο εγκέφαλο μας! Γεμίσαμε ανάλγητους απαθής πολίτες με ανοικτά τραύματα.
Διαβάστε σχετικά: Πως ο παθολογικός ναρκισσισμός επηρεάζει τις σχέσεις;
Γιατί φτάσαμε εδώ; Πώς καταντήσαμε έτσι;
Από την δεκαετία του 1970 υπήρχαν κάποιες επιστημονικές φωνές που ψιθύριζαν την πτώση του συλλογικού και την ανόρθωση του ατομικισμού, του τομαρισμού. Βαθμιαία οδηγηθήκαμε στο να ζούμε σε μια εποχή επώασης νάρκισσων. Στην εποχή των ασυντρόφευτων αλλά και των μοναχικών αυτόνομων.
Στην εποχή μας λαχταράμε το να έρθουμε κοντά αλλά από φόβο συγχώνευσης τρέχουμε μακριά. Είμαστε ενήμεροι με κούφιες πληροφορίες. Οι επαναστατικές φωνές μας καταπνίγονται στον βούρκο της αδιαφορίας και της παραπληροφόρησης ενώ οι καταγγελτικοί [U1] [U2] λόγοι αφυδατώνονται, ξεφυλλίζονται, αποδομούνται!
Ο Νάρκισσος πνίγηκε στο ποτάμι κοιτώντας εμμονικά τον εαυτό του, ζώντας σε ένα δικό του σχήμα, αιχμάλωτος της αδυναμίας του να συνυπάρξει, να συναισθανθεί, να συντροφευτεί, να αντιληφθεί, να αντιδράσει!
Έτσι καθώς αποχαυνωνόμαστε κοιτώντας παθητικά τις αξίες μας να συνθλίβονται στην μηχανή που την βάφτισαν πρόοδο, έτσι όπως βυθιζόμαστε στο χάος της αβεβαιότητας, έτσι όπως ταλανιζόμαστε από τα απανωτά κτυπήματα των γεγονότων που μας σπρώχνουν ακόμη πιο κοντά στο λήθαργο… Έτσι μπορούμε να ανασηκώσουμε το ανάστημα μας και να γίνουμε μια αγκαλιά, να νιώσουμε και πάλι κοντά, να πορευτούμε παρέα, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να επιστρέψουμε στην εποχή του συλλογικού, να θυμηθούμε πώς είμαστε Άνθρωποι!
Ο καθένας ας ξεκινήσει από το σπίτι του, την γειτονιά του, την κοινότητα του, τον δήμο του, την πόλη του…μόνο έτσι θα ανασυσταθεί ο πολιτισμός της φροντίδας!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
