Τι αναφέρει η νέα διαταραχή που αναφέρεται στο νέο DSM-5;
Σύμφωνα με τη νέα έκδοση του DSM 5, κάνει την εμφάνισή της μια νέα διαταραχή. Η διαταραχή παρατεταμένου πένθους αφορά οποιονδήποτε πενθεί για περισσότερο από 6 μήνες (παιδιά ή έφηβοι) ή για περισσότερο από 12 μήνες (ενήλικες) και οδηγεί σε μειωμένη λειτουργικότητα στο σπίτι, στην εργασία ή στις κοινωνικές του υποχρεώσεις και συναναστροφές.
Μερικά από τα συμπτώματα της παρατεταμένης διαταραχής πένθους είναι:
- Διάσπαση της ταυτότητας (π.χ. αίσθημα σαν να έχει πεθάνει μέρος του εαυτού του).
- Έντονη αίσθηση δυσπιστίας για τον θάνατο.
- Αποφυγή υπενθυμίσεων ότι το άτομο είναι νεκρό.
- Έντονος συναισθηματικός πόνος (π.χ. θυμός, πικρία, θλίψη) που σχετίζεται με το θάνατο.
- Δυσκολία στη συνέχιση της ζωής (π.χ. προβλήματα συναναστροφής με φίλους, επιδίωξη ενδιαφερόντων, σχεδιασμός για το μέλλον).
- Συναισθηματικό μούδιασμα.
- Νιώθοντας ότι η ζωή δεν έχει νόημα.
- Έντονη μοναξιά.
Διαβάστε σχετικά: Απώλεια. Πως μας επηρεάζει και πως τη διαχειριζόμαστε (1ο μέρος)
Αυτές οι αντιδράσεις θλίψης συμβαίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν κάθε μέρα για τουλάχιστον ένα μήνα. Το άτομο βιώνει κλινικά σημαντική δυσφορία ή έκπτωση σε κοινωνικούς, επαγγελματικούς ή άλλους σημαντικούς τομείς της λειτουργικότητας.
Στην περίπτωση της παρατεταμένης διαταραχής πένθους, η διάρκεια του πένθους του ατόμου υπερβαίνει τα αναμενόμενα κοινωνικά, πολιτιστικά ή θρησκευτικά πρότυπα και τα συμπτώματα δεν εξηγούνται καλύτερα από άλλη ψυχική διαταραχή.
Η συμπερίληψη αυτής της διαταραχής στο διαγνωστικό εργαλείο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρεία δεν είναι καθόλου τυχαία. Όπως εξηγεί ο πρόεδρος της Εταιρείας, Vivian B. Pender, “οι συνθήκες στις οποίες ζούμε, με περισσότερους από 675.000 θανάτους λόγω του COVID, μπορεί να κάνουν την παρατεταμένη διαταραχή θλίψης πιο διαδεδομένη. Αν έχασες πρόσφατα κάποιον από τους κοντινούς σου, είναι σημαντικό να κάνεις έναν έλεγχο με τον εαυτό σου. Η θλίψη σε αυτές τις συνθήκες είναι φυσιολογική, αλλά όχι σε ορισμένα επίπεδα και όχι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν κάθε μέρα για μήνες. Η βοήθεια είναι διαθέσιμη”.
Με βάση τα παραπάνω, δεν δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως σύντομα θα κάνει την εμφάνισή του και το “χάπι του πένθους”. Άνθρωποι που πενθούν, κινδυνεύουν σύντομα να χαρακτηριστούν ψυχικά ασθενείς και να καταλήξουν καταναλωτές αχρείαστων ψυχιατρικών φαρμάκων.
Το πένθος είναι φυσιολογική και εντελώς προσωπική διαδικασία. Μπορεί να διαρκεί για μεγάλο διάστημα αλλά μπορεί και για μια ζωή, χωρίς να συνεπάγεται την ύπαρξη κάποιας ψυχικής ασθένειας. Τα άτομα που πενθούν δεν χρειάζονται φάρμακα, αλλά κατανόηση και στήριξη.
Χρειάζονται το δικό τους χρόνο, η διάρκεια τού οποίου εξαρτάται από τους εκάστοτε κοινωνικούς και πολιτισμικούς κανόνες, αλλά και από την προσωπικότητα και τα βιώματα του κάθε ανθρώπου. Χρόνο που, όπως αποδεικνύεται από ερευνητικά δεδομένα, είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που αυθαίρετα ορίζει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία.
Το παθολογικό πένθος διαφέρει κατά πολύ και συνδυάζεται με παραληρηματικές ιδέες ή σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ αφορά μια μικρή μόνο μειοψηφία ανθρώπων.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
