«To 99% του πληθυσμού ντρέπεται να μιλήσει δημόσια και από το υπόλοιπο 1%, το 99% δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει»
Jarod Kintz.
Η φοβία της ομιλίας μπροστά σε κοινό έχει τις ρίζες του στην παιδική μου ηλικία, τότε που με έκαναν να σωπαίνω οι δάσκαλοί μου γιατί μιλούσα δυνατά ή ο πατέρας μου επειδή αντιμιλούσα ή όταν ανακάλυπτα ότι έκανα λάθος που φώναζα με τόση θέρμη μια θεωρία η οποία τελικά.. δεν ίσχυε.
Υπάρχουν πολλές φοβίες που αναπτύσσουμε κατά την παιδική μας ηλικία από καλοπροαίρετα μηνύματα που λαμβάνουμε από γονείς και δασκάλους, οι οποίες περιορίζουν πολλές εκφράσεις μας στην ενήλικη ζωή μας, μέχρις ότου γίνουν συνειδητές.
Η πρώτη μου δημόσια ομιλία στο πανεπιστήμιο ήταν τόσο απογοητευτική ως εμπειρία που ορκίστηκα να μην εκτεθώ ποτέ ξανά μπροστά στο κοινό, ώσπου κάτι άλλαξε. Και αυτό που άλλαξε ήταν αυτό που συνειδητοποίησα κι έτσι μπορούσα να μοιράζομαι σε μικρές ομάδες ανθρώπων τί είναι σημαντικό για εμένα χωρίς να τρέμω.
Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν δεν μπορούν να ξέρουν ποιοι είμαστε. Αυτό που γνωρίζουν είναι μόνο μια αντίληψη που έχουν για εμάς. Κι ακόμα κι όταν νομίζουν ότι κάνουν κάποια σχόλια για εμάς, στην πραγματικότητα μιλούν για τον εαυτό τους. Αυτό που λένε δηλαδή οι άλλοι άνθρωποι για εμένα, αφορά εμένα σε ελάχιστο βαθμό.
Ο καθένας μας βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Εάν δεν συμφωνώ με κάποιον μπορώ απλά να του πω «ακούω αυτό που λες». Δεν χρειάζεται να βλέπουμε τα πράγματα από την ίδια πλευρά. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ πάντα να βλέπουμε τα πράγματα από την ίδια πλευρά.
Ένας τρόπος να αλλάξεις κι εσύ την οπτική σου είναι να κατανοήσεις και να δουλέψεις πάνω στα ακόλουθα σημεία:
- Να θυμάσαι ότι μοιράζεσαι την υποκειμενική σου εμπειρία για αυτό το οποίο μιλάς, το πώς δηλαδή εσύ το βιώνεις. Ίσως να βοηθούσε να πεις απλά «αυτό το οποίο μοιράζομαι είναι μια αλήθεια για μένα».
- Είναι ευκολότερο να υπερασπιστείς την άποψή σου όταν το θέμα αυτό σε ενδιαφέρει. Προσπάθησε να εντοπίσεις τι είναι σημαντικό για εσένα σε αυτό το μήνυμα και χρησιμοποίησε την εμπειρία σου για να μιλήσεις.
- Ο φόβος του να μιλήσεις δημόσια είναι απλά μια ιστορία. Τι θα συνέβαινε εάν έλεγες στον εαυτό σου μια άλλη ιστορία; Για παράδειγμα: Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα που σημαίνουν πολλά για μένα και που μπορούν ενδεχομένως να βοηθήσουν και κάποιον άλλο. Καμιά φορά μας βοηθά να δούμε ότι οι ιστορίες μας περιορίζουν αυτό που θέλουμε να κάνουμε, αυτό που θέλουμε ή μπορούμε να γίνουμε.
- Προσπάθησε να αναλάβεις μεγαλύτερη ευθύνη. Όταν παίρνω μεγαλύτερα ρίσκα, μεγαλώνω, ενηλικιώνομαι, γίνομαι πιο ζωντανός, πιο ώριμος, πιο ενδιαφέρων. Και φυσικά, αισθάνομαι πιο χαρούμενος γιατί έχω σταματήσει να ζω με το φόβο.
Με αυτά τα σημεία κατά νου, έχω μειώσει το φόβο του να μιλήσω δημόσια μπροστά σε κοινό και εύχομαι να το κάνεις κι εσύ.
---------------------------------------------------------
Πηγή: blogs.psychcentral.com
Συγγραφείς: Jake and Hannah Eagle
Απόδοση - Επιμέλεια: Στέλλα Κοσμά, MSc Συμβουλευτικής στην Ειδική Αγωγή, την Εκπαίδευση και την Υγεία
