Μέχρι φέτος, δεν γνώριζα τίποτα για τη σχέση μεταξύ τραύματος και διπολικής διαταραχής. Μόνο όταν άρχισα να βιώνω την εμφάνιση της επιλόχειας διπολικής διαταραχής μετά τον τοκετό, απέκτησα ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.
Από το 2010, υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός μελετών που αξιολογούν τη σχέση μεταξύ του παιδικού τραύματος και της εκδήλωσης της διπολικής διαταραχής. Σε μια ανασκόπηση του 2020, μια ομάδα διεθνών ερευνητών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η έκθεση των παιδιών σε τραύμα κατά τη διάρκεια νευροαναπτυξιακών σταδίων στις αρχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της νεαρής ενηλικίωσης, συμβάλλει σε αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης διπολικής διαταραχής.
Επιπλέον, η έρευνα δείχνει ότι το παιδικό τραύμα μπορεί να έχει ρόλο ακόμη και στη σχέση μεταξύ γενετικής και διπολικής διαταραχής.
Μέχρι φέτος, δεν γνώριζα τίποτα για τη σχέση μεταξύ τραύματος και διπολικής διαταραχής. Μόνο όταν άρχισα να βιώνω την εμφάνιση της επιλόχειας διπολικής διαταραχής μετά τον τοκετό, απέκτησα ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.
Το σπιράλ
Είχαν περάσει τρεις μήνες μετά τον τοκετό όταν βίωσα διάφορα γεγονότα που μου ξύπνησαν μνήμες παρελθοντικών τραυμάτων. Με απλά λόγια, το σύστημα μου υπερφορτώθηκε. Άρχισα να παρατηρώ την εμφάνιση υπομανιακών συμπτωμάτων. Είχα αγωνιώδεις σκέψεις, πάλευα με μεγαλειώδεις σκέψεις και παρορμητικότητα.
Παρατήρησα ότι είχα υπερβολικά και μη φυσιολογικά επίπεδα ενέργειας, υπερβολική αυτοπεποίθηση και μια συνολική αίσθηση ότι ήμουν “στην κορυφή του κόσμου”. Είχα παλέψει με κάποια από αυτά τα συμπτώματα πριν από τον τοκετό, αλλά με κάθε επεισόδιο γίνονταν σταθερά πιο ανεξέλεγκτα. Άρχισα να δυσκολεύομαι να σκεφτώ καθαρά, όσο κι αν προσπαθούσα. Παρεμπόδιζαν την ικανότητά μου να λειτουργώ.
Τα καταθλιπτικά επεισόδια ήταν ανησυχητικά και σημαντικά πιο σοβαρά από οποιοδήποτε επίπεδο καταθλιπτικής κατάστασης που είχα βιώσει ποτέ. Ένιωθα εντελώς μουδιασμένη. Ο σύζυγός μου επέστρεφε στο σπίτι και έβρισκε το «κουφάρι» μου να ταΐζει το μωρό χωρίς κανένα συναίσθημα, ενώ το ενός έτους μαζί με το τρίχρονο παιδί μας έτρεχαν από εδώ και από εκεί.
Κάθε φορά που ανέβαινα στη ζυγαριά, φαινόταν να χάνω κι άλλο βάρος και δεν μπορούσα να το σταματήσω. Είχα αρχίσει να συναντιέμαι με μια σύμβουλο, αλλά δεν φαινόταν να ξέρει τι συνέβαινε και είχε αρχίσει να κάνει σχόλια για να με παραπέμψει.
Αναγνωρίζοντας αυτά τα σκαμπανεβάσματα ως συμπτώματα διπολικής διαταραχής, άρχισα να ψάχνω, αναρωτώμενη αν υπήρχε η “επιλόχειος διπολική διαταραχή”. Διαπίστωσα ότι, αν και ήταν σπάνια, υπήρχε τέτοια διάγνωση και, σε αντίθεση με την επιλόχειο κατάθλιψη, θα μπορούσε να είναι μία διαταραχή δια βίου. Ένιωθα απελπισμένη. Ένιωθα παγιδευμένη. Όλα αυτά ήταν μεγάλο βάρος για εμένα.
Η διερεύνηση του παιδικού τραύματος
Λόγω του δικού μου ιστορικού σημαντικού τραύματος και της δουλειάς μου ως θεραπεύτρια, το όνειρό μου ήταν πάντα να εκπαιδευτώ στο EMDR, μια μέθοδο θεραπείας που χρησιμοποιείται συχνά για τη θεραπεία της ΔΜΤΣ. Κατά σύμπτωση, η εταιρεία μου μόλις μου είχε δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ σε αυτή την τεχνική. Θα μάθαινα πώς να καθοδηγώ τους θεραπευόμενους στη χρήση της διμερούς διέγερσης του EMDR, ή της εναλλασσόμενης διέγερσης και στις δύο πλευρές του σώματος, με τρόπο που χρησιμοποιεί την ικανότητα του εγκεφάλου να μειώνει τις επιπτώσεις του τραύματος.
Την πρώτη ημέρα της εκπαίδευσης, μας συμβούλευσαν να αποκαλύψουμε αν είχαμε ιστορικό σημαντικού τραύματος, καθώς θα προσάρμοζαν κατάλληλα την εκπαίδευση ώστε να είναι λιγότερο ενοχλητική για εμάς.
Δεν είχα το θάρρος να μιλήσω και βρέθηκα πέρα για πέρα πυροδοτημένη εκείνη την ημέρα. Μέχρι το τέλος της νύχτας, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να κοιτάζω τους τοίχους. Πάντα ήμουν μαχήτρια, αλλά εκείνη τη νύχτα εγκατέλειψα τον εαυτό μου και τη ζωή. Ένιωσα μάλιστα ότι δεν ήταν θέμα του αν θα αυτοκτονούσα, αλλά το πότε.
Δεν ήθελα απεγνωσμένα να επιστρέψω στη δεύτερη μέρα της εκπαίδευσής μου, αλλά οι τάσεις μου να ικανοποιώ τους ανθρώπους υπερίσχυσαν της κατάθλιψης και του τρομακτικού φόβου να πυροδοτηθώ περαιτέρω. Εκείνη την ημέρα, με κάποιο τρόπο, τα πράγματα άλλαξαν. Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τεχνικές για την αντιμετώπιση των τραυμάτων μας και μπόρεσα να επεξεργαστώ τους φόβους μου για την εκδήλωση της διπολικής διαταραχής.
Η άσκηση “Ασφαλής τόπος” του EMDR ήταν ένα από τα πρώτα εργαλεία που χρησιμοποιήσαμε εκείνο το πρωί, η οποία περιελάμβανε την οπτικοποίηση ενός τόπου που ήταν προσωπικά χαλαρωτικός και συνδυάστηκε με διμερή διέγερση, βοηθώντας στην καταπράυνση της υποσυνείδητης ροής των ερεθισμάτων που μαινόταν μέσα μου.
Το υπόλοιπο της ημέρας χτίστηκε πάνω σε αυτό το θεμέλιο μέσω πρόσθετων ασκήσεων που συνδύαζαν τη χρήση της διμερούς διέγερσης και την ειλικρινή αναγνώριση των φόβων μου. Η εσωτερική μου καταιγίδα αντιμετωπίστηκε με ένα συναίσθημα που είχε γίνει μακρινή ανάμνηση: την ηρεμία. Βρήκα την ελπίδα στη θέση της απελπισίας μου.
Η ανατροπή
Εκείνο το βράδυ, αισθάνθηκα επιτέλους ξανά τον εαυτό μου για πρώτη φορά μετά από μήνες. Το υπόλοιπο της εβδομάδας ήταν παρόμοιο, και μέχρι το τέλος της εκπαίδευσης, ένιωθα πιο σταθερή συναισθηματικά από ό,τι είχα νιώσει σε όλη μου τη ζωή. Οι τεχνικές EMDR είχαν αντιμετωπίσει άμεσα πολλά από τα συμπτώματά μου και με έκαναν να νιώσω ξανά ολόκληρη.
Όταν επέστρεψα στη δουλειά μου τις επόμενες εβδομάδες, άρχισα να συναρμολογώ τα κομμάτια του παζλ. Παρατήρησα ότι ένας θεραπευόμενος (ο οποίος είχε επίσης ιστορικό τραύματος) περνούσε μια παρόμοια εξέλιξη διπολικών συμπτωμάτων.
Άρχισα να αναλογίζομαι τη δουλειά μου με προηγούμενους θεραπευόμενους και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε έναν θεραπευόμενο στα χρόνια που εργάζομαι στον τομέα της ψυχικής υγείας, ο οποίος να είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή χωρίς να έχει ιστορικό κάποιου επιπέδου τραύματος.
Αυτή η ανακάλυψη με οδήγησε να αναρωτηθώ: Αν η δική μου εμφάνιση διπολικών συμπτωμάτων μπορούσε να αντιμετωπιστεί μέσω της θεραπείας του τραύματος, θα μπορούσε αυτό να λειτουργήσει και για άλλους ανθρώπους; Θα μπορούσαν οι μέθοδοι EMDR να θεραπεύσουν δυνητικά τη διπολική διαταραχή;
Φυσικά, υπάρχουν τόσα πολλά ερωτήματα στα οποία δεν έχω ακόμη απαντήσεις. Ίσως κάποια μέρα μου δοθεί η ευκαιρία να διεξάγω έρευνα για να ελέγξω τις θεωρίες που αναπτύσσω. Σήμερα, ωστόσο, προσπαθώ να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία και να ενημερώσω τον κόσμο – να ανθίσω εκεί που φυτεύτηκα. Έχω αρχίσει να γράφω ένα ιστολόγιο στο οποίο μοιράζομαι το ταξίδι μου στην ψυχική υγεία με την ελπίδα να ενθαρρύνω και να εξομαλύνω τα συναισθήματα των άλλων.
Ο τομέας της ψυχικής υγείας εξελίσσεται συνεχώς. Μεγαλώνει με τον χρόνο και διευρύνεται με την πρόοδο της τεχνολογίας. Ενώ μπορεί να μην έχουμε ακόμη όλες τις απαντήσεις, έχουμε ελπίδα.
Όταν η Ρεμπέκα Κίνταλ ήταν 14 ετών, ο αδελφός της έπαθε ψυχωσικό επεισόδιο και αφαίρεσε τη ζωή της μητέρας τους. Αυτό πυροδότησε το πάθος της να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που παλεύουν με ψυχικές ασθένειες. Τώρα είναι θεραπεύτρια και έχει ξεκινήσει ένα ιστολόγιο γύρω από την ψυχική υγεία, τις επιπτώσεις του τραύματος και την υπέρβαση του, στο Behindthecurtainblog.org.
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
