Ένα παιδί με ΔΕΠ/Υ ή ΔΑΦ μάλλον παλεύει καθημερινά να είναι λειτουργικό μέσα στα κοινωνικά πλαίσια που ανήκει είτε του σχολείου, είτε των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων. Μέσα σε αυτή την καθημερινότητα πολύ συχνά, πάλλεται και η οικογένεια γύρω από το ρυθμό τους.
Αντιστοίχως, το ίδιο συχνά οι γονείς δέχονται κριτική και επικριτικά σχόλια γύρω από τον τρόπο συμπεριφοράς των παιδιών τους και οι ίδιοι φοβούνται ή εγκλωβίζονται σε αυτές τις αφηγήσεις. Με αφορμή όλα αυτά τα συναισθήματα ντροπής και φόβου επέλεξα να μοιραστώ την παρακάτω αφήγηση ενός πατέρα παιδιού με ΔΕΠ/Υ.
Η αφήγηση ενός πατέρα παιδιού με ΔΕΠ/Υ
Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο χωρίς φασαρία. Φαινόταν τέλειος από την αρχή, με λαμπερά, περίεργα μάτια που έβλεπαν το δωμάτιο του μαιευτηρίου, απορροφώντας την κάθε λεπτομέρεια. Η σύζυγός μου και εγώ τον ονομάσαμε Άγγελο, καθώς πίσω από αυτό το βλέμμα αισθανόμασταν ότι κρυβόταν ένας άνθρωπος έξυπνος και χαρισματικός. Καθώς τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου σε εκείνο το δωμάτιο, ένιωσα τυχερός που είμαι ο πατέρας αυτού του “τέλειου” αγοριού.
Τα χρόνια πέρασαν και είδα ότι ο Άγγελος άλλαξε από εκείνο το τέλειο παιδί στην αίθουσα του μαιευτηρίου, σε ένα αγόρι με σημαντικές αναπτυξιακές διαταραχές.
Διαβάστε σχετικά: Προωρότητα και ΔΕΠ-Υ
Είχε αρχίσει να φέρεται διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, π.χ. ενοχλούσε έντονα τους φίλους του για να τους ενημερώσει ότι ήταν ευτυχισμένος, και ανεξάρτητα από το πόσες φορές του λέγαμε να μην το κάνει δεν σταματούσε. Όταν ξεκίνησε το νηπιαγωγείο, επιβεβαιώσαμε ότι ήταν διαφορετικός, καθώς δεν είχε αντίληψη του χρόνου και δυσκολευόταν πολύ να επικοινωνήσει αποτελεσματικά με τους συνομήλικούς του.
Παρόλα αυτά, η γυναίκα μου και εγώ δεν θα παραδεχόμασταν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων του μέχρι να ακούσουμε τελικά έναν γιατρό να λέει, Φαίνεται το παιδί σας να παρουσιάζει χαρακτηριστικά συμπτώματα της ΔΕΠΥ, δηλαδή τη διάσπαση προσοχής, την παρορμητικότητα και την υπερκινητικότητα. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Άγγελός ήταν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά, αλλά ήμουν πεπεισμένος ότι αν προσπαθήσω αρκετά σκληρά, θα μπορούσα να τον κάνω “κανονικό”.
Αυτοέλεγχος: Το παιδί μου μπορεί να έχει ΔΕΠ/Υ;
Στην ηλικία των έξι ετών, ο Άγγελος ξεκίνησε να προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο σε μία τοπική ομάδα με συμμαθητές του. Φάνηκε όμως ότι προτιμούσε να ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του μαζεύοντας χαλίκια και αγριόχορτα στο χώρο του γηπέδου. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι συμπαίκτες του τρέχουν σε όλο αυτό το μέρος για να πιάσουν μια μπάλα όταν υπήρχαν τόσα πολλά όμορφα λουλούδια για να ασχοληθούν γύρω τους.
Ο Άγγελος συνέχισε το ποδόσφαιρο, αλλά απέδειξε ότι ενδιαφερόταν περισσότερο να παίζει με οτιδήποτε άλλο που υπήρχε στο χώρο του γηπέδου παρά να κυνηγάει την μπάλα. Τίποτα μάλλον δεν τον αφορούσε περισσότερο τότε από την κατασκευή αριστουργημάτων με Lego.
Σε ηλικία επτά ετών, ο Άγγελός ήταν πλέον διαγνωσμένος με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ/Υ). Η περίεργη συμπεριφορά του συνέχιζε. Ακόμα, ήμουν αποφασισμένος να βρω κάτι που θα μπορούσε να κάνει όπως κάθε άλλο μικρό αγόρι της ηλικίας του. Συνεπώς, τον έγραψα σε μια ομάδα προσκόπων και ξεκινήσαμε μαζί το πρώτο Σαββατοκύριακο πεζοπορία καθώς θεώρησα ότι η παρουσία μου θα τον βοηθούσε με την καινούργια του ομάδα.
Στα μισά της διαδρομής, βρήκα τον εαυτό μου με τον σακίδιο του Άγγελου και δικό μου στους ώμους μου, καθώς συνέχιζε να εξετάζει οτιδήποτε γύρω του περπατώντας με τα χέρια του ή χρησιμοποιώντας ένα ραβδί για να ανιχνεύει καλύτερα τα ευρήματα του κατά τα λεγόμενά του.
“Τι είναι λάθος σε σχέση με το παιδί μου;”
Μέχρι τη στιγμή που καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο του κάμπινγκ, τα άλλα παιδιά είχαν φτάσει εδώ και ώρα και είχαν ήδη στήσει τις σκηνές τους. Ο αρχηγός της ομάδας μου έλεγε αισιόδοξα πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που έκανε ο Άγγελος . Ένιωθα ότι ήθελα να ουρλιάξω, αλλά με παρηγορούσε η πεποίθηση ότι ο προσκοπισμός θα βοηθούσε τον Άγγελο να έχει μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία.
Επιτέλους ήρθε η επόμενη μας μέρα: ένα ταξίδι με κανό στο ποτάμι. Η πρώτη μέρα ήταν μαγευτική, τέλειος καιρός για ένα ταξίδι με κανό. Όμως ο Άγγελος δεν φαινόταν πολύ ενθουσιασμένος καθώς απλά ανακάτωνε το νερό με το κουπί. Παρά τις προσπάθειές μου να διδάξω στον Άγγελο να κάνει σωστό κουπί, καταλήξαμε πολύ πίσω από τα άλλα κανό.
Ήταν μια απρόβλεπτα δύσκολη πρώτη μέρα. Καθώς καθόμουν εκεί στον φλεγόμενο ήλιο, ένιωθα πιο απογοητευμένος από ποτέ. Ο Άγγελος, αγνοώντας την απογοήτευσή μου, κοίταξε στο νερό ψάχνοντας τα ψάρια. Γιατί εγώ, αναρωτήθηκα; Γιατί δεν μπορούσε ο Άγγελος να είναι σαν οποιοδήποτε άλλο αγόρι που μπορούσε να κάνει κουπί σε ένα κανό, να κλωτσήσει την μπάλα σε ένα γήπεδο ποθώντας ένα γκολ;
Διαβάστε σχετικά: Η πραγματική οντότητα της ΔΕΠ-Υ
Όταν ολοκληρώσαμε τη διαδρομή μας και φτάσαμε τελικά πίσω στο κάμπινγκ, η μέρα είχε διαδεχθεί σχεδόν την νύχτα και εγώ έχασα την ορατότητα της προβλήτας. Για να βγούμε από το κανό και να βρούμε το κάμπινγκ έπρεπε να πέσω στο νερό, με το φακό και να βρω το σωστό σημείο να δέσουμε. Ο Άγγελος έτρεξε προς την σκηνή χωρίς μια λέξη, φαινόταν σαν μην το είχε καν παρατηρήσει τι είχε συμβεί. Εξαντλημένος πια και παγωμένος, καταβρόχθισα γρήγορα το φαγητό και είπα καληνύχτα στον Άγγελο, ο οποίος φαινόταν «μαγεμένος » από τους σκώρους που περιστρέφονταν γύρω από το φανάρι μας.
Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι: Τι έκανε το παιδί μου σε αυτό τον κόσμο; Γιατί είχα εμμονή με την ανάγκη ύπαρξης ενός γιου όπως όλοι οι άλλοι; Ο Άγγελος επεσήμανε την προσοχή μου σε μια πεταλούδα που είχε σκαρφαλώσει πάνω στο παπούτσι του και μου χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Και εκεί η απάντηση ήταν ακριβώς μπροστά μου: Δεν είχε σημασία ότι ο Άγγελος δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να είναι ο ταχύτερος με το κανό στο ποταμό ή να βάλει τα περισσότερα γκολ. Ήταν πολύ απασχολημένος με το να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του.
Στο κάμπινγκ εκείνο το βράδυ, ο Άγγελος παρατηρούσε ένα ζευγάρι λιβελούλες να χορεύουν πάνω από το κεφάλι του. Γύρισε προς το μέρος μου και είπε “Αυτό είναι το καλύτερο ταξίδι που έκανα ποτέ”. Εκείνη τη στιγμή, για πρώτη φορά μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ένιωσα τυχερός που είμαι ο μπαμπάς του Άγγελου. Αυτό ήταν το μικρό αγόρι που είχα στην αγκαλιά μου στο νοσοκομείο πριν από πολύ καιρό και ήταν ευτυχισμένος.
Στο «μαγεμένο» δάσος, με τις μυρωδιές και τους ήχους της φύσης, ο γιος μου και η σχέση μας ήρθε να μου θυμίσει να απολαμβάνω τις μικρές στιγμές που μας θυμίζουν ότι η ζωή είναι ένα δώρο και κάθε τι αξίζει να το παρατηρούμε, να το αγαπάμε και να το μοιραζόμαστε.
