Η διαταραχή υπερκινητικότητας, που συνήθως αναφέρεται ως ΔΕΠΥ, αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για πολλά κοινά και σοβαρά ζητήματα ψυχικής υγείας, διαπιστώνει έρευνα που δημοσιεύεται στο BMJ Mental Health.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι συνδέεται με μείζονα κατάθλιψη, διαταραχή μετατραυματικού στρες, τη διατροφική διαταραχή νευρική ανορεξία και απόπειρες αυτοκτονίας, ωθώντας τους ερευνητές να συστήσουν επαγρύπνηση από τους επαγγελματίες υγείας σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν αυτές τις διαταραχές αργότερα.
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια νευροαναπτυξιακή πάθηση στα παιδιά και τους εφήβους που επεκτείνεται στην ενήλικη ζωή σε περίπου τα δύο τρίτα των περιπτώσεων. Παγκοσμίως, ο επιπολασμός της εκτιμάται ότι είναι περίπου 5% στα παιδιά/εφήβους και 2,5% στους ενήλικες.
Η ΔΕΠΥ έχει συνδεθεί με διαταραχές της διάθεσης και του άγχους σε μελέτες παρατήρησης, αλλά δεν είναι γνωστό αν συνδέεται αιτιωδώς με άλλες ψυχικές ασθένειες.
Για να προσπαθήσουν να το ανακαλύψουν, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τη Μεντελιανή τυχαιοποίηση, μια τεχνική που χρησιμοποιεί γενετικές παραλλαγές ως υποκατάστατα ενός συγκεκριμένου παράγοντα κινδύνου -στην προκειμένη περίπτωση της ΔΕΠΥ- για να αποκτήσουν γενετικά στοιχεία υπέρ ενός συγκεκριμένου αποτελέσματος -στη συγκεκριμένη μελέτη, επτά κοινά ζητήματα ψυχικής υγείας.
Αυτά ήταν: μείζων κλινική κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, αγχώδης διαταραχή, σχιζοφρένεια, διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), νευρική ανορεξία και τουλάχιστον μία απόπειρα αυτοκτονίας.
Διαβάστε σχετικά: Οι μεγαλύτεροι μύθοι για τη ΔΕΠΥ
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αρχικά την τεχνική για να διαπιστώσουν πιθανές συνδέσεις μεταξύ της ΔΕΠΥ και των επτά διαταραχών. Στη συνέχεια τη χρησιμοποίησαν για να δουν αν οι διαταραχές που σχετίζονται με τη ΔΕΠΥ θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι υπεύθυνες για τις επιδράσεις που εντοπίστηκαν στην πρώτη ανάλυση. Τέλος, συγκέντρωσαν τα δεδομένα και από τις δύο αναλύσεις για να υπολογίσουν τις άμεσες και έμμεσες επιδράσεις της ΔΕΠΥ.
Τα αποτελέσματα της ανάλυσης έδειξαν ότι δεν υπήρχαν ενδείξεις για αιτιώδη σχέση μεταξύ της ΔΕΠΥ και της διπολικής διαταραχής, του άγχους ή της σχιζοφρένειας.
Υπήρχαν όμως ενδείξεις για αιτιώδη σχέση με αυξημένο κίνδυνο νευρικής ανορεξίας (28%) και ενδείξεις ότι η ΔΕΠΥ τόσο προκαλούσε (9% αυξημένος κίνδυνος), όσο και προκαλούνταν (76% αυξημένος κίνδυνος) από τη μείζονα κλινική κατάθλιψη.
Και μετά την προσαρμογή για την επίδραση της μείζονος κατάθλιψης, προέκυψε μια άμεση αιτιώδης συσχέτιση τόσο με την απόπειρα αυτοκτονίας (30% αυξημένος κίνδυνος) όσο και με την PTSD (18% αυξημένος κίνδυνος).
Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι ενώ η Μεντελιανή τυχαιοποίηση είναι λιγότερο επιρρεπής από τις μελέτες παρατήρησης στην επίδραση μη μετρημένων παραγόντων και στην αντίστροφη αιτιότητα -όπου η ΔΕΠΥ θα μπορούσε να είναι συνέπεια των διαφόρων διαταραχών που μελετήθηκαν και όχι το αντίθετο- δεν είναι χωρίς περιορισμούς.
Για παράδειγμα, το ίδιο γονίδιο μπορεί να σχετίζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό της σχετικής αιτιώδους επίδρασης, επισημαίνουν. Συμπεριλήφθηκαν μόνο άτομα ευρωπαϊκής καταγωγής, οπότε τα ευρήματα ενδέχεται να μην ισχύουν για άλλες εθνότητες.
Παρ’ όλα αυτά, οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα ευρήματά τους θα πρέπει να ενθαρρύνουν τους κλινικούς γιατρούς να είναι πιο προληπτικοί κατά τη θεραπεία των ατόμων με ΔΕΠΥ.
Η μελέτη αυτή ανοίγει νέες γνώσεις για τις διαδρομές μεταξύ των ψυχιατρικών διαταραχών. Έτσι, στην κλινική πρακτική, οι ασθενείς με ΔΕΠΥ θα πρέπει να παρακολουθούνται για τις ψυχιατρικές διαταραχές που περιλαμβάνονται σε αυτή τη μελέτη και να ξεκινούν προληπτικά μέτρα, εάν είναι απαραίτητο, γράφουν.
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
