Η διαταραχή μετατραυματικού στρες και άλλες διαταραχές που σχετίζονται με το στρες, σχετίζονται με τον κίνδυνο μολύνσεων που μπορούν να θέσουν σε απειλή τη ζωή, όπως μηνιγγίτιδα και σήψη, σύμφωνα με μια μεγάλη Σουηδική μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “The BMJ”.
Ο κίνδυνος ήταν ιδιαίτερα υψηλός μεταξύ ανθρώπων που διαγνώστηκαν σε μικρότερη ηλικία και εκείνους με άλλες ψυχιατρικές ασθένειες.
Παρά τον σχετικά χαμηλό απόλυτο κίνδυνο για τα άτομα, η υψηλή θνησιμότητα από αυτές τις μολύνσεις απαιτεί αυξημένη κλινική προσοχή μεταξύ των επαγγελματιών υγείας που φροντίζουν ασθενείς με διαταραχές που σχετίζονται με το στρες, ειδικά εκείνους που έλαβαν διάγνωση σε μικρότερη ηλικία, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Οι διαταραχές που σχετίζονται με το στρες -σοβαρές ασθένειες που πυροδοτήθηκαν από κάποιο σημαντικό γεγονός ή τραύμα- είναι συχνές και σχετίζονται με κακή ψυχική και σωματική υγεία.
Διαβάστε σχετικά: Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον με Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (ΔΜΤΣ);
Σε μια παρόμοια μελέτη που δημοσιεύτηκε νωρίτερα φέτος, οι ερευνητές βρήκαν μια σύνδεση μεταξύ διαταραχών που σχετίζονται με το στρες και του κινδύνου καρδιαγγειακής ασθένειας.
Τα ευρήματα επίσης δείχνουν ότι το ψυχολογικό στρες μπορεί να αυξήσει την ευπάθεια σε μολύνσεις μέσω μειωμένης ανοσίας, αλλά τα ερευνητικά δεδομένα για μολύνσεις απειλητικές για τη ζωή, όπως σήψη και μηνιγγίτιδα είναι περιορισμένα.
Προκειμένου να καλύψουν αυτό το κενό γνώσης, μια ομάδα διεθνών ερευνητών χρησιμοποίησαν Σουηδικό πληθυσμό και τα διαθέσιμα αρχεία υγείας, για να αξιολογήσουν αν οι σοβαρές ψυχιατρικές αντιδράσεις στο τραύμα και σε άλλες αντιξοότητες, σχετίζονται με επακόλουθο κίνδυνο απειλητικών για τη ζωή μολύνσεων.
Συνέκριναν ποσοστά μολύνσεων για 144.919 ασθενείς που διαγνώστηκαν με μια διαταραχή που σχετίζεται με το στρες (διαταραχή μετατραυματικού στρες, οξύ άγχος, διαταραχή προσαρμογής και άλλες αντιδράσεις στο στρες) με 184.612 αδέλφια αυτών των ασθενών που δεν είχαν μολυνθεί και επιπλέον 1.449.190 μη μολυσμένα άτομα από τον γενικό πληθυσμό.
Οι μολύνσεις περιλάμβαναν σήψη, ενδοκαρδίτιδα (μόλυνση του εσωτερικού χιτώνα της καρδιάς) και μηνιγγίτιδα ή άλλες μολύνσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Η μέση ηλικία για τη διάγνωση μιας διαταραχής που σχετίζεται με το στρες ήταν τα 37 χρόνια και οι συμμετέχοντες μελετήθηκαν για οκτώ κατά μέσο όρο χρόνια.
Κατά την παρακολούθηση, οι νέες περιπτώσεις απειλητικών για τη ζωή μολύνσεων ανά 1.000 άτομα ήταν 2,9 σε ασθενείς με διαταραχή σχετιζόμενη με το στρες σε σύγκριση με 1,7 περιπτώσεις σε υγιή αδέλφια και 1,3 περιπτώσεις σε υγιή άτομα από τον γενικό πληθυσμό.
Κατόπιν ελέγχου για οικογενειακό ιστορικό και άλλες σωματικές και ψυχιατρικές ασθένειες, οι διαταραχές που σχετίζονται με το στρες συνδέθηκαν με όλες τις μολύνσεις που ερευνήθηκαν με τους υψηλότερους σχετικούς κινδύνους για μηνιγγίτιδα (63% αυξημένος κίνδυνος) και ενδοκαρδίτιδα (57% αυξημένος κίνδυνος) σε σύγκριση με υγιή αδέλφια.
Η μικρότερη ηλικία κατά τη διάγνωση και η παρουσία άλλων ψυχιατρικών ασθενειών, ιδιαίτερα διαταραχών μετά από χρήση ουσιών, συνδέθηκαν με περαιτέρω αυξήσεις του κινδύνου, ενώ η χρήση αντικαταθλιπτικών εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRI) κατά τον πρώτο χρόνο της διάγνωσης, φάνηκαν να έχουν προστατευτικό αποτέλεσμα.
Αυτή είναι μια μελέτη παρακολούθησης, συνεπώς δεν μπορεί να καθορίσει την αιτία και οι ερευνητές δεν είναι σε θέση να αποκλείσουν την πιθανότητα ότι άλλοι παράγοντες που δεν μετρήθηκαν μπορεί να έχουν επηρεάσει τα αποτελέσματά τους.
Διαβάστε σχετικά: Αγχώδεις διαταραχές: Αυξάνουν τον κίνδυνο σοβαρών λοιμώξεων
Όμως, υπογραμμίζουν ότι τα ευρήματά τους παρέμειναν αναλλοίωτα μετά από περαιτέρω αναλύσεις και ευθυγραμμίζονται με προηγούμενες μελέτες επάνω στη βιολογική σύνδεση μεταξύ στρες και μόλυνσης.
Ως εκ τούτου, ζητούν την αυξημένη προσοχή των επαγγελματικών υγείας που φροντίζουν ασθενείς με διαταραχές που σχετίζονται με το στρες, ειδικά εκείνους που έλαβαν διάγνωση σε μικρότερη ηλικία.
Προσθέτουν ότι απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για την καλύτερη κατανόηση του ρόλου του παράγοντα του τρόπου ζωής, καθώς και των θεραπειών για διαταραχές που σχετίζονται με το στρες με στόχο την μείωση του υπερβολικού κινδύνου θανατηφόρων μολύνσεων.
Η πραγματική φύση της σχέσης μεταξύ σωματικής υγείας και διαταραχών που σχετίζονται με το στρες, είναι δύσκολο να εξακριβωθεί, αλλά διάφοροι βιολογικοί, ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες είναι πιθανό ότι συμβάλλουν, όπως εξηγεί ο καθηγητής Τζόναθαν Μπίσον του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ.
Σαν συμπέρασμα, πιστεύει ότι μια ολιστική προσέγγιση στην έρευνα και τη διαχείριση των διαταραχών που σχετίζονται με το στρες, σε συνεργασία με τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, είναι πιθανώς ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους με αυτή την συνηθισμένη και εξουθενωτική ασθένεια.
Πηγή: Stress related disorders and subsequent risk of life threatening infections
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
