Το πρώτο βήμα για να απαλλαγείς από τον πόνο που σου προκαλλεί το παρελθόν είναι να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, ακόμα κι αν στην ουσία δεν έφταιγες σε κάτι. Έκανες περισσότερα από αρκετά. Έχει έρθει η ώρα να ζήσεις τη δική σου ζωή και όχι αυτή που σου υπαγορεύουν οι προσδοκίες των άλλων.
Κάποιοι από εμάς γνωρίζουμε ότι είμαστε αγχώδεις και τελειομανείς ως ενήλικες. Όταν κάτι δεν πάει καλά θεωρούμε τους εαυτούς μας υπαίτιους και δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας. Οι ενοχές και η ντροπή μας κατακλύζουν με το παραμικρό μας λάθος.
Επιπλέον, αποκτάμε ενα είδος κοινωνικού άγχους από έλλειψη εμπιστοσύνης στην έμφυτη ικανότητά μας να γινόμαστε αρεστοί στους άλλους. Όταν οι σύντροφοί μας παίρνουν αποστάσεις από εμάς φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν. Όταν οι σχέσεις μας γίνονται συγκρουσιακές βιαζόμαστε να σώσουμε την κατάσταση, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Κατηγορούμε τον εαυτό μας που δεν είμαστε τέλειοι ως σύντροφοι, φίλοι, συνεργάτες κτλ.
Αν ανατρέξουμε στην προσωπική μας ιστορία ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι το υπέρμετρο άγχος μας πηγάζει από το γεγονός ότι αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε από πολύ νωρίς, ως χαρισματικά, ευαίσθητα και συμπονετικά παιδιά που ήμασταν. Πιθανώς αυτό να μας οδήγησε στο να φορτωθούμε με μεγάλες ευθύνες, όπως το να γίνουμε φροντιστές για τα αδέλφια μας ή ακόμα και για τους ίδιους μας τους γονείς.
Πολλά ευαίσθητα και συμπονετικά άτομα παίρνουν αυτόματα τον ρόλο του “μικρού ενήλικα” στην οικογένειά τους. Κάποιες φορές αυτό είναι εμφανές, αλλά τις περισσότερες φορές γίνεται σε ένα βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο που δεν διακρίνεται έυκολα.
Τα παιδιά αυτά μοιάζουν να είναι οι “παλιές ψυχές” της οικογένειας λόγω της ικανότητάς τους να εναρμονίζονται συναισθηματικά με τον περίγυρό τους κι αυτό τα κάνει να δείχνουν πολύ ώριμα για τη χρονολογική τους ηλικία. Λόγω της ζεστασιάς που αποπνέουν, της ευσπλαχνίας και του συναισθηματικού τους βάθους, τα μέλη της οικογένειάς τους χωρίς να το συνειδητοποιούν ακουμπάνε πάνω τους για να στηριχθούν συναισθηματικά.
Διαβάστε σχετικά: Πως διαχειριζόμαστε το άγχος και τα υπόλοιπα αρνητικά συναισθήματα;
Η “γονεοποίηση” των παιδιών αυτών μπορεί να οφείλεται στη σωματική ή ψυχική ασθένεια των γονιών τους, στη μη-διαθεσιμότητά τους, ή γενικότερα στην ανικανότητά τους να επιτελέσουν τα γονεϊκά τους καθήκοντα. Τα παιδιά αυτά αισθάνονται ότι είναι υπεύθυνα να εξασφαλίσουν την τάξη και να ανταποκριθούν στις ανάγκες των μελών της οικογένειάς τους.
Πολλές φορές γίνονται άθελά τους τα μαύρα πρόβατα της οικογένειας, δηλαδή αυτά που παίρνουν το φταίξιμο για όλα τα κακώς κείμενα. Αλλά ακόμα και αυτά που δεν ήταν τα μαύρα πρόβατα, αν οι γονείς τους δεν είχαν πάρει την ευθύνη για τα ελαττώματά τους, ή αν λόγω της ευαλωτότητας των γονέων τους αισθάνονταν ότι πρέπει να τους φροντίζουν, και πάλι η κατάληξη θα ήταν να αισθανθούν υπεύθυνα για ότι πήγαινε στραβά και ότι όφειλαν κάπως να διορθώσουν την κατάσταση.
Η βαθιά μας παρόρμηση να φτιάξουμε τα πράγματα στην οικογένειά μας είναι η ρίζα πολλών βασάνων στην ενήλικη ζωή. Σε ασυνείδητο επίπεδο έχουμε πιστέψει στον μύθο που λέει ότι θα έπρεπε να μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Αν και δεν είναι συνειδητή, η πεποίθηση αυτή διεισδύει στη ζωή μας με τη μορφή χρόνιου άγχους, τελειομανίας, ενοχών και ανασφάλειας.
Όμως, όσο κι αν προσπαθούμε, η πραγματικότητα δεν είναι τέλεια και η οικογένειά μας ίσως παραμένει σε άρνηση των λαθών της. Ακόμα και στις προσωπικές μας ζωές ως ενήλικες δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πολλές αβεβαιότητες. Παρ’όλα αυτά όταν μας συμβαίνουν κακοτοπιές συνηθίζουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να πνιγόμαστε σε κύκλους ντροπής και ενοχών.
Για να επανακτήσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας θα πρέπει να απαλλαγούμε από τις εκμαθημένες μας δυσλειτουργικές συνήθειες να είμαστε πάντα σε επιφυλακή για τα συναισθηματικά σήματα των άλλων, να βάζουμε τις ανάγκες τους μπροστά από τις δικές μας και να αφήνουμε τον εαυτό μας να πνίγεται στην υπερβολική συμπόνια για τα προβλήματα των άλλων.
Δεν φταις εσύ που δεν μπόρεσες να γιατρέψεις τους γονείς σου από την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό, την εργασιομανία, το ψυχικό τους τραύμα. Δεν ήταν ποτέ καθήκον σου να ζήσεις τις ζωές που δεν μπόρεσαν να ζήσουν οι γονείς σου. Δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι δουλειά σου ως παιδί να ηρεμείς ή να παρηγορείς οποιονδήποτε.
Έτσι και ως ενήλικας σου επιτρέπεται να είσαι ατελής, να κάνεις λάθη, ακόμα και να προκαλείς το χάος κάποιες φορές. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα να για να αξίζεις την ύπαρξη. Αξίζεις να υπάρχεις ακριβώς όπως είσαι. Δεν χρειάζεται να θυσιάζεις τις ανάγκες σου για να αισθάνονται άνετα οι άλλοι, αφού μπορούν να φροντίσουν από μόνοι τον εαυτό τους.
Το πρώτο βήμα για να απαλλαγείς από τον πόνο που σου προκαλλεί το παρελθόν είναι να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, ακόμα κι αν στην ουσία δεν έφταιγες σε κάτι. Έκανες περισσότερα από αρκετά. Έχει έρθει η ώρα να ζήσεις τη δική σου ζωή και όχι αυτή που σου υπαγορεύουν οι προσδοκίες των άλλων.
Πηγή: www.psychologytoday.com
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
