Ποιος είναι ο ρόλος των οστών στον εξελικτικό μηχανισμό επιβίωσης «Πάλη ή φυγή»;

ΨNowTeam

Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας!

Μια νέα μελέτη ρίχνει φως στα μόρια οστεοκαλσίνης των οστών, ως έναν σημαντικό παράγοντα σε αυτόν τον μηχανισμό επιβίωσης.

Είναι γνωστό, ότι η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη οδηγούν τον οργανισμό μας στην αντίδραση «πάλη ή φυγή». Ή μήπως έτσι εμείς σκεφτόμασταν μέχρι τώρα;

Η οξεία αντίδραση στρες, ή η αντίδραση «πάλη ή φυγή», είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης που επιτρέπει στα ζώα να αντιδρούν γρήγορα σε απειλητικές καταστάσεις.

Στους ανθρώπους, μια ορμή αδρεναλίνης συνοδεύει το συναίσθημα του κινδύνου. Προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο που παραμονεύει ή να αποδράσουμε από αυτόν, πριν το σώμα και ο εγκέφαλός μας ηρεμήσει και επιστρέψει στην κατάσταση ηρεμίας.

Σε φυσιολογικά επίπεδα, η οξεία αντίδραση άγχους ενεργοποιεί το συμπαθητικό νευρικό σύστημα που απελευθερώνει ως απάντηση αδρεναλίνη και κορτιζόλη. Αυτή η απάντηση, ακολουθείται από μία αύξηση στην θερμοκρασία του σώματος, μια αύξηση στη διαθέσιμη ενέργεια στο αίμα με τη μορφή γλυκόζης, όπως επίσης και μία αύξηση στους παλμούς και στην ανάσα.

Παρ’ όλα αυτά, οι ερωτήσεις παραμένουν αναφορικά με την κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από τον μηχανισμό επιβίωσης.

Διαβάστε σχετικά: Τι μπορεί να πυροδοτήσει το άγχος;

Σε μια νέα έρευνα στο επιστημονικό περιοδικό Cell Metabolism, ο Δρ. Γκέραρντ Κάρσεντυ, καθηγητής στο τμήμα γενετικής και ανάπτυξης του ιατρικού κέντρου του πανεπιστημίου της Κολούμπιας στην Νέα Υόρκη, εξηγεί ότι οι γλυκοκορτικοειδείς ορμόνες, όπως η κορτιζόλη, είναι αργής δράσης και χρειάζονται ώρες για να ρυθμίσουν τις φυσιολογικές διαδικασίες, κάτι που φαίνεται αντιφατικό με την ανάγκη για άμεση αντίδραση.

Ο Δρ. Κάρσεντυ και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν έναν αναπάντεχο νέο παράγοντα στη ρύθμιση της οξείας αντίδρασης άγχους.

**Η αντίδραση άγχους δεν είναι δυνατή χωρίς τα οστά**

Η ερευνητική ομάδα πίσω από αυτήν την νέα μελέτη έχει ένα μακροχρόνιο ενδιαφέρον για το ρόλο που διαδραματίζουν τα οστά στο σώμα μας. Από την στιγμή που διατηρούμε τη δομή που μας κρατά σε όρθια θέση, η έρευνα του Δρ. Κάρσεντυ υποδηλώνει ότι τα μόρια που απελευθερώνονται από τα οστά, έχουν εκτεταμένες επιδράσεις σε μερικά όργανα όπως ο εγκέφαλός μας, οι μύες και το έντερο.

Η άποψη ότι τα οστά μας είναι απλώς μια συγκέντρωση σκληρών σωλήνων, είναι βαθιά εδραιωμένη στην βιοϊατρική μας κουλτούρα, εξηγεί.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί η παραγόμενη από τα οστά ορμόνη οστεοκαλσίνη, που οι ερευνητές έχουν εμπλέξει σε ένα φάσμα φυσιολογικών διεργασιών, όπως η παραγωγή ινσουλίνης, η εγκεφαλική λειτουργία και η γονιμότητα.

Όμως που εντάσσεται σε αυτήν την εικόνα η οξεία αντίδραση άγχους;

Αν σκεφτείτε τα οστά ως κάτι που εξελίσσεται να προστατεύει τον οργανισμό από τον κίνδυνο – το κρανίο προστατεύει τον εγκέφαλο από τα τραύματα, ο σκελετός επιτρέπει στα σπονδυλωτά όντα να ξεφύγουν από τον θηρευτή, τα οστά στο αυτί μας, μάς προειδοποιούν ότι παραμονεύει κίνδυνος – η ορμονική λειτουργία της οστεοκαλσίνης αρχίζει να αποκτά νόημα, σημειώνει ο Κάρσεντυ.

Για την έρευνα, η ομάδα υπολόγισε τα επίπεδα οστεοκαλσίνης σε ποντίκια που εκτέθηκαν σε στρεσογόνες εργαστηριακές συνθήκες. Επίσης, υπολόγισε τα επίπεδα οστεοκαλσίνης σε 20 εθελοντές πριν και 30 λεπτά μετά από μια δεκάλεπτη δημόσια ομιλία και μια γνωστική άσκηση.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ερευνητές παρατήρησαν μια αύξηση στα επίπεδα οστεοκαλσίνης, αλλά όχι στα επίπεδα άλλων ορμονών, παραγόμενων από τα οστά.

Στα ποντίκια, συγκεκριμένα, η ομάδα βρήκε μια ραγδαία κορύφωση στα επίπεδα της οστεοκαλσίνης που φτάνει στο αποκορύφωμα της μετά από 2,5 λεπτά όταν οι ερευνητές εξέθεσαν τα ζώα σε ένα συστατικό των ούρων αλεπούς.

Διαβάστε σχετικά: Πάλη ή Φυγή: Πώς οι νευρώνες σεροτονίνης δίνουν εντολή για την κατάλληλη αντίδραση

Όταν η ομάδα εξέθεσε τα γενετικά τροποποιημένα ποντίκια που ήταν ανίκανα να παράγουν οστεοκαλσίνη σε έναν στρεσογόνο παράγοντα, δεν παρατήρησαν τα φυσιολογικά σημάδια της οξείας αντίδρασης στρες.

Σε σπονδυλωτά ζώα με οστά, η οξεία αντίδραση στρες δεν είναι πιθανή χωρίς οστεοκαλσίνη, σχολιάζει ο Κάρσεντυ στα ευρήματα του.

Παρ’ όλα τα ευρήματα, η ομάδα σημειώνει ότι η έρευνα είχε περιορισμούς. Οι ερευνητές δεν έχουν δείξει ακριβώς πως η οστεοκαλσίνη μπορεί να παράγει τα θεμελιώδη φυσιολογικά σημάδια της οξείας αντίδρασης άγχους.

Απαιτούνται περαιτέρω έρευνες ώστε να εντοπίσουν διεξοδικώς τις λεπτομέρειες των οδών. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η έρευνα υπογραμμίζει πόσα ακόμα υπάρχουν να ανακαλύψουμε σχετικά με την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφορετικών μερών του σώματός μας.