Αν περιμένεις για ένα σημάδι, αυτό είναι. Ξεκίνα. Σήκω και κάνε αυτό που απέφευγες ή «ανέβαλλες» τόσον καιρό. Όρισε εσύ την αφετηρία σου.
Συχνά, βρίσκουμε τον εαυτό μας να περιμένει. Τη σωστή στιγμή, τη σωστή μέρα, τις ευνοϊκές συνθήκες, τη «χρονιά μας». Ο χρόνος είναι απλώς στιγμές. Ένα συνονθύλευμα στιγμών που ρέουν χωρίς επιστροφή. Για κάποια πράγματα όντως υπάρχει η στιγμή τους, «ο κατάλληλος χρόνος ωρίμανσης».
Όμως, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, δεν εξαρτώνται από την καταλληλότητα του χρόνου, αλλά από εμάς. Και την αξία που προσδίδουμε εμείς στο χρόνο. Όχι μόνο με βάση το πώς τον νοηματοδοτούμε, αλλά και με βάση το πώς τον αξιοποιούμε.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και είχα δει για πρώτη φορά τη «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», ήταν μια σκηνή όπου ο Γκάνταλφ κι ο Φρόντο, συζητούσαν για τις δυσκολίες με τις οποίες ήταν αντιμέτωποι στην αποστολή τους κι ο Φρόντο ευχήθηκε να μην είχε βρεθεί ποτέ το Δαχτυλίδι στα χέρια του και τίποτα να μην συνέβαινε απ’ όλα αυτά. Τότε στάθηκα στη φράση που του είπε ο Γκάνταλφ: «…Το μόνο που έχουμε να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δόθηκε…»
Κι εμείς συχνά μπορεί να σκεφτούμε όπως ο Φρόντο «μακάρι να μην συνέβαινε αυτό, μακάρι να μην χρειαζόταν να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση…» Και είναι μια ανθρώπινη, φυσιολογική αντίδραση. Κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν. Έρχονται στη ζωή μας. Και δεν είναι επιλογή μας. Ξέρετε όμως τι είναι δική μας απόφαση; Όλα τα υπόλοιπα. Το πώς θα αντιδράσουμε και θα διαχειριστούμε όσα μας ήρθαν. Τι θα κάνουμε και πώς θα εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές μας μέσα στο χρόνο που διαθέτουμε.
Σε ένα παιχνίδι με ζάρια, δεν αποφασίζουμε εμείς για τη ζαριά που θα έρθει. Μπορούμε όμως να αποφασίσουμε για το αν θα μεμψιμοιρούμε που δεν φέραμε εξάρες ή να επιλέξουμε να παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε με τη ζαριά που ήρθε.
Πώς αντιλαμβανόμαστε το χρόνο και την παρέλευσή του; Και πώς χρησιμοποιούμε τον χρόνο που μας δόθηκε, ο οποίος δεν είναι ατελεύτητος αλλά ούτε και με σαφήνεια προσδιορισμένος. Δεν ξέρουμε πόσο θα υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο για να υλοποιήσουμε όσα θέλουμε κι ονειρευόμαστε. Εκμεταλλευόμαστε τις στιγμές που έχουμε; Ή περιμένουμε να αισθανθούμε έτοιμοι, στο «σωστό» χρόνο;
Ο χρόνος όλων μας είναι πεπερασμένος. Και σε αντίθεση με το τι μπορεί να πιστεύουμε, στα περισσότερα πράγματα στη ζωή, ακόμα και σε πιο σημαντικές αποφάσεις, δεν υπάρχει κάποιο καθοριστικό σημείο, κάποιο πρόδηλο σημάδι «ετοιμότητας» που θα σου φωνάξει «τώρα είναι η σωστή στιγμή να δράσεις πάνω σε αυτό και θα λάβεις τα αποτελέσματα που επιθυμείς».
Πάντα στη ζωή παίρνουμε αποφάσεις. Απλώς δεν συνειδητοποιούμε ότι η ευθύνη πάντοτε εμάς βαραίνει και συχνά προσπαθούμε να αποποιηθούμε το βάρος των ευθυνών μας, βαφτίζοντας τις αποφάσεις μας με διάφορα ονόματα, αναλόγως με το πού μεταθέτουμε τις ευθύνες. Όταν αφήνω την «τύχη» να αποφασίσει για μένα ή το χρόνο να κυλήσει και αναλόγως τι θα φέρει να ακολουθήσω ή επιτρέπω σε κάποιον άλλον να αποφασίσει για εμένα, πάλι εγώ διαλέγω ουσιαστικά.
Με έναν τρόπο παθητικό όμως, που μου δίνει περιθώριο να κατηγορήσω τη μαύρη μου τη τύχη, τη ζωή που με αδίκησε, το χρόνο που μου τα ’φερε στραβά, τους άλλους που πήραν μια απόφαση αντ’εμού και διάλεξαν κάτι που εν τέλει δεν μου ταίριαξε ή δεν με ικανοποίησε. Είναι πιο εύκολο να στραφώ ενάντια σε μια εξωτερική πηγή ευθύνης και να την κατηγορήσω για κάτι, από το να στραφώ ενάντια σ’ εμένα. Παρ’όλα αυτά, η επιλογή να ετεροκαθοριστώ ήταν δική μου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω εντοπίσει αναφορικά με τις αποφάσεις μας, εντούτοις, δεν είναι η λήψη μιας απόφασης, αλλά η συνέπεια αυτής. Δυσκολευόμαστε πολύ να πάρουμε κάποιες αποφάσεις, αλλά δυσκολευόμαστε πολύ περισσότερο στο να είμαστε συνεπείς στις αποφάσεις που πήραμε. Στο να τηρούμε την επιλογή μας. Αυτό συχνά φαίνεται από το ότι κάποιες αλλαγές μας κρατάνε για «λίγο». Τείνουμε να επιστρέφουμε στις παλιές συνήθειές μας, κι ας είναι «κακές». Και κάποιοι στόχοι μας μένουν ημιτελείς και ανεκπλήρωτοι.
Ανάλογα με τη φύση των στόχων μας, χρειάζεται και η αντίστοιχη προσήλωση. Καθημερινή δέσμευση και εστίαση. Αποφάσισα κάτι και κάθε μέρα επιλέγω να τιμώ αυτήν την απόφαση αφενός για να πετύχω το στόχο μου και αφετέρου για να τον διατηρήσω.
Αν θέλω να είμαι καλύτερος στις ακαδημαϊκές μου επιδόσεις ή στη δουλειά μου, εάν θέλω να προσέξω την υγεία μου, τη διατροφή μου, τη σωματική μου άσκηση, τα οικονομικά μου κ.λπ., καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με μικρότερες ή μεγαλύτερες επιλογές που είτε θα προάξουν το στόχο μου είτε θα παρεκκλίνουν από την αρχική μου απόφαση.
Εάν εργάζομαι με συνέπεια προς την κατεύθυνση των στόχων μου, ακόμα και με μικροαποκλίσεις από αυτούς, όσο το πρόσημο παραμένει θετικό, τα αποτελέσματα που θα λάβω στο χρόνο που είχα διαθέσιμο ή που (καθ)όρισα εγώ, θα είναι θετικά αντίστοιχα. Αν τη μια μέρα τηρώ την απόφασή μου και την επομένη κάνω μια εκ διαμέτρου αντίθετη επιλογή, προφανώς ο χρόνος θα μου «δώσει» ένα αρνητικό αποτέλεσμα.
Πολλές φορές, όχι πάντα φυσικά, η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους που πετυχαίνουν και αποκτούν όσα επιθυμούν και σ’ εκείνους που δεν τα καταφέρνουν, δεν έγκειται στο ότι οι πρώτοι έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας κι όλα πηγαίνουν τέλεια στη δική τους ζωή, αλλά στο ότι εργάζονται με συνέπεια και υπομονή, πιστοί στο στόχο τους μέχρι να πετύχουν.
Δεν παραιτούνται μετά από λίγο, δεν βολεύονται σε μια πιθανώς πιο οικεία ή εύκολη κατάσταση και δεν συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο από αυτό που πιστεύουν ότι αξίζουν και μπορούν να καταφέρουν.
Διαβάστε σχετικά: Σε όσους εκεί έξω παλεύουν: για ένα στόχο, ένα όνειρο, να συμφιλιωθούν με το παρόν, ν’ αφήσουν πίσω το παρελθόν […]
Κάθε χρόνο, προς το τέλος του έτους, πολλοί άνθρωποι συνηθίζουμε να λέμε «άντε να αλλάξει η χρονιά, να δούμε τι θα μας φέρει η καινούρια, να είναι καλύτερη από την περσινή…» Σίγουρα υπάρχουν χρονιές που σε όλους μας έχουν συμβεί πολύ δυσάρεστα πράγματα, τελείως έξω από τον δικό μας έλεγχο και αδημονούμε να αλλάξει η χρονιά που έχει χαραχτεί στο μυαλό μας με έναν συγκεκριμένο τρόπο κι αντίστοιχα αρνητικά συναισθήματα, με την ελπίδα ότι αλλάζοντας χρονιά, θα φύγει και κάποιο από το βάρος που κουβαλούσαμε την προηγούμενη και θα ’ρθουν καλύτερες μέρες κι εμπειρίες.
Ουσιαστικά δεν είναι ο χρόνος που χρειάζεται να αλλάξει, αλλά εμείς. Ο χρόνος πολλαπλασιάζει ό, τι του δίνω. Εάν θέλω κάτι διαφορετικό και καλύτερο από αυτό που είχα μέχρι τώρα, χρειάζεται να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει έως σήμερα. Φυσικά στη ζωή μας όπως έρχονται αναπάντεχα πολλά δυσάρεστα, έτσι απρόσμενα έρχονται και πολλά ευχάριστα. Κατά κανόνα ωστόσο, τα διαφορετικά αποτελέσματα προϋποθέτουν και διαφορετικές ενέργειες από μεριάς μας.
Συχνά, αλλάζοντας και μόνο τη θέση μιας λέξης, μπορεί να αλλάξει το νόημα μιας ολόκληρης πρότασης. Αντί να πούμε «άλλη μια μέρα», ας πούμε «μια άλλη μέρα». Ας δώσουμε εμείς διαφορετική αξία στην κάθε μέρα. Πρακτικά, η κάθε μέρα είναι έτσι κι αλλιώς μοναδική. Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2022 δεν θα ξαναυπάρξει.
Θα έρθουν πολλές Δευτέρες και μπορούμε να επιλέξουμε να τις αντιμετωπίσουμε με μιζέρια ως την αρχή της εβδομάδας, που για τους περισσότερους σηματοδοτεί και την επιστροφή στο σχολείο ή τη δουλειά, ή μπορούμε να επιλέξουμε να αξιοποίησουμε αλλιώς τη Δευτέρα μας και την κάθε Δευτέρα μας και να τις κάνουμε μοναδικές και ουσιαστικές για εμάς.
Μπορούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να διευκολύνουμε τον εαυτό μας στο να διατηρήσει με συνέπεια αυτές τις επιλογές. Να είναι ο στόχος ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος, εφικτός και προφανής. Να έχει αξία και νόημα για εμάς να προσπαθήσουμε για αυτόν, να μπορούμε να τον οραματιστούμε.
Να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε για ποιο λόγο ο στόχος μας είναι σημαντικό να επιτευχθεί τώρα ή στο κοντινό μέλλον. Τι μας κινητοποιεί προς την κατεύθυνσή του, τι μας ενισχύει και τι μας δυσκολεύει ή εμποδίζει. Να ξέρουμε πού να στραφούμε αν χρειαστούμε βοήθεια και να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας κατά την πορεία προς αυτόν.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως τους στόχους που τους αποτυπώνουμε στο χαρτί είναι και πιο πιθανό να τους θέσουμε σε εφαρμογή και να εργαστούμε για να τους υλοποιήσουμε. Παύουν να είναι αφηρημένες, αόριστες ιδέες στο κεφάλι μας, γιατί παίρνουν συγκεκριμένη μορφή και υπόσταση.
Οι σκέψεις μας τείνουν να είναι πιο χαοτικές και συγκεχυμένες. Όταν όμως καταγράφονται, αναγκαστικά οργανώνονται περισσότερο, «ξεκαθαρίζουν», ορίζονται με περισσότερη σαφήνεια και αποκτούν νόημα. Κι όπως είπε ο Einstein, «Ένα πρόβλημα καλώς ορισμένο, είναι κατά το ήμισυ λυμένο».
Επιπλέον, για όσους από εμάς έχουν μια πιο καλλιτεχνική φλέβα, λειτουργεί πολύ ευνοϊκά στην επίτευξη των στόχων το λεγόμενο “Vision Board”. Πρόκειται για ένα κολλάζ που απαρτίζεται από εικόνες/φωτογραφίες απ’όσα οραματιζόμαστε να πετύχουμε. Κάθε εικόνα λειτουργεί για εμάς ως κίνητρο για να πετύχουμε ένα στόχο και μπορεί να συμβολίζει είτε το τελικό αποτέλεσμα είτε κάποιο μέρος της όλης διαδικασίας και της προσπάθειάς μας.
Τοποθετώντας το vision board σε ένα σημείο που να μπορούμε να έχουμε οπτική επαφή μαζί του καθημερινά, μένουμε περισσότερο κινητοποιημένοι, δεν είναι εύκολο να «ξεχαστούμε», μπαίνουμε στην όλη διαδικασία με καλύτερη διάθεση και παράλληλα βλέπουμε άμεσα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όταν θα έχουμε πετύχει το στόχο μας, κάνοντας έτσι την όλη προσπάθειά μας πιο ελκυστική ώστε να παραμείνουμε δεσμευμένοι σε αυτήν.
Πίσω από κάθε απόφασή μας ενυπάρχει η πιθανότητα της επιτυχίας και της αποτυχίας, χωρίς τη βεβαιότητα ποια από τις δυο θα επικρατήσει. Αν όμως αποφασίσουμε να μην προσπαθήσουμε καν, η αποτυχία είναι δεδομένη.
Φέτος, θέλω να μας παρακινήσω αντί να στεκόμαστε στην ευχή μιας νέας, διαφορετικής χρονιάς, να εργαστούμε για έναν νέο, διαφορετικό εαυτό μέσα στη χρονιά που ήρθε. Να κάνουμε κάτι για το οποίο ο μελλοντικός μας εαυτός θα μας ευγνωμονεί. Κι ας ενεργούμε με τρόπο τέτοιο, ώστε όταν θα πλησιάζει το τέλος αυτού του έτους, να συλλογιζόμαστε πόσα πράξαμε, μάθαμε, αλλάξαμε και τι καλά που χειριστήκαμε τα πράγματα…
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
