Απαιτείται να συμφιλιωθούμε με το ατελές της ανθρώπινης φύσης, να παραιτηθούμε από αυτό που δεν υπήρξε ή δεν μας δόθηκε και να συγχωρέσουμε -τον εαυτό και τους άλλους- για να επιτρέψουμε το άνοιγμα προς μια όλο και καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Η σύγχρονη εποχή απαιτεί συνεχείς προσαρμογές τόσο από τα ευρύτερα συστήματα -κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά- όσο και από τον άνθρωπο, καθώς αποτελούν αλληλεξαρτώμενα μέρη του παγκόσμιου υπερσυστήματος. Οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις διαμορφώνουν έναν παγκόσμιο χώρο και χρόνο όπου η πληροφορία και η γνώση μεταφέρονται με ταχύτατους ρυθμούς και συχνά χάνουν την αξία τους πριν προλάβουν να φθάσουν σε όλους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο άνθρωπος καλείται να επιδεικνύει ετοιμότητα για συνεχή ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, επαγγελματικό-κοινωνικό-προσωπικό. Ωστόσο, οι ρυθμοί και η συνεχώς αυξανόμενη περιπλοκότητα του εξωτερικού περιβάλλοντος, φαίνεται να οδηγούν σε συρρίκνωση του ψυχικού χώρου και χρόνου, σε αντιδιαστολή με τον παγκόσμιο. Πρόκειται για τον απαραίτητο ψυχικό χώρο και χρόνο προκειμένου να υπάρξει γόνιμη επεξεργασία, σε μια κατεύθυνση ικανοποίησης των αναγκών του ανθρώπου.
Η ανάγκη για αυτοπραγμάτωση, όπως την όρισε ο Abraham Maslow, βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των αναγκών και αφορά την επιδίωξη του να γίνει κάποιος ο εαυτός που έχει τη δυνατότητα να γίνει, να αξιοποιήσει -δηλαδή- όλο το δυναμικό του.
Σύμφωνα, δε, με τον Carl Rogers η τάση για αυτοπραγμάτωση αφορά την πρωταρχική επιθυμία και τάση του ανθρώπου, την κινητήρια δύναμη, που τον ωθεί να διευρύνει την εμπειρία του, να εξελιχθεί σε ολοένα και πιο πολύπλοκο και αυτόνομο επίπεδο και να έχει καλύτερο έλεγχο του εξωτερικού του περιβάλλοντος.
Διαβάστε σχετικά: Αλλαγή: Θα βελτιωθώ; Θα προσπαθήσω;
Σήμερα, κάποιες φορές, η επιδίωξη της προσωπικής ανάπτυξης που οδηγεί προς την αυτοπραγμάτωση βιώνεται ως αναγκαστικός μονόδρομος και όχι ως επιλογή μέσα από γνήσια-εσωτερική επιθυμία. Το αίτημα για προσωπικό προχώρημα παίρνει τη διάσταση του κατεπείγοντος, ορίζεται από «έξω» και άγχος –συνειδητό ή ασυνείδητο- διαχέεται ή υποβόσκει στην καθημερινότητα.
Έτσι, η ενασχόληση με τη βελτίωση του εαυτού, συχνά, αποκτά χαρακτήρα καταναγκασμού, χάνεται η ευχαρίστηση και στόχος γίνεται η λύτρωση, έστω και προσωρινή, από το άγχος που διακινεί η ιδέα του «τέλειου» και/ή «ατελούς» προχωρήματος.
Οι όποιες επιλογές, για να πετύχει αυτό το προχώρημα, γίνονται με ασαφή και πρόχειρα κριτήρια και προσανατολίζονται, τελικά, στην επίτευξη της προσωρινής ανακούφισης. Συχνά, οι επιλογές αυτές εναλλάσσονται, αφού στην αβεβαιότητα επικρατεί η μέθοδος της δοκιμής, χωρίς πραγματική δέσμευση και αξιοποίηση κάποιας ή κάποιων από αυτές.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Πώς θα επιδιώξουμε την προσωπική μας ανάπτυξη ώστε η ενασχόληση με αυτή να μην μετατραπεί σε αυτοσκοπό αλλά να είναι το μέσο χάρη στο οποίο θα βιώνουμε ευχαρίστηση και ικανοποίηση σε μια συνεχή αναπτυξιακή πορεία;
Βασική προϋπόθεση, για περαιτέρω ανάπτυξη, είναι η αποδοχή του εαυτού όπως είναι. Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, μόνο μέσα από την αποδοχή του εαυτού μας-με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας- μπορεί να επιδιωχθεί μια πορεία ανάπτυξης. Μια πορεία που θα επιτρέπει την ικανοποίηση στο παρόν, θα διατηρεί καλή σύνδεση με το παρελθόν και θα ατενίζει με ελπίδα το μέλλον.
Απαιτείται, λοιπόν, να συμφιλιωθούμε με το ατελές της ανθρώπινης φύσης, να παραιτηθούμε από αυτό που δεν υπήρξε ή δεν μας δόθηκε και να συγχωρέσουμε -τον εαυτό και τους άλλους- για να επιτρέψουμε το άνοιγμα προς μια όλο και καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
