Είναι μια ψυχική κατάσταση όλο και περισσότερο γνώριμη σε πολλούς ανθρώπους. Το εσωτερικό κενό έχει στοιχεία κατάθλιψης δεν είναι όμως απαραίτητα κατάθλιψη.
Το εσωτερικό κενό περιγράφεται συνήθως ως έλλειψη συναισθημάτων καθώς και έλλειψη ψυχικής διακύμανσης, έλλειψη ενδιαφερόντων, αίσθημα απουσίας στόχων και προοπτικής.
Μοιάζει με μια εσωτερική ερήμωση, σαν εσωτερικός θάνατος, σαν έλλειψη φωτός.
Το εσωτερικό κενό συνοδεύεται από την αίσθηση του, κάτι λείπει από την ζωή. Τις περισσότερες φορές δεν εμπεριέχει συναίσθημα και αναφέρεται συχνά ως ένα εσωτερικό άδειασμα ή εσωτερικό μούδιασμα. Το άτομο που το βιώνει, δεν βρίσκει κάτι που να το ικανοποιεί ή να του δίνει προοπτική και ελπίδα για το μέλλον.
Είναι μια κατάσταση που κάποιος μπαίνει σταδιακά, πολλές φορές ίσως με αφορμή κάποια οδυνηρή κατάσταση που βίωσε όπως για παράδειγμα μια απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, απώλεια σχέσης ή εργασίας.
Επίσης, υπάρχουν φορές, που το κενό εμφανίζεται μετά από κοπιαστικές προσπάθειες του ατόμου να πετύχει στόχους, να κερδίσει καταστάσεις να αναγνωριστεί ή να δικαιωθεί. Στο τέλος του αγώνα, ακόμη κι αν τελικά πετύχει αυτό που επιθυμεί νιώθει μεγάλο εσωτερικό κενό.
Η αίσθηση είναι τέτοια, που το άτομο δυσκολεύεται στην καθημερινότητα του και πολλές φορές συμβαίνει να παραιτείται σιγά σιγά από την ζωή, εγκαταλείποντας ανάγκες και επιθυμίες του εαυτού του.
Πέρα από τη συμβολή κάποιου ειδικού που μπορεί να βοηθήσει ώστε το άτομο να βγει από την εσωτερική αυτή μοναξιά, το ίδιο από μόνο του, μπορεί να δοκιμάσει κάποιες τεχνικές. Οι τεχνικές μπορεί να περιλαμβάνουν, εσωτερικούς διαλόγους οι οποίοι πιθανόν θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα του τι θα μπορούσε έστω και ελάχιστα να τον βγάλει από αυτή την κατάσταση.
Δεν είναι χρήσιμο, ούτε βοηθητικό, να αποδίδει ευθύνες ή κατηγορώ, στον εαυτό του για τα πιθανά λάθη και τις παραλείψεις του, που πιθανόν τον οδήγησαν σ αυτή την κατάσταση. Αντίθετα ο παρηγορητικός λόγος ο συναισθαντικός λόγος μπορεί ουσιαστικά να φωτίσει το εσωτερικό του σκοτάδι και να του δείξει το δρόμο της επιστροφής.
Σ αυτή τη φάση, είναι σημαντική η αφιέρωση χρόνου στον εαυτό του θέτοντας του απλές ερωτήσεις, για το τι έστω και ελάχιστα θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμο ή βοηθητικό ώστε να αισθανθεί έστω και λίγο καλύτερα.
Επίσης ερωτήσεις του τύπου αν θα μπορούσε να σκεφτεί ή να φανταστεί ποια κατάσταση, ποιον άνθρωπο ή ποιον τόπο, που θα ήταν έστω και ελάχιστα βοηθητικό γι αυτόν και σ αυτό που βιώνει.
Η αναγνώριση των εφικτών καταστάσεων που θα μπορούσε να επικαλεσθεί το άτομο και οι οποίες θα μπορούσαν έστω και λίγο και να τον μετακινήσουν από την ψυχική κατάσταση του, είναι η αρχή του νήματος για να βγει κάποιος πάλι ξανά στη ζωή.
Το λάθος είναι, πως σ’ αυτές, όπως και σε παρόμοιες ψυχικές καταστάσεις, αναμένουμε και προσδοκούμε άμεση επαναφορά στην διάθεση των ατόμων.
Είτε, κάποιος δουλεύει μόνος του, είτε με τη βοήθεια ειδικού, οι αλλαγές γίνονται σταδιακά και πολλές φορές πολύ αργά. Πράγμα που μπορεί να απογοητεύσει τους ανθρώπους και να ακυρώσει τις προσπάθειες τους.
Κάθε προσπάθεια, για να βγει κάποιος από αυτό που ονομάζει εσωτερικό κενό και ερήμωση πρέπει αξιολογείται πάντα σε σχέση με το από πού άρχισε.
Κάθε αλλαγή και θετική μετακίνηση ακόμα και η πιο μικρή είναι ευπρόσδεκτες και άξιες επαίνου, γιατί δείχνουν τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτει το άτομο, ώστε να συνεχίσει να ζει και να ονειρεύεται και πως με κάθε τρόπο αξίζει μια καλύτερη ζωή.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
