Πως γίνεται η εκπλήρωση των στόχων, για τους οποίους αγωνίζεται κάποιος μία ζωή, να μη φέρνουν την αναμενόμενη ικανοποίηση και την ισορροπία;
Συχνά οι άνθρωποι έρχονται στη θεραπευτική διαδικασία χωρίς να μπορούν να ορίσουν ένα συγκεκριμένο αίτημα, αλλά με μία γενικευμένη δυσφορία για τη ζωή τους. Ενώ μπορεί να έχουν να επιδείξουν αξιοπρόσεκτες επιτυχίες, δεν είναι ευχαριστημένοι. Βιώνουν ένα διάχυτο ανικανοποίητο αίσθημα, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν τι θα ήθελαν να αλλάξουν. Ζουν μία αίσθηση κενού, μία ματαίωση. Αναπόφευκτα, καταλήγουν στο ερώτημα: Τελικά, εγώ κάνω αυτό που θέλω στη ζωή μου;
Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ο προσδιορισμός της προσωπικής επιθυμίας αποδεικνύεται ένας μακρύς δρόμος. Μα είναι δυνατόν να μην ξέρω τι θέλω;, θα αναρωτηθεί κάποιος. Αφού πορεύτηκα σύμφωνα με τους στόχους μου και τους έχω πετύχει σχεδόν όλους! Από την άλλη, πως μπορεί να εξηγηθεί η αίσθηση κενού; Πως γίνεται η εκπλήρωση των στόχων, για τους οποίους αγωνίζεται κάποιος μία ζωή, να μη φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή την ικανοποίηση και την ισορροπία;
Διαβάστε σχετικά: 6 συναισθηματικές παγίδες που απειλούν τη διαδρομή μας
Μια προσεχτικότερη διερεύνηση φτάνει σε ένα κομβικό σημείο. Ποιανού ήταν οι στόχοι; Ποιος τους έθεσε; Καθώς μεγαλώνουμε στα οικογενειακά συστήματα, πολλές φορές είναι δύσκολο να διαφοροποιήσουμε τη δική μας επιθυμία από την επιθυμία του άλλου. Όσο πιο ασαφή είναι τα όρια του συστήματος, τόσο πιο αδιαφοροποίητα είναι τα συναισθήματα που ρέουν και διαχέονται στο σύστημα. Έτσι, οι στόχοι μας πιθανώς να υπήρξαν αποτέλεσμα της επιθυμίας του άλλου.
Οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να μην αντλούν ικανοποίηση ούτε από τις προσωπικές τους σχέσεις. Εξετάζοντας το ρόλο με τον οποίο μπαίνουν σε μία σχέση, διαφαίνεται να είναι ταγμένοι στην υπηρεσία της ικανοποίησης της επιθυμίας του άλλου. Για να είναι αγαπητοί και επιθυμητοί, οφείλουν να ευχαριστούν τους γύρω τους. Επαναλαμβάνουν, δηλαδή, το ρόλο που τους ανέθεσε η οικογένεια τους. Πως, όμως, μπορεί να διαρκέσει μία σχέση, στην οποία ικανοποιούνται μόνο οι ανάγκες του ενός; Η δυσαρέσκεια συσσωρεύεται και το άτομο καταλήγει σε ένα αντίστοιχο ερώτημα: Τελικά, εγώ είμαι με τους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου;
Ένας θεραπευτικός στόχος θα μπορούσε να είναι η διαφοροποίηση από τους άλλους. Ποιος είμαι και τι θέλω; ‘Έχω δικαίωμα να ζήσω σύμφωνα με τις επιθυμίες μου; Ποιοι είναι οι προσωπικοί μου στόχοι; Πως να σχετίζομαι χωρίς να χρειάζεται να ικανοποιώ μονίμως τους άλλους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που ανακύπτουν, πάνω στα οποία η θεραπευτική διεργασία μπορεί να μας ανοίξει νέες προοπτικές για μία πιο ισορροπημένη ζωή και πιο ικανοποιητικές σχέσεις με τους άλλους.
Βιβλιογραφία Παπαδιώτη- Αθανασίου, Β.(2006). Οικογένεια και όρια- Συστημική Προσέγγιση. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
