Λοιπόν, καθένας από μας κουβαλάει μοτίβα από το παρελθόν, μπαγκάζια που βρίσκονται πίσω από τις τρικλοποδιές που βάζουμε στον εαυτό μας, πίσω από το ανικανοποίητο που νιώθουμε, πίσω από τις πιεσμένες και στραγγισμένες σχέσεις μας, πίσω από την έλλειψη πληρότητας.
Όταν εγώ προσωπικά έφτασα στα 18 και τέλειωσα το σχολείο, έφυγα πια από τα Χανιά για να σπουδάσω. Αφήνοντας την όμορφη πόλη μου και τους γονείς μου, πήρα μαζί μου φυσικά πολλά αγαπημένα μου πράγματα. Πού θα πήγαινα χωρίς τα καλτσούνια της μαμάς, χωρίς τις εφεδρείες από σεμεδάκια της θείας Κατίνας, τις μαξιλαροθήκες με κοφτό κέντημα λες και παντρευόμουν, τους ανθότυρους, τις μυζήθρες και το χαμόμηλο από τον Βάμο για το κρυολόγημα;
Ναι, αλλά πήρα μαζί μου κι άλλα μπαγκάζια, αόρατα, κρυμμένα στις κυτταρικές μου μνήμες από την οικογένειά μου. Κουβάλησα μαζί μου στην επισήμως πλέον ενήλικη ζωή μου αρχαία, προγονικά, διαγενεολογικά σενάρια από τους Μαριακάκηδες και τους Τεμερλόγλου για το τι είναι η ζωή, οι άνθρωποι, η επιδίωξη να ζήσεις, να αγαπήσεις, να αγαπηθείς και να επιβιώσεις.
Θα σου γράψω εδώ μερικά από τα δικά μου σενάρια, στριμωγμένα στα δικά μου μπαγκάζια. Είναι οι δικές μου δέκα εντολές, που παραδόθηκαν αόρατα στα χέρια μου από τη δική μου οικογένεια, από τους δικούς μου προγόνους, και έφτιαξαν το καλούπι που χρειάστηκε να σπάσω με γυμνά χέρια, με κομμένη την ανάσα και με την ψυχή στο στόμα.
Ο λόγος που σου τα γράφω είναι επειδή έχω δει να κουβαλούν παρόμοια μπαγκάζια και σενάρια οι περισσότεροι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, ειδικά δε αυτοί που έχω συναντήσει στο θεραπευτικό δωμάτιο.
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Μάθε Αγάπησε Ζήσε της Αγνής Μαριακάκη, το οποίο κυκλοφορεί από την Key Books σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
