«Μια ζωή κυνηγάμε, αυτό που τελικά φοβόμαστε να ζήσουμε».
Κάνουμε τα πάντα για να μας αγαπούν. Και τι πιο ανθρώπινο; Τις εντολές που πήραμε ως παιδιά για το να είμαστε καλά παιδιά, ως ενήλικες τις μεταφράσαμε να είμαστε αξιαγάπητα παιδιά. Και θέλουμε να είμαστε αξιαγάπητα παιδιά, για να μην είμαστε μόνα παιδιά. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: αληθινά δεν είμαστε μόνοι; Γιατί ο μεγαλύτερός μας φόβος είναι αυτός της σύνδεσης. Του λιωσίματος μέσα στον άλλο. Τη θυσία του αυτόνομου εαυτού.
Με άλλα λόγια μια ζωή κυνηγάμε, αυτό που τελικά φοβόμαστε να ζήσουμε. Οι πιο τυχεροί από εμάς κάποτε μπορεί να ζήσαμε έναν μεγάλο έρωτα. Που κράτησε λίγο κι έπειτα μεταμορφώθηκε σε κάτι άλλο. Κάποιοι άλλοι τοποθετούν αυτή τους την ανάγκη για σύνδεση πάνω στα παιδιά τους. Οι περισσότεροι αποκαλούμε σύνδεση 2-3 φιλίες που νιώθουμε ότι είμαστε ο εαυτός μας. Αλλά όχι κι εντελώς ο εαυτός μας. Σωπαίνουμε όταν κάτι δεν αντέχουμε, για να μην πληγώσουμε τον άλλον. Οι πιο μερακλήδες ζουν το δράμα τους στις ερωτικές σχέσεις, όπου τάχα μου τα δίνουν όλα και δεν εκτιμώνται. Αλλά παραμένουν στις σχέσεις γιατί αφενός φοβούνται μη δε βρουν άλλη και μείνουν μόνοι, και αφετέρου για να κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο ως άλλες Ιφιγένειες που θυσιάζονται.
Οι μεγάλες αγάπες, χρειάζονται θάρρος. Και η σύνδεση, που είναι το ζητούμενο και το φάρμακο μας- για πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν- θάρρος χρειάζεται. Που το χάσαμε; Ποιος μας το ‘κλεψε; Γιατί γεννηθήκαμε θαρραλέοι. Τότε που αποφασίσαμε να σταθούμε όρθιοι. Να περπατήσουμε. Να ανεβούμε σε μια κούνια. Να τρέξουμε μέχρι να μας κοπεί η ανάσα. Να παίξουμε κρυφτό. Να τραγουδήσουμε στο δρόμο, να χορέψουμε στο σπίτι, να δοκιμάσουμε νέες γεύσεις. Να κλέψουμε το γλυκό από το βάζο, να κάνουμε ότι κοιμόμαστε το μεσημέρι, να πούμε ψέματα ότι ήμασταν καλά παιδιά.
Θυμηθείτε φορές στη ζωή σας που ήσασταν αγέρωχοι. Που καμαρώνετε για το θάρρος που επιδείξατε. Που νιώσατε περήφανοι για σας. Κι έπειτα θυμηθείτε ποιοι χάρηκαν μαζί σας; Ποιοι θύμωσαν; Ποιοι φοβήθηκαν; Ποιοι αδιαφόρησαν; Φτιάξτε ένα κολλάζ περηφάνιας. Περιγράψτε πόσο αξιέπαινοι υπήρξατε. Και τελικά πόσο αξιαγάπητοι.
Ρίξτε τώρα μια ματιά στους σημερινούς σας φόβους. Τι μάθατε να φοβάστε μεγαλώνοντας; Τι τρόμοι γεννήθηκαν; Εκείνες τις πιθανότητες που δεν θέλετε να σας συμβούν ποτέ. Εκείνα τα τρομερά ενδεχόμενα στη ζωή που θαρρείτε πως δεν θα αντέξετε. Εκείνες τις φωνές που λένε ότι αν το κάνεις, θα είσαι κακό παιδί.
Διαβάστε σχετικά: Γιατί πρέπει να αποδεχτείτε την πραγματικότητα
Βάλτε τα δίπλα δίπλα. Τα επιτεύγματα και τους φόβους. Και αποφασίστε ποιοι θέλετε να είστε. Και τι σας εμποδίζει να είστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας; Σε ποιόν χρωστάτε να μην είστε ευτυχισμένοι; Τι θα συμβεί αν ζήσετε τη ζωή που θέλετε;
Τελικά η ζωή που ζούμε είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης μας; Ή μήπως ακολουθεί πιστά τις γονικές εντολές, που πάντα αμφισβητούσαμε και λέγαμε ότι δεν μας αφορούν; Πόσο η ζωή μας συγκατασκευάζεται από την τοπική γνώση; Από τον τόπο, το χρόνο και την κουλτούρα που ζούμε; Το γεγονός ότι είμαστε συστημικά όντα, πλάσματα δηλαδή που συνδιαμορφώνονται μέσα από τα συστήματα στα οποία υπάρχουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε ελάχιστη εξουσία πάνω στη ζωή μας. Και παραδόξως αυτό δεν είναι κακό. Ο Αριστοτέλης έλεγε: «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι θηρίο ή θεός». Τελικά είμαστε οι σχέσεις μας.
Αρχικά ήμασταν αυτό που νομίζαμε ότι οι σημαντικοί μας Άλλοι θα ήθελαν να ήμασταν. Κι έπειτα είτε αντιληφθήκαμε ότι ακόμα κι έτσι δεν μας αγαπάνε όπως θα θέλαμε, κι αποφασίσαμε να γίνουμε μαύρα πρόβατα, είτε εξακολουθήσαμε να είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι αρέσει στους άλλους, αλλά διευρύναμε τον αριθμό αυτών των άλλων. Μπορεί να φτάσαμε και στο σημείο αυτοί οι άλλοι να είναι η κοινωνία όλη. Αντηχεί μέσα μας διαρκώς το «και τι θα πει ο κόσμος;».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη ψευδαίσθηση ότι είμαστε και αποκλειστικά αυτόνομος εαυτός. Ευχαριστούμε Φρόυντ, Ρότζερς και λοιπούς θεραπευτές. Που μας απομονώσατε από την ίδια τη φύση μας. Την κοινωνική, την σχεσιακή. Και ψάχνουμε να βρούμε την αυτοπραγμάτωση ψάχνοντας μόνο μέσα μας, απομονωμένοι από τους γύρω μας. Η έλευση του καπιταλισμού, βοηθιέται, πράγματι από τέτοιες δεξιότητες. Αλλά ευτυχία φέρνει;
Αυτονομείσθαι εν αλληλεξαρτήσει έλεγε ο δάσκαλος Γιώργος Βασιλείου. Εγώ καλά, εσύ καλά, εμείς καλά, έλεγε ο δάσκαλος Καρλ Γουίτακερ. Το μυστικό λοιπόν, μοιάζει να είναι η ισορροπία. Ανάμεσα σε αυτό που εμένα μου κάνει πραγματικό καλό και στο να πάρω αυτό το καλό, να το μοιραστώ με τους άλλους. Είμαστε χρήσιμοι μόνο αν είμαστε ευτυχισμένοι. Και είμαστε ευτυχισμένοι μόνο αν είμαστε καλά και συντροφευόμαστε με ανθρώπους που είναι καλά. Και έτσι, μαζί, χέρι – χέρι φτιάχνουμε έναν κόσμο βιώσιμο και όμορφο.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
