Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε παρόντες σ αυτό που συμβαίνει κάθε φορά καλό ή κακό γιατί αυτό έχει να πει πολλά, για τις δράσεις μας και τη ζωή μας. Σκοπός μας δεν είναι να απομακρυνθούμε από τα συναισθήματα μας, αντίθετα θα ήταν καλό, να παρατηρούμε κάθε φορά πως νιώθουμε και να βρίσκουμε τρόπους αυτά που μας συμβαίνουν τελικά να μπορούμε να τα μετουσιώσουμε σε πολύτιμους οδηγούς ζωής.
Μια διδακτική ιστορία φερμένη από την ανατολή, που αρχικά διηγήθηκε ένας ποιητής Σούφι, από την Περσία ο Αττάρ και κατόπιν αναπαρήχθητε από τον Χόρχε Μπουκαϊ στο βιβλίο του «Να σου πω μια ιστορία» (εκδ. Opera), εμπεριέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση..
Η ιστορία αφορά έναν βασιλιά της ανατολής, ο οποίος ερχόταν συχνά σε δύνη, λόγω των έντονων συναισθηματικών του εξάρσεων, όπως λύπης, φόβου, θυμού απογοήτευσης, πόνου, θλίψης με εναλλαγή χαράς και ενθουσιασμού έχοντας ως αποτέλεσμα να βιώνει μια απέραντη συναισθηματική τρικυμία.
Ο τρόπος που τα βίωνε όλα αυτά που του συνέβαιναν, τη στιγμή που συνέβαιναν ήταν τόσο έντονος που του στερούσαν τη δυνατότητα να χαρεί και αν απολαύσει όλα καλά που είχε, όμως ταυτόχρονα και να διαχειριστεί τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει. Το αποτέλεσμα ήταν να βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, αγωνία και σύγχυση και να λαμβάνει πολλές φορές λάθος αποφάσεις που αδικούσαν όχι μόνο τους υπηκόους τους, όμως ακόμη και τον ίδιο, λόγω της έντονης κάθε φορά συναισθηματικής κατάστασης που βίωνε τα πάντα.
Ο βασιλιάς ήταν απεγνωσμένος και επιστράτευσε τους σοφούς, τους μάγους, και τους συμβούλους του παλατιού προκειμένου να του βρούνε κάποιο γιατρικό ή να τον συμβουλέψουν, προκειμένου αντιμετωπίσει τις καταστάσεις και τα πράγματα που του συμβαίνουν με περισσότερη νηφαλιότητα.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες των σοφών και μάγων της αυλής του, κανένα μαγικό, κανένα βοτάνι και καμία τακτική που του πρότειναν δεν στάθηκε ικανή να τον βοηθήσει ουσιαστικά, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να απογοητευτεί ακόμη περισσότερο.
Διαβάστε σχετικά: Κρατώντας ζωντανή την ελπίδα
Την λύση κατά την ιστορία την έδωσε ένας γέρος σοφός που χτύπησε την πύλη του παλατιού, ζητώντας να δει τον βασιλιά για να του προσφέρει ένα πολύτιμο δώρο.
Ήταν ένα δαχτυλίδι, που θα λειτουργούσε ως πυξίδα όταν ο βασιλιάς πνιγόταν στα έντονα συναισθήματα, έντονης χαράς, φόβου, θλίψης, απόγνωσης. Το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να το φορά και κάθε φορά που θεωρούσε πως πνιγόταν στα συναισθήματα και να μη μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, να διαβάζει την επιγραφή που ήταν χαραγμένη μέσα στο δαχτυλίδι. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από τη φράση:
«Μη ξεχνάς πως, κι αυτό θα περάσει»
Τα καλά και τα άσχημα εναλλάσσονται διαρκώς στη ζωή μας. Πολλές φορές, βιώνουμε περιόδους στρες, αγωνίας, πόνου και θλίψης, νομίζουμε τα πράγματα έχουν παγώσει και τίποτα δεν κινείται. Άλλες φορές γινόμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Η εναλλαγή των καταστάσεων στην ζωή καθώς και των συναισθημάτων που τις ακολουθούν δεν μένει ποτέ στατική και κατά τον Ηράκλειτο «τα πάντα ρει».
Συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα των πραγμάτων αρνητικών και θετικών καταλαβαίνουμε πως τίποτα δεν κρατά για πάντα, όλα στη ζωή αλλάζουν και είναι σημαντικό εμείς να έχουμε τον κατάλληλο τρόπο να τα αντιμετωπίσουμε ώστε να μην υποφέρουμε πολύ στα δύσκολα και να μην γινόμαστε αλαζόνες στις χαρές και τις επιτυχίες.
Και αυτό, όχι από άποψη ηθικής, όμως από άποψη προσωρινότητας, πως και πάλι η ζωή θα εναλλάξει τις καταστάσεις οπότε πιστεύοντας ότι είμαστε άτρωτοι είναι πιο πιθανό, να απογοητευτούμε σε μια μελλοντική αποτυχία ή στεναχώρια.
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε παρόντες σ αυτό που συμβαίνει κάθε φορά καλό ή κακό γιατί αυτό έχει να πει πολλά, για τις δράσεις μας και τη ζωή μας. Σκοπός μας δεν είναι να απομακρυνθούμε από τα συναισθήματα μας, αντίθετα θα ήταν καλό, να παρατηρούμε κάθε φορά πως νιώθουμε και να βρίσκουμε τρόπους αυτά που μας συμβαίνουν τελικά να μπορούμε να τα μετουσιώσουμε σε πολύτιμους οδηγούς ζωής.
Η Συνειδητοποίηση της προσωρινότητας θα μας κάνει να ζούμε πιο αρμονικά και χωρίς την συνεχή, πολλές φορές αναίτια διάδραση, με όλα αυτά που γίνονται. Το πιο σημαντικό όμως απ όλα είναι, πως θα μας δώσει τη δυνατότητα να μένουμε και να βιώνουμε τη στιγμή και να μπορούμε όταν χρειάζεται να διακρίνουμε φως, στην άκρη του τούνελ.
Γιατί.. «Κι αυτό θα περάσει!»
