Μία έρευνα υποστηρίζει ότι μπορεί να πεθάνετε αν απλά παραιτηθείτε από τη θέληση για τη ζωή.
Μπορείς να πεθάνεις, απλά αν παραιτηθείς από τη θέληση για ζωή; Ναι, υποστηρίζει μια μελέτη, με επικεφαλής τον Τζον Λιτς από το Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ στην Αγγλία.
Η μελέτη, πρώτη του είδους της, εξέτασε το φαινόμενο της «παραίτησης» – μια λέξη που χρησιμοποιείται για ό, τι είναι ιατρικά γνωστό ως «ψυχογενής θάνατος».
Πώς είναι αυτό δυνατόν; Η έρευνα ισχυρίζεται ότι ένα τραύμα που φαίνεται αναπόφευκτο, μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης στον «ψυχογενή θάνατο», με το θάνατο να δείχνει σαν ένα λογικό και αναπόφευκτο πράγμα που πρέπει να πράξει κανείς. Χωρίς να υπάρξει καμία παρέμβαση, ο θάνατος μπορεί να επέλθει σε μόλις τρεις ημέρες μετά την αρχική παραίτηση από τη ζωή.
Αυτό που είναι σημαντικό να σημειωθεί σχετικά με αυτή την προϋπόθεση, είναι ότι ο ψυχογενής θάνατος δεν είναι το ίδιο με την αυτοκτονία.
Ο ψυχογενής θάνατος είναι πραγματικός, δήλωσε ο Λιτς. Δεν πρόκειται για αυτοκτονία, δε συνδέεται με την κατάθλιψη, αλλά είναι μία πράξη εγκατάλειψης της ζωής και ο θάνατος επέρχεται συνήθως μέσα σε λίγες μέρες. Είναι μια πολύ πραγματική κατάσταση που συχνά συνδέεται με σοβαρό τραύμα.
Ο ερευνητής υποστηρίζει ότι ο ψυχογενής θάνατος μπορεί να προκληθεί από μια αλλαγή στο πρόσθιο κύκλωμα του προσαγωγίου- ένα μετωπιαίο υποφλοιώδες κύκλωμα του εγκεφάλου, το οποίο ελέγχει τα κίνητρα και τη στοχευμένη συμπεριφορά του ατόμου.
Το σοβαρό τραύμα μπορεί να προκαλέσει δυσλειτουργία στο πρόσθιο κύκλωμα του προσαγωγίου ορισμένων ανθρώπων, εξήγησε ο Λιτς. Το κίνητρο είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της ζωής και αν δε λειτουργεί, η απάθεια είναι σχεδόν αναπόφευκτη.
Όμως ο θάνατος δεν χρειάζεται να είναι αναπόφευκτος, ακόμη και αν πέσετε θύμα του «ψυχογενούς θανάτου». Υπάρχουν διάφορες παρεμβάσεις όπως είναι η ψυχοθεραπεία και η γυμναστική, οι οποίες μπορούν να δώσουν στο άτομο μία αίσθηση επανάκτησης του ελέγχου και μπορούν να σπάσουν το φαύλο και τρομακτικό αυτόν κύκλο, μέσω της απελευθέρωση ντοπαμίνης.
Διαβάστε σχετικά: Το νόημα της ζωής: τι είναι αυτό που μας ωθεί να κάνουμε ό,τι κάνουμε;
Ο Λιτς προσδιόρισε πέντε στάδια της προοδευτικής ψυχολογικής παρακμής που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο:
1. Κοινωνική απόσυρση:
Αυτή συνήθως είναι το επακόλουθο ενός ψυχολογικού τραύματος και μπορεί να θεωρηθεί ένας τρόπος αντιμετώπισης του. Αυτή η πολύ παθητική κατάσταση χαρακτηρίζεται από απόσυρση από την κοινωνική αλληλεπίδραση, τη συγκίνηση, την αδιαφορία και την αυτο-απορρόφηση. Οι στρατιώτες που είχαν βιώνουν την εμπειρία της αιχμαλωσίας, βρίσκονται συχνά σε αυτήν την κατάσταση αμέσως μετά τη σύλληψή τους.
2. Απάθεια:
Ένα άτομο σε αυτή την κατάσταση παρουσιάζει σοβαρή μελαγχολία και έλλειψη ενέργειας, σαν να μην επιθυμεί πλέον να φροντίσει τον εαυτό του. Αυτή η κατάσταση συνοδεύεται από την έλλειψη προσπάθειας για οτιδήποτε, ιδιαίτερα για να κάνει μπάνιο.
3. Αβουλία:
Αυτή παρουσιάζεται όχι μόνο όταν ένας άνθρωπος παρουσιάζει σοβαρή έλλειψη κινήτρων, αλλά επίσης όταν δεν έχει σχεδόν καμία συναισθηματική αντίδραση, φτάνοντας στο σημείο που να μην θέλει να μιλήσει. Ο πάσχων γίνεται εξαιρετικά αποσυρμένος από τον εαυτό του και δεν έχει καμία επιθυμία ή ικανότητα να βοηθήσει τον εαυτό του ή άλλους.
Η αβουλία είναι σαν να έχει κάποιος «ένα κενό μυαλό ή μια συνείδηση που δεν έχει περιεχόμενο». Ο νους βασικά λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο.
4. Ψυχική ακινησία:
Αυτή η κατάσταση παρουσιάζεται όταν ένα άτομο έχει συνείδηση αλλά βρίσκεται σε μία τόσο βαθιά απάθεια όπου ακόμη και ο ακραίος πόνος, όπως από ένα χτύπημα στο σώμα, δεν θα του προκαλέσει καμία αντίδραση. Οι ερευνητές βρήκαν ότι ένα άτομο σε κατάσταση ψυχικής ακινησίας όχι μόνο δεν θα κάνει μπάνιο, αλλά συχνά θα κάθεται στα δικά του περιττώματα.
5. Ψυχογενής θάνατος:
Αυτό το τελικό στάδιο περιλαμβάνει την πλήρη παραίτηση του ατόμου και την επακόλουθη αποσύνθεση. Ο Λιτς ανέφερε ότι κάποιος που έφτασε σε αυτό το στάδιο μπορεί να κείτεται στα δικά του περιττώματα και τίποτα, ούτε μία προειδοποίηση, ούτε ο ξυλοδαρμός, ούτε οι παρακλήσεις μπορούν να τον κάνει να θέλει να ζήσει.
Οι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν γνωστό ότι έφταναν σε αυτό το τελευταίο στάδιο όταν έβγαζαν ένα κρυμμένο τσιγάρο για να καπνίζουν. Δεδομένου ότι τα τσιγάρα ήταν εξαιρετικά πολύτιμα και μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο συναλλαγών για πράγματα όπως το φαγητό, ένα άτομο που κάπνιζε, θεωρείτο ότι πραγματικά είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Ο θάνατός τους θα ακολουθούσε συνήθως μετά από μερικές ημέρες.
Πηγή: University of Portsmouth
Έρευνα: ‘Give-up-itis’ revisited: Neuropathology of extremis
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
