Η ζωή είναι μία αδίστακτη «δολοφονία» επιλογών: μόλις επιλέξουμε ένα μέλλον, σκοτώνουμε ένα άλλο. Μόλις επιλέξουμε ένα είδος σχέσης, σκοτώνουμε μια άλλη. Αν δεν αντέξουμε την ενοχή της επιλογής, μένουμε αναποφάσιστοι. Και τότε η ζωή έχει περάσει χωρίς να το καταλάβουμε.
Κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, επιλέγουμε ένα πράγμα από ένα άλλο. Ένα μονοπάτι επιλέγεται και εγκαταλείπεται ένα άλλο. Μια επιλογή γεννιέται και μια άλλη πεθαίνει. Γιατί λέω πεθαίνει; Η λατινική ρίζα του «αποφασίζω» (decide) είναι «de-cidere». H ερμηνεία του “cidere” είναι «να σκοτώσω», όπως στην ανθρωποκτονία και την αυτοκτονία.
Κάθε επιλογή είναι και μια δολοφονία. Πολλές φορές για να αποφευχθεί αυτός ο φόνος, ενδέχεται να μένουμε στην αναποφασιστικότητα. Έτσι, για να μη μείνουμε στην αναποφασιστικότητα, πρέπει να αντέξουμε την ενοχή για τη δολοφονία μιας επιλογής.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Οι επιλογές είναι σχεδόν άπειρες, η διάρκεια της ζωής μας όμως είναι περιορισμένη. Αν και ελπίζουμε ότι θα τα έχουμε όλα, δεν μπορούμε. Πρέπει πάντα να κάνουμε επιλογές, ακόμη και αν η επιλογή δεν είναι να αποφασίσουμε.
Οι επιλογές, μας προκαλούν ενοχή γιατί όταν επιλέγουμε, επιλέγουμε αυτό που θέλουμε. Και αυτό που θέλουμε μπορεί να μην είναι αυτό που θέλει ένα αγαπημένο πρόσωπο. Με τις επιλογές μας, αποκαλύπτουμε στους αγαπημένους μας ότι δεν είμαστε ίδιοι. Και έτσι πρέπει να είναι! Γιατί; Επειδή δεν είμαστε ίδιοι.
Κινδυνεύουμε να πληγώσουμε τους ανθρώπους, όταν οι επιθυμίες μας διαφέρουν από τις δικές τους. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να θέλει να είναι φίλος μας, αλλά εμείς να μην το θέλουμε. Ή ίσως ένας θεραπευόμενος να θέλει να προγραμματίσει ένα ραντεβού μαζί μας, έχοντας ακούσει υπέροχα πράγματα σχετικά με τη δουλειά μας, αλλά εμείς δεν έχουμε χρόνο στο πρόγραμμά μας.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να απογοητευθούν και εμείς να αισθανθούμε στιγμιαία ενοχή, γνωρίζοντας ότι αν είχαμε συμφωνήσει θα μπορούσαμε να τους είχαμε ευχαριστήσει. Αλλά αν είχαμε συμφωνήσει σε αυτές τις περιπτώσεις, θα είχαμε απλώς επιλέξει να αποφύγουμε την ενοχή που έρχεται από το να λέμε όχι στην επιθυμία του άλλου ατόμου.
Πρέπει να είμαστε σε θέση να αντέχουμε αυτήν την ενοχή πέρα από την επιλογή, πέρα από τη «δολοφονία» των επιλογών και πέρα από τη «δολοφονία» ορισμένων ειδών σχέσεων. Μόλις επιλέξουμε ένα μέλλον, σκοτώνουμε ένα άλλο. Μόλις επιλέξουμε ένα είδος σχέσης, σκοτώνουμε μία άλλη.
Μόλις επιλέξουμε ένα πρόσωπο, ακυρώνουμε ένα άλλο. Ακόμη και ένα πολυγαμικό άτομο, επιλέγει να μην είναι μονογαμικό. Κάθε επιλογή για ένα πράγμα αποκλείει άλλες επιλογές. Ο θάνατος, η ενοχή και τα όρια είναι υφασμένα στον ίδιο τον ιστό της ζωής μας.
Όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με την αναποφασιστικότητα, κάντε στον εαυτό σας αυτά τα τρία ερωτήματα:
Διαβάστε σχετικά: Τι να κάνετε όταν νιώθετε ενοχές επειδή θέτετε όρια
Μήπως κάνω αυτή την επιλογή με βάση την επιθυμία ή τον φόβο;
Συχνά αφήνουμε το φόβο να καθορίσει τις αποφάσεις μας, επιτρέποντας του να ελέγχει εκείνος τη ζωή μας αντί για εμάς τους ίδιους. Σχεδόν πάντα φοβόμαστε την αλλαγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα. Σημαίνει ότι αυτό ακριβώς το ίδιο το συναίσθημα του φόβου, είναι το επόμενο βήμα προς την αλλαγή.
Όταν επιθυμούμε την αλλαγή, είναι σίγουρο ότι θα προκύψει ο φόβος από το ενδεχόμενο της αλλαγής. Χρειάζεται τότε να κατευθυνθούμε προς αυτό τον φόβο, διότι αυτός ο φόβος μας κατευθύνει στα βάθη του εαυτού μας που επιθυμούμε να βρούμε.
Μήπως είμαι αναποφάσιστος, διότι δεν θέλω να απογοητεύσω κάποιον άλλο;
Αν είστε ο εαυτός σας, θα απογοητεύετε πάντα τους άλλους που επιθυμούν να ήσασταν ίδιοι με αυτό που φαντάζονται. Εάν αποδεχτείτε ότι μπορούν να νιώσουν και απογοήτευση, τότε να είστε σίγουροι ότι θα αποδεχθούν γρηγορότερα την πραγματικότητα σας. Αν παραμείνετε αναποφάσιστοι από το φόβο ότι θα απογοητεύσετε τους άλλους, θα απογοητεύσετε τον εαυτό σας. Θα στιγματίσετε τον εαυτό σας εξαιτίας των επιθυμιών τους.
Μήπως είμαι αναποφάσιστος γιατί δεν αισθάνομαι έτοιμος;
Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για να ζήσουμε. Η ζωή παρουσιάζεται είτε είμαστε έτοιμοι, είτε όχι. Μαθαίνουμε μέσα από τη ζωή, όχι μέσω της αναμονής αυτής. Όταν αποδεχθούμε ότι δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να ζήσουμε, τότε μπορούμε να μπούμε στη ζωή, να αποτύχουμε, να πέσουμε και τελικά να μάθουμε. Και μέσα από αυτό το συναισθηματικό θάρρος της μάθησης μέσω της ζωής, θα βρούμε τη σοφία που ψάχνουμε.
Αν δεν μπορούμε να αντέξουμε την ενοχή που συνοδεύει την επιλογή, κάνουμε την αυτοκτονική επιλογή: την αναποφασιστικότητα. Μέσα από την αναποφασιστικότητα προσπαθούμε να αποφύγουμε τη δολοφονία μίας επιλογής. Αλλά όταν δεν επιλέγουμε, όταν μένουμε κολλημένοι, τότε σκοτώνουμε τη ζωή μας, προσπαθώντας να σταματήσουμε το ποτάμι της ζωής ενώ το ποτάμι συνεχίζει να ρέει. Ή περιμένουμε τη ζωή να κάνει τις επιλογές για εμάς και τις κάνει.
Καθώς ο χρόνος περνά, ο χρόνος για το πανεπιστήμιο περνάει, ο χρόνος για την απόκτηση παιδιών περνά, ο χρόνος για μια καριέρα περνά και στο τέλος, ο ποταμός ρέει πάνω από τον καταρράκτη και βουτάμε στο θάνατό μας αναρωτώμενοι γιατί είχαμε παραλύσει. Και τότε αντιμετωπίζουμε την ενοχή της ζωής που δεν ζήσαμε, της ζωής που θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί αν είχαμε πάρει μόνο μια απόφαση...
Πηγή: Psychentral.com
Απόδοση – Επιμέλεια: Psychologynow.gr
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
