«Υπάρχει μια παρηγοριά στην ασθένεια. Και αυτή είναι η πιθανότητα ότι μπορεί να ανακάμψετε και μάλιστα να είστε σε καλύτερη θέση, από ό,τι ήσασταν πριν» – Michael Johnson Bassey.
Η ανθρώπινη μοίρα της φθοράς , της πτώσης, της αρρώστιας , της πορείας προς τον θάνατο είναι μια προδιαγεγραμμένη αλήθεια της ανθρώπινης κληρονομιάς. Πρόκειται για μια εγκατεστημένη κυτταρική πλοήγηση με εναρκτήρια στιγμή την σύλληψη κάθε ανθρώπινου πλάσματος.
Ωστόσο η ίδια η έλλειψη σθένους μπορεί να βιωθεί και ως μια δυνατότητα μετουσίωσης και υπερβατικής εμπειρίας του ανθρώπου. Ως ένα βίωμα ταπείνωσης η οποία μπορεί να σε οδηγήσει στα βαθύτερα κοιτάσματα δύναμης , υπέρβασης και συνάντησης με το μαγικό του ανθρώπου.
Κάθε εμπόδιο σε «κακό». Μπορούμε ωστόσο να το μετουσιώσουμε και σε καλό έλεγε ένας από τους σημαντικούς δασκάλους μου. Πρόκειται για μια προσωπική επιλογή και για μια πορεία η οποία ενέχει μέσα της την βαθιά πίστη στην ζωή. Καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες ενός βιώματος που μας προκαλεί να πιστέψουμε πως κάθε εμπόδιο στην ζωή μας μπορούμε να το εξελίξουμε εσωτερικά και μέσα μας σε καλό. Είναι η βαθιά εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου που ενυπάρχει επίσης από την γέννηση του. Η απόλυτη ελευθερία της ανθρώπινης ψυχής, η οποία έχει την δύναμη να αυτοπροσδιορίζεται ανεξάρτητα από κάθε συνθήκη έξω από αυτή. Στην πορεία του ο άνθρωπος αποσυνδέεται από αυτή του την δύναμη αλλά οι προκλήσεις της ίδιας της ζωής μπορεί να αποτελέσουν ευκαιρία επανασύνδεσης.
Η Α Σ Θ Ε Ν Ε Ι Α μπορεί να αναγνωστεί και να βιωθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο που ασθενεί και ως:
- μια αφετηρία αλλαγής
- μια αυτόματη συνδιαλλαγή με τους βαθύτερους φόβους,
- ανταπόκριση στα προσωπικά αδιέξοδα του ανθρώπου,
- μια μορφή ομοιόστασης λόγω της απόστασης, που πιθανόν να ενυπάρχει, από την ίδια του την φύση,
- πρόκληση στους εφιάλτες του ανθρώπινου νου που στοιχειώνουν κάποια στιγμή την ύπαρξη του,
- μια προσπάθεια αλλαγής αλλά και ροής,
- ένα ηχηρό κραυγαλέο κάλεσμα να κατέβουμε από τον νου προς την καρδιά στο σημείο δηλαδή ροής της αγάπης. μια εμπειρία πνευματικής αφύπνισης,
- μια λυτρωτική ρωγμή στον ψευδή άτρωτο και παντοδύναμο εαυτό. Έναν εαυτό ο οποίος έχει δομήσει με μεγάλη δέσμευση και προσπάθεια ένα πανίσχυρο ”Εγώ”. Ένα ΄΄Εγώ΄΄ που η ασθένεια μπορεί να ταρακουνήσει και να αποδομήσει, για να μπορέσει μετέπειτα να συνδεθεί το άτομο ξανά με τις πιο βαθιές του ρίζες, με την πιο ζωντανή αρτηρία της ύπαρξης του.
- μια σύνδεση με τις κρυστάλλινες εσωτερικές πηγές του, τις οποίες κληρονόμησε μόνο και μόνο επειδή είναι ένα θεϊκό πλάσμα, μόνο και μόνο επειδή ο καθένας μας είναι ένας αγαπημένος και μοναδικός άνθρωπος, επειδή είναι ένα υπερβατικό πλάσμα.
Δεν περιμένουμε, φυσικά, και δεν επιδιώκουμε την ασθένεια με στόχο την εσωτερική μας αφύπνιση, θέλουμε και φροντίζουμε οι ίδιοι ολιστικά την υγεία μας. Ωστόσο δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την ανθρώπινη ευαλωτότητα και την ανθρώπινη μοίρα του.
Το ερώτημα είναι ποια θέλουμε να είναι η στάση μας αν η ασθένεια αποτελέσει προσωπικό βίωμα. Όχι πώς θα ελέγξουμε την ασθένεια αλλά πώς θέλουμε προσωπικά να αναπλαισιώσουμε την ασθένεια η οποία μέχρι προσφάτως πιστεύαμε πως μπορεί να έχει ακουμπήσει τους γύρω μας αλλά όχι εμάς. Πώς θα αναστοχαστούμε τις στιγμές κατά τις οποίες η φροντίδα του εαυτού και της ζωής μας μας έκανε να νιώθουμε άτρωτοι μέσα στο μικρόκοσμο της παντοδυναμίας μας. Στόχος είναι μια διαφορετική ανάγνωση της ασθένειας η οποία μπορεί να ευεργετήσει την ανθρώπινη ψυχή. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Επίκτητος ” Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει αλλά πως αντιδράς σε αυτό που σου συμβαίνει.”
Με ποιο τρόπο λοιπόν θέλουμε εμείς να ανταποκριθούμε σε αυτό που μας συμβαίνει;
Μπορεί και να υποδεχτείς το σύμπτωμα της ασθένειας με ένα «γιατί σε μένα»; Τότε όμως αναρωτήσου αν έτσι αντέδρασες και σε όλα τα δώρα που σου έκανε η ζωή προηγουμένως.
Πρόκειται για μια εσωτερική διεργασία για έναν υπαρξιακό αναστοχασμό. Η επιλογή της στάσης μας απέναντι σε μια πραγματικότητα η οποία σε βάζει να αναρωτηθείς, περισσότερο ίσως από κάθε τι άλλο, για την ζωή και τον θάνατο. Όχι όμως θεωρητικά και με μια φιλοσοφική διάθεση αλλά αγγίζοντας την δική σου ζωή και τον δικό σου αναπόφευκτο θάνατο.
Όπως είπε και o Osho Το να ζεις μέσα στην αλήθεια, ακόμη και αν είναι μονάχα για μια στιγμή, είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ζήσεις παντοτινά στο ψέμα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καλλιεργήσει και έχει επενδύσει στην παντοδυναμία του και μάλιστα σε μια παντοδυναμία ως ατομική υπόθεση του καθενός .
Επιστήμες, τεχνολογία, ψυχολογία, κοινωνία όλα εκπαιδεύουν και καλλιεργούν το συναίσθημα πως ότι θελήσει το ανθρώπινο ον αποτελεί και δικαίωμα. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο να γευτεί και να ικανοποιήσει την όποια ανάγκη του. Το χειρότερο όμως είναι η επίκτητη πεποίθηση πως αν κάτι δεν πάει καλά τότε ο ίδιος έχει αποτύχει. Τότε η ανθρώπινη αποτυχία δαιμονοποιείται στην κοινωνία μας, ρίχνοντας βαριά την ευθύνη και ενοχοποιώντας αυτόν που βρέθηκε σε αυτή την θέση. Η αποτυχία αναπλαισιώνεται ως δική του ατομική ευθύνη. Σαν κάτι δηλαδή που ο ίδιος δεν σχεδίασε καλά. Αιωρείται μια σκέψη: Σίγουρα κάπου ο ίδιος φταίει. Αφού όλα εναποτίθενται σε θέματα αποφάσεων,σχεδιασμού, σωστού coaching και θετικής ενέργειας. Και έτσι η όποια αποτυχία, έρχεται να προστεθεί σε μια πολύ επιθετική φιλοσοφία απέναντι στον άνθρωπο αφού τον ενοχοποιεί καθώς αποδεικνύεται η προσωπική του αποτυχία μέσω της ανεπάρκειας του.
Πρόκειται για μια αχαλίνωτη προσπάθεια του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου να μην αποκοπεί από την σφαίρα ενός ψευδούς ισχυρού και άτρωτου εαυτού. Η Ασθένεια δαιμονοποιείται ο θάνατος απορρίπτεται. Στόχος είναι η ευτυχία και η επιτυχία σαν μια μόνιμη κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος οδηγείται σε ένα εξαντλητικό κυνηγητό για να παραμείνει μέσα στον κύκλο της επιτυχίας. Στην μάχη οι ανθρώπινες άμυνες οι οποίες απορρίπτουν μια σειρά από πολύτιμες ανθρώπινες πλευρές και αλήθειες του στο βωμό της ατομικής παντοδυναμίας του.
Επειδή
- αγαπάμε την Ζωή,
- αναγνωρίζουμε την υγεία ως υπέρτατη αξία της ζωής,
- είμαστε ευγνώμονες για την ίδια την ζωή
Καλούμαστε και μπορούμε εφόσον το θέλουμε να κάνουμε μια άλλη ανάγνωση της ασθένειας. Να την αναγνώσουμε με μια άλλη ματιά, με την πίστη της ίδια της ζωής, εμπεριέχοντας φυσικά μέσα τον υπαρκτό ανθρώπινο φόβο του θανάτου.
Η ασθένεια αποτελεί μια ένδειξη και απόδειξη αγάπης. Πρόκειται για μια πεποίθηση που κρύβει μέσα της μια παράδοξη αλήθεια. Η εμφάνιση της στοχεύει σε μια αλλαγή, σε μια αυτορρύθμιση του ανθρώπινου οργανισμού με στόχο την ζωή. Είναι σημαντικό να εμπιστευτούμε, να ακούσουμε, να πιστέψουμε, να ελπίσουμε, να αγωνιστούμε, να υπερβούμε την φθορά που η ασθένεια ως σύμπτωμα έχει. Να μην ταυτιστούμε με το σύμπτωμα αλλά να αποκωδικοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει. Όχι να πολεμήσουμε, όχι να συγκρουστούμε ούτε όμως να παραδοθούμε σε αυτό.
Η αγάπη και η τρυφερότητα είναι η βασική και πρωταρχική ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης. Μέσω αυτής το βρέφος θα γίνει αντικείμενο φροντίδας και θα κρατηθεί στην ζωή. Είναι ο τρόπος εκείνος που χωρίς πόλεμο , μακριά από τις ενοχές, χωρίς σύγκρουση , μπορεί να σε οδηγήσει σε νίκη ζωής. Σε μια νίκη που εμπεριέχει πρωτίστως για σένα τον ίδιο κ μετέπειτα για τους γύρω σου πνοή και δύναμη εσωτερικής ζωής. Χρειάζεται να αποδεχτείς την οδυνηρή πλευρά της ύπαρξης σου για να ευελπιστείς στο πλησίασμα της δικής σου μοναδικής και ανεκτίμητης αλήθειας.
Η ασθένεια μπορεί να αποτελέσει μια ευλογία, μια ευκαιρία να σκύψουμε τρυφερά στον βαθύτερο μας εαυτό και εκεί να συναντήσουμε το θεϊκό πρόσωπο που κρύβει ο καθένας μας σε τούτο τον προσωρινό αλλά ιδιαίτερο, μοναδικό και όμορφο μονοπάτι της ζωής. Τι τυχεροί όσοι το περιδιαβαίνουμε.
Όπως έλεγε και ο Επίκουρος Όλοι μας θα πεθάνουμε κι αυτό μας κάνει πολύ τυχερούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πεθάνουν ποτέ, διότι δεν πρόκειται ποτέ να γεννηθούν. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα μπορούσαν δυνητικά να βρίσκονται στη θέση μας, αλλά που στην πραγματικότητα δεν θα δουν ποτέ το φως της μέρας, είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των κόκκων της άμμου της Αραβίας. ”
Μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε τρυφερά αυτό που μας συμβαίνει περικλείοντας στο συναίσθημα αυτό και όλα τα δύσκολα και οδυνηρά συναισθήματα που συμπεριλαμβάνονται όταν ένας άνθρωπος ασθενήσει. Αποδοχή με τρυφερή ματιά σε αυτό που συμβαίνει και όχι επίθεση στον ίδιο μας τον εαυτό για αυτό που μας συμβαίνει.
Άλλωστε
”Γιατρεύουμε ή γιατρευόμαστε καλύτερα όταν στρεφόμαστε στο καλό”
Γνωρίζοντας ότι η ασθένεια είναι μια μορφή αυτοεπιθετικότητας των ιδίων των κυττάρων του προς τον ίδιο του τον οργανισμό χρειάζεται να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα από την αλήθεια αυτή. Χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε ότι η ασθένεια δεν συνέβη επειδή είσαι ανάξιος να είσαι καλά , όχι αυτό δεν σου συμβαίνει επειδή απέτυχες, επειδή είσαι ανεπαρκής ή επειδή φταις γιατί εσύ δημιούργησες την αρρώστια, ή γιατί δεν κατάφερες τελικά να σε προστατεύσεις. Μην γεμίσεις την ψυχή σου με το δηλητήριο της ενοχής η οποία παγώνει την ίδια την επιθυμία για ζωή. Η ασθένεια ,αγαπημένε μου άνθρωπε, εμπεριέχει μια παράδοξη κραυγή αγάπης από τον ίδιο τον εαυτό προς σε σένα. Πρόκειται αλήθεια για μια κατάσταση δύσκολη που σε κυριεύει ο πόνος και ο φόβος.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό!!
Η ίδια η ύπαρξη σου ελπίζει πως αυτή η ακινησία στην οποία σε καθηλώνει η ασθένεια θα γίνει αφορμή να πάρεις ένα μήνυμα αγάπης που μεταφέρεται για σένα. Ελπίζει να μπορέσεις εσύ να συνδεθείς με τον βαθύτερο σου εαυτό, με τις βαθύτερες σου ανάγκες και επιθυμίες σου. Να σε αγκαλιάσεις. Να σταματήσεις, κατανοώντας πρωτίστως, την όποια ανωφελή εσωτερική σύγκρουση που μπορεί να βιώνεις. Σε καλεί να γίνεις μάρτυρας μια ιερής θέασης. Μιας θέασης που αφορά την αποθηκευμένη αγάπη που υπάρχει μέσα σου για το θείο πρόσωπο σου. Σε καλεί σε μια θέαση που αφορά τις πιο αγνές, αυθεντικές και καταξιωμένες επιθυμίες σου για να μπορέσεις να περιδιαβείς αυτή την μικρή ζωή που σου δόθηκε ως δώρο.
Όχι δεν πρόκειται για την τιμωρία σου. Πρόκειται για ένα δώρο , μια ευκαιρία να ασκήσεις την ίδια σου την ψυχή. Οι μεγαλύτερες αλλαγές του ανθρώπου συμβαίνουν όταν εκεί που βρίσκεται δεν βολεύεται , όταν είναι δυσκολεμένος, όταν ο πόνος και το σκοτάδι έχουν πλησιάσει την ίδια του την ύπαρξη. Είναι ιερές στιγμές εκείνες όπου αυτή η ακινησία από την έλλειψη σθένους στην οποία έχεις βρεθεί συντελεί στην πιο δυναμική, βαθιά και διαυγή αλλαγή της ύπαρξης σου. Είναι στιγμές όπου ο ίδιος μπορείς να αναλογιστείς σε βάθος και να φωτίσεις την δική σου μοναδική αλήθεια για την ζωή σου. Να δεις καθαρά πια μονοπάτια που περιδιαβαίνεις δεν σε κάνουν περήφανο. Αυτές τις στιγμές αναρωτιέσαι για τον δικό σου προορισμό στην ζωή. Το πιο σημαντικό όμως είναι όχι η πιθανή αναγνώριση της λανθασμένης κατεύθυνσης στην ζωή σου, αυτό συνήθως είναι συνειδητό και εύκολα να το ανακαλύψει κανείς, το πιο σημαντικό και υπέροχο είναι η αποκάλυψη της δικής σου μοναδικής πραγματικής διαδρομής για την οποία έχεις γεννηθεί για να περπατήσεις στην ζωή. Είναι η αποκάλυψη για το δικό σου προσωπικό νόημα. Είναι όλα αυτά που σε φέρουν πιο πολύ στην δική σου αξία και τελικά στην αλήθεια της ίδιας σου της ψυχής.
Είναι η θέαση για το πώς να συνεχίσεις, ποιο μονοπάτι να ακολουθήσεις. Αν συνδεθείς μαζί της θα βιώσεις γαλήνη, αρμονία, ελευθερία. Θα ”λουστείς” με το συναίσθημα της αγάπης. Ο φόβος σου θα κοπάσει, θα νιώσεις ασφάλεια και νόημα να προχωρήσεις.Θα βιώσεις την ζωή με ευαισθησία και ευαλωτότητα όχι όμως γιατί θα φοβάσαι αλλά γιατί θα έχεις επίγνωσης της μεγάλης αξίας της ύπαρξης σου. Θα νιώσεις ότι αυτή η διαδρομή η οποία σου αποκαλύφθηκε είναι ευεργετική πρωτίστως για εσένα. Θα βιώσεις ανυπομονησία , χαρά , αγωνία και ασφάλεια να προχωρήσεις.
Η ασθένεια αποτελεί μια ύστατη προσπάθεια τρυφερότητας
Σε αποκόπτει από όποια σημαντική απασχόληση και ενασχόληση είχες ως σήμερα και σε καθιστά σε θέση εστιασμού, προσοχής και φροντίδας του βαθύτερου σου εαυτού. Κάτω και πέρα από το κατασκευασμένο ανθρώπινο εγώ. Σε καλεί σε ένα ταξίδι επίγνωσης μιας αλήθειας. Της δικής σου αλήθειας.
Ο θυμός, η πίκρα, το παράπονο, η σύγκρουση, η «σμίκρυνση»που υφίσταται ο άνθρωπος όταν βιώσει την παραλυτική δύναμη της ασθένειας είναι πρωτογενή υλικά, πολύ ανθρώπινα και επίπονα , αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Μπορούν ωστόσο να αποτελέσουν ένα όχημα για να σε μεταφέρουν εκεί που πραγματικά ανήκεις. Εκεί όπου μπορείς να νιώσεις την απόλυτη ζεστασιά και ασφάλεια. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις που συνοδεύουν την ασθένεια δεν αναζητούν την τιμωρία σου ούτε την ενοχοποίηση σου. Έρχονται να ηχήσουν ως σειρήνες αλλαγής, προσμένουν την μετακίνηση σου σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Στα επίπεδα εκείνα στα οποία ο καθένας μας είναι προγραμματισμένος να αναζητήσει και αν είναι ευλογημένος μπορεί και να τα βιώσει πριν την αναχώρηση του από την γήινη ζωή.
Όχι δεν είναι σειρήνες εχθρικές όπως εκείνες του Οδυσσέα που το άκουσμα τους θα τον απομάκρυναν από την Ιθάκη του. Που για να σωθεί έπρεπε να προστατευτεί και να «κουφευθεί» αφού το άκουσμα τους θα σήμαινε το τέλος της δικής του Ιθάκης. Η ασθένεια έρχεται πάντα με ένα ηχηρό τρόπο αλλά με ένα παράδοξο τρόπο μεταφέρει ένα μήνυμα ανεκτίμητης αξίας. Αν εσύ που είσαι ο παραλήπτης του κλειδωθείς στην προσωπική σου λύπηση, ταυτιστείς μαζί της και βουλιάξεις στον πόνο, αφεθείς σε εκείνη την αφόρητη φωνή της αυτολύπησης που ακούει στην σκέψη «γιατί σε έμενα» τότε η ασθένεια είναι απλά μια ασθένεια. Μια οδυνηρή πραγματικότητα.
Μπορείς πια να πιστέψεις πως η ακινησία η οποία σε έχει καταβάλει δεν αφορά την τιμωρία σου αλλά πρόκειται για ένα κάλεσμα. Ναι σε προσκαλεί να ακούσεις, να αποδεχτείς, να ελπίσεις και πιθανά μέσα από την επίγνωση να αλλάξεις πλοήγηση στην ζωή σου.
Όταν το σώμα ασθενεί η ψυχή πονάει αλλά ταυτόχρονα ελπίζει.
Ελπίζει πως ο κατακερματισμένος σου εαυτός θα επιτρέψει δίαυλους επικοινωνίας και σύνδεσης με τον ανώτερο εαυτό σου. Αναζητά την ενεργοποίηση των δυνάμεων σου με στόχο την ενοποίηση του εαυτού σου με το θείο και άγιο πρόσωπο σου, με την απόλυτη αλήθεια σου, την ένωση σου με την συμπαντική ενέργεια που μας διαπερνά όλους και όλα. Στο επίπεδο αυτό αποτελείς αδιαίρετο κομμάτι μιας μεγαλύτερης αλήθειας και ύπαρξης. Η ενέργεια σου πάλλεται σε υψηλά επίπεδα συχνότητας, η ψυχή σου ησυχάζει αφού θα βιώσει την φροντίδα ως μια μοναδική αιώνια ολότητα αγάπης έτσι μπορεί η ασθένεια να ολοκληρώσει τον αληθινό σκοπό της ,να νιώσεις δηλαδή αγαπητός και αγαπημένος. Σε καμία περίπτωση δεν έρχεται για αυτό που αρχικά δείχνει αυτονόητο. Δεν εμφανίζεται για να σε τραυματίσει. Αποσκοπεί σε ένα ταρακούνημα σου, σε ένα άκουσμα μιας πανανθρώπινης ανάγκης για μια ολιστική φροντίδα του εαυτού που περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του σε ένα γνήσιο και αληθινό εαυτό ο οποίος ενέχει μέσα του την ζωή και τον θάνατο.
Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος, λέει ο Επίκουρος, γιατί όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς. Ο θάνατος είναι πάντοτε άσχετος μ’ εμάς αν και προκαλεί μεγάλη στενοχώρια σε πολλούς ανθρώπους για μεγάλο διάστημα της ζωής τους.
Είναι ιερό να δώσεις χώρο σε αυτήν την σωματική ακινησία της ασθένειας, όχι όμως ανήμπορος, ηττημένος και αδύναμος. Να δώσεις χώρο στο σώμα σου και την ψυχή σου από σεβασμό και ταπεινότητα για να επιτρέψεις να γίνεις δέκτης και παραλήπτης δώρων που δεν είναι αυτό καθ΄ αυτό το σύμπτωμα της ασθένειας. Το ανθρώπινο πνεύμα είναι υπερβατικό και ανεξάντλητο σαν το ίδιο το σύμπαν με το οποίο συνυπάρχουμε μέσα σε μια χαοτική αρμονία και αλληλοσύνδεση.
Η άσκηση της ψυχής σου μέσω της ασθένειας μπορεί να μην είναι μια παραλυτική τιμωρητική η μοιραία εμπειρία. Δεν είσαι παντοδύναμος να ελέγξεις τον θάνατο, ούτε αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου γιατί τότε θα ήταν ένας ψευδής στόχος. Μπορείς σίγουρα όμως να ελέγχεις το βίωμα και την ανθρώπινη στάση σου. Μπορεί η εμπειρία αυτή να γίνει ένα κεντημένο ένδυμα αγάπης που θα σε τυλίξει καθώς μπορεί να συνδεθείς με την συνιστώσα της δικής σου πορεία στην ζωή.
Θέλουμε να είμαστε υγιείς χωρίς όμως να δαιμονοποιήσουμε την ασθένεια και χωρίς να επικρίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος που ασθενεί ως ανεπαρκής. Θέλουμε να είμαστε υγιείς για αυτό και δεν πρέπει να απαρνιόμαστε την αλήθεια του θανάτου.
Άλλωστε:
Ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσουμε τη ζωή, για ν’ αγαπήσουμε ο,τιδήποτε πολύ βαθιά, είναι να έχουμε επίγνωση ότι οι εμπειρίες αυτές είναι προορισμένες να χαθούν
Σε μια κοινωνία που παλεύει να ωραιοποιήσει τα πάντα και να αφανίσει κομμάτια της αλήθειας η ασθένεια δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί. Είναι ένα οδυνηρό σύμπτωμα και μια πραγματικότητα στην ανθρώπινη ζωή. Δεν στοχεύουμε να ελέγξουμε και να ηρωοποιήσουμε την ασθένεια ούτε όμως να νικήσουμε τον σωματικό θάνατο μέσα από μια αμυντική και ψευδή παντοδυναμία. Έχουμε να επιτρέψουμε το βίωμα της θλίψης που συνοδεύει την ανθρώπινη μοίρα που εμπεριέχει ως μια πραγματικότητα της την φθορά και τον θάνατο του ανθρώπινου σώματος.
Άλλωστε ,όπως έλεγε ο Osho, η θλίψη δίνει βάθος. Η χαρά δίνει ύψος. Η θλίψη δίνει ρίζες. Η χαρά δίνει κλαδιά. Η χαρά είναι σαν ένα δέντρο που σκαρφαλώνει στον ουρανό. Η θλίψη είναι σαν ρίζες που προσπαθούν να φτάσουν στον πυρήνα της γης. Και τα δύο είναι απαραίτητα. Και όσο πιο ψηλό είναι το δέντρο, τόσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες του.
Αποδεχόμενοι το σκοτάδι μπορούμε να ελπίζουμε στο φως της ζωής .
Όπως έλεγε και ο Επίκουρος μετά από ύπνο εκατομμυρίων αιώνων ανοίξαμε τα μάτια μας σε ένα λαμπρό πλανήτη με λαμπερά χρώματα, που σφύζει από ζωή. Μέσα σε λίγες δεκαετίες πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας και πάλι. Δεν είναι άραγε ευγενής και φωτισμένος τρόπος να περνάμε το λίγο χρόνο μας κάτω από τον ήλιο με το να εργαζόμαστε για την κατανόηση του σύμπαντος και με το πώς έτυχε να ξυπνήσουμε μέσα του;
”ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ.”
