Που να τον χωρέσουν τόσο πόνο τόσοι άνθρωποι;

Που να τον χωρέσουν τόσο πόνο τόσοι άνθρωποι;

Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
γυναίκα σε κατεστραμμένο σπίτι ψάχνει τα συντρίμμια

Σοκαρισμένη για το μέγεθος της συμφοράς, αναλογιζόμενη τον πόνο που άφησε πίσω της τούτη η πρωτοφανής λυσσασμένη φωτιά. Έμοιαζε σαν να ξύπνησαν όλα τα μυθικά τρομακτικά πλάσματα την ίδια στιγμή, έγιναν φωτιά και κατάπιαν όσα δεν κατάπιαν τόσα χρόνια που κοιμόντουσαν σε βιβλία μυθολογίας.


Έμεινα να παρακολουθώ σαν θεατής σε μια ταινία τρόμου το δράμα συνανθρώπων μου να εκτυλίσσεται και εγώ άναυδη. Να τανε καμιά αρχαία τραγωδία σε επεισόδια ή ένα θρίλερ; Σοκαρισμένη για το μέγεθος της συμφοράς, αναλογιζόμενη τον πόνο που άφησε πίσω της τούτη η πρωτοφανής λυσσασμένη φωτιά. Έμοιαζε σαν να ξύπνησαν όλα τα μυθικά τρομακτικά πλάσματα την ίδια στιγμή, έγιναν φωτιά και κατάπιαν όσα δεν κατάπιαν τόσα χρόνια που κοιμόντουσαν σε βιβλία μυθολογίας. Δέος για την ανθρώπινη απώλεια, την φυσική καταστροφή. Αυτό ήταν από αυτά τα γεγονότα ζωής που συνθλίβει γενεές γενεών.

Είναι από αυτά τα οικογενειακά δράματα που ακολουθεί τους απογόνους. Είναι από εκείνα τα τραγικά γεγονότα που δημιουργούν ψυχικά τραύματα. Αυτά τα τραύματα που σου καταρρακώνουν ολόκληρο το είναι. Η μια ιστορία πιο τραγικότερη από την άλλη, Φωνές αθώων παιδιών ηχούσαν σαν σειρήνες και άγγελοι δεν προλάβαιναν να κατεβαίνουν από τον ουρανό για να αγκαλιάζουν αθώες ψυχούλες. Πόσα φτερά αγγέλων φύτρωσαν στη καμένη γη; Πόση καμένη σάρκα θα απορροφήσει τούτο το χώμα; Πόσα πνιγμένα σώματα θα ξεβράσει τούτη η θάλασσα; Που να τον χωρέσουν τόσο πόνο οι άνθρωποι; Περιπεπλεγμένα πένθη, περιπεπλεγμένα τραύματα! Ο πόνος είναι πανανθρώπινος! Επισκέπτεται κάθε άνθρωπο χωρίς να αναλογίζεται την ηλικία του, το χρώμα του, την πατρίδα του, τα πιστεύω του, τα πράγματα που έχει να κάνει στη ζωή του!

Φέρνω στο νου μου τον δάσκαλο μου στην τραυματοθεραπεία που σε μια επίσκεψη μου στη Ναζαρέτ μου περιέγραψε την συγκλονιστική ιστορία ενός κοριτσιού από την Γάζα. Το παιδί αυτό είδε όλη του την οικογένεια να σκοτώνεται και το σπίτι του να κατεδαφίζεται μπροστά στα μάτια του. Από τον πόνο δεν ξαναμίλησε. Ο δάσκαλος μου την πήρε από το χέρι και πήγαν και έκατσαν μαζί σε μια πέτρα απέναντι από τα ερείπια. Το κορίτσι, τότε, ανασηκώθηκε και πήγε λίγο πιο πέρα και του έδειξε μια τεράστια πέτρα. Έσκυψε και την φίλησε και φώναξε: Εδώ, εδώ ήταν η οικογένεια μου. Άνοιξε η πηγή του τραύματος και έγινε χείμαρρος και άρχιζε να αναβλύζει πόνο, λύπη, οργή, θυμό, οδυρμό και ορφάνια. Και σαν απόκαμε το παιδί από το κλάμα πήγε και τον πήρε μια αγκαλιά και τον κοίταξε στα μάτια σαν να του λεγε σ' ευχαριστώ! Να σέβεστε την σιωπή! Όταν τα λόγια φτωχαίνουν μπροστά στον πόνο μόνο η σιωπή έχει θέση!

Αυτό δεν ήταν ένα απλό τραγικό γεγονός, αυτό θα γραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ένα γεγονός που μας κάνει να νιώθουμε τόσο αδύναμοι να τα βάλουμε με την οργισμένη φύση αλλά και τόσο μικροί να χωνέψουμε τόσο πόνο μεμιάς!

Η αφήγηση του τραυματικού γεγονότος σε έναν επαγγελματία βοηθά πολύ στην ψυχική αποφόρτιση και στην αποδυνάμωση του πόνου. Ο πόνος δεν φεύγει τελείως ποτέ! Μένει εκεί ένα μικρό λιθαράκι του, εγγράφεται στην ιστορία του ανθρώπου, στην ιστορία την δική του και των απογόνων του. Με αυτό το λιθαράκι ξυπνάς και κοιμάσαι. Αυτό το λιθαράκι ωστόσο γίνεται κοτρώνα όταν ένα παρόμοιο γεγονός επισυμβεί! Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στον πόνο και τον έχει επεξεργαστεί μπορεί να νιώσει τον πόνο των γύρω του καλύτερα. Και έτσι ξυπνά η ανθρωπιά και λάμπει η ψυχή και τρέφεται το τραύμα με λίγο βάλσαμο!

Η αποφόρτιση του τραύματος ανακουφίζει την ψυχή και την λειαίνει. Της δείχνει ένα πνευματικό δρόμο που την οδηγεί στην νοηματοδότηση της ζωής. Κάνει τον άνθρωπο να καταλάβει πόσο πλούσιος είναι: που ΖΕΙ!

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...